Duma i uprzedzenie

ie fakt, że dostojny, młody dżentelmen dysponujący ogromnym majątkiem i licznymi koneksjami rodzinnymi, ma o sobie wysokie mniemanie. Jeśli mogę coś powiedzieć, to sądzę, że pan Darcy ma pełne prawo, aby być dumnym. - Zgadzam się z tobą - odparła Elizabeth - i z łatwością wybaczyłabym mu jego dumę, gdyby przy okazji nie uraził mojej. - Duma - zauważyła Mary, która zawsze szczyciła się mądrymi i trafnymi przemyśleniami - jest dość powszechnym grzechem, jak sądzę. Przeczytałam wiele książek na ten temat i jestem przekonana, że natura ludzka jest szczególnie podatna na jej wpływ, i że tylko nieliczni z nas nie popadają w samozachwyt ze względu na taką czy inną, prawdziwą lub wyimaginowaną zaletę. Próżność i duma to dwa różne pojęcia, chociaż często używamy ich wymiennie. Człowiek może być dumny, ale nie próżny. Duma odnosi się raczej do naszego zdania o sobie samym, próżność natomiast wiąże się z tym, co chcielibyśmy, aby inni o nas myśleli. - Gdybym był tak bogaty, jak pan Darcy - zawołał młody Lucas, który przybył do Longbourn wraz z siostrami - nie przywiązywałbym żadnej wagi do tego, czy jestem dumny czy nie. Hodowałbym sforę ogarów i piłbym butelkę wina dziennie. - W takim wypadku piłbyś o wiele więcej, niż powinieneś - odparła pani Bennet - a gdybym złapała cię na gorącym uczynku, natychmiast odebrałabym ci butelkę. Młodzieniec upierał się, że pani Bennet na pewno nie posunęłaby się do czegoś takiego, ona natomiast utrzymywała, że nie miałaby żadnych skrupułów. Owa wymiana zdań trwała aż do końca wizyty. ROZDZIAŁ VI Niedługo po balu w Meryton, panie z Longbourn złożyły wizytę paniom z Netherfield i zostały uprzejmie rewizytowane. Nienaganne maniery najstarszej panny Bennet nabrały jeszcze więcej wdzięku dzięki życzliwości pani Hurst i panny Bingley i chociaż pani Bennet oraz jej młodsze córki nie zyskały w ich oczach pozytywnej opinii, to względem dwóch starszych panien wyrażono chęć zawarcia bliższej znajomości. Jane przyjęła tę uprzejmość z niewysłowioną radością, Elizabeth natomiast nie mogła pozbyć się uczucia, że sąsiadki traktują wszystkich z pogardą i wyższością, nie wyłączając również jej siostry, i dlatego nie potrafiła obdarzyć ich sympatią. Dostrzegała jednak fakt, że serdeczność, jaką okazywały Jane, wynikała w dużym stopniu z zainteresowania i atencji ich brata. Obserwując bowiem zachowanie pana Bingleya przy każdym spotkaniu, nie można było nie zauważyć, że jest oczarowany najstarszą panną Bennet, i że żywi względem niej bardzo ciepłe uczucia. Elizabeth zaobserwowała, że i Jane zaczyna go wyróżniać, a może nawet powoli zakochuje się w nim. Stwierdziła jednak z zadowoleniem, że nie grożą jej żadne uwagi ze strony wścibskich znajomych, gdyż mimo romantycznego usposobienia, zawsze trzymała uczucia na wodzy i była tak samo pogodna i wesoła. Elizabeth opowiedziała o wszystkim swojej przyjaciółce, pannie Lucas. - Być może umiejętność skrywania uczuć i emocji jest przydatną cechą - odparła Charlotte - ale czasami obraca się przeciwko nam. Jeśli kobieta nie okazuje nawet cienia sympatii mężczyźnie, którego kocha, może go szybko stracić, a wówczas marną pociechą jest fakt, że nikt z otoczenia nie dowiedział się o jej uczuciu. Każda miłość ma w sobie coś z wdzięczności lub próżności i niebezpiecznie jest pozostawić ją samą sobie. Każdy z nas potrafi uczynić pierwszy krok - okazać niezobowiązujące zainteresowanie - ale tylko nieliczni są zdolni pokochać kogoś szczerze i mocno, bez zachęty z drugiej strony. W dziewięciu wypadkach na dziesięć kobieta powinna okazać więcej uczucia, niż tak naprawdę żywi. Bingley z pewnością lubi twoją siostrę, ale to zauroczenie może nigdy nie rozwinąć skrzydeł, jeśli Jane go nie zachęci. - Ale ona zachęca go na tyle, na ile jej natura pozwala. Skoro nawet ja dostrzegam, że jest w nim zadurzona, to Bingley musiałby być ślepcem, gdyby tego nie zauważył. - Pamiętaj, Elizo, że on nie zna charakteru Jane tak dobrze, jak ty. - Jeśli kobieta jest zakochana i nie stara się tego ukryć, wybranek prędzej czy później musi to dostrzec. - Może i tak, ale tylko jeśli ma z nią stały kontakt. A chociaż Bingley i Jane spotykają się dosyć często, to jednak na krótki okres czasu, a ponieważ widują się tylko w licznym, mieszanym towarzystwie, nie mogą poświęcić sobie każdej minuty. Dlatego też Jane powinna wykorzystać każdą nadarzającą się okazję, każde pół godziny, aby z nim porozmawiać i przykuć jego uwagę. Kiedy już będzie pewna jego uczuć, zostanie jej dużo czasu, aby utrwalić swoją miłość w takim stopniu, w jakim będzie chciała. - Twój plan byłby bardzo dobry - odparła Elizabeth - gdyby kobieta dążyła jedynie do dobrego zamążpójścia. Gdyby