Ebook Dotyk życia i śmierci mobi,epub

tkową zmianę w fabryce, aby podreperować trochę rodzinny budżet. Dziewczyna obraca się na pięcie i kieruje do windy, naciska przycisk, ta zjeżdża z piętra powyżej. Ola wsiada i naciska przycisk ,,Parter", winda porusza się szybko i bezszelestnie. W drodze do głównych drzwi dziewczyna mija starszą panią. - Dzień dobry, pani Maliniakowa. - Dzień dobry, Olu. Kurtuazyjne przywitanie w biegu. Ola mija charakterystyczne skrzynki przy wejściu. Otwiera drzwi wyjściowe, podąża w kierunku przystanku autobusowego, który znajduje się opodal. Jej krok jest zdecydowany. Szybki rzut oka na rozkład jazdy i na zegarek. Autobus powinien być za dwie minuty, siada na ławce. Na przystanku oprócz niej nie ma nikogo, miasto powoli budzi się do życia. Dziewczyna znów zastyga w bezruchu, wzrok utkwiła w jednym punkcie. Cały świat wyciszył się, jakby wokół niej była tylko pustka. Sytuacja z dzisiejszego poranka wprawiła ją w konsternację i niedowierzanie - nie taki ma życiowy plan. Chłodne powietrze pomaga jej ochłonąć i nabrać dystansu. Nie zauważa nadjeżdżającego pojazdu, z letargu wyrywa ją dopiero dźwięk otwieranych drzwi. Zrywa się na równe nogi. W autobusie zajmuje miejsce siedzące, środek jest praktycznie pusty. Od galerii dzieli ją pięć przystanków, czyli dziesięć minut jazdy. Głowę opiera o szybę, lekkie drgania nie uspokajają jej myśli. Wydaje się jej, że to jakiś zły sen, może wcale się jeszcze nie obudziła, a ten poranek to wytwór jej wyobraźni. Mocniejsze uderzenie koła o studzienkę na drodze wyrywa ją z otępienia. Odsuwa głowę od szyby, pierwszy przystanek, wsiadają dwie osoby. Teraz wzrok wbija w widok za szybą; miasto wydaje się takie szare i beznamiętne. Ludzie snują się w nim jak we mgle, powoli i ociężale. W szybie widzi swoje odbicie, nie jest smutna, ale zamyślona i nieobecna. Ma świadomość powagi sytuacji, w jakiej się znalazła, i konsekwencji z tym związanych. Nie czas na dziecko. Może za kilka lat, gdy skończy studia, ale nie teraz, teraz jest za wcześnie. Autobus przybija do drugiej zatoczki. Przystanek jest pusty, nikt nie wsiada ani nie wysiada, pojazd rusza dalej. Pejzaż miasta wydaje się jeszcze bardziej odległy. W tle słychać, jak ktoś rozmawia przez telefon. Pasażerowie są skoncentrowani na swoich sprawach. Większość grzebie w telefonach bądź też patrzy za szybę. Na trzecim przystanku wsiada matka z małym dzieckiem w wózku. Malec ma może z trzy miesiące. Ola kieruje teraz wzrok na niego. Czy to ją czeka? Matka dziecka wygląda na młodą, na jej twarzy malują się przemęczenie i brak snu. Wzrok Oli i kobiety spotyka się, Ola próbuje się uśmiechnąć, ale próba ta skazana jest na porażkę, na jej twarzy znów maluje się dziwny grymas. Przenosi spojrzenie za szybę, ale co jakiś czas zerka na brzdąca. Wydaje się słodki i uroczy. Dziewczyna wielokrotnie opiekowała się bobasami podczas zjazdów rodzinnych, sprawiało jej to przyjemność i satysfakcję. Skrycie marzyła, jak prawie każda kobieta, o macierzyństwie i możliwości wychowania potomka ze swojej krwi i kości. Jej marzenia tak odległe i zaplanowane na późniejszy okres życia zdają się brutalnie wkraczać w jej obecną rzeczywistość... Następny przystanek jest tym docelowym. Nastolatka zaczyna przebierać lekko nogami, nerwowo spogląda na trasę autobusu wyświetlaną nad jej głową. Zna ją na pamięć, jeździła nią setki razy, również do szkoły. Ale jest sobota i teraz musi dotrzeć do galerii na spotkanie ze swoim chłopakiem. W oddali widzi już zatoczkę przystanku. Nieśmiało sięga do rurki pionowej, przytrzymuje się jej i wstaje. Opiera się o nią, aby nie stracić równowagi przy hamowaniu. Autobus wjeżdża na przystanek. Centrum handlowe otwarte jest od dziewiątej, więc nikt nie wsiada, prawie wszyscy wysiadają. Ola wychodzi jako pierwsza. Jej krok jest najpierw zdecydowany, stopniowo jednak staje się coraz wolniejszy. Zatrzymuje się przed samymi drzwiami. Osoby idące za nią wchodzą do środka. Dopada ją zwątpienie: jak ona to powie Krzyśkowi; co zrobią; czy powinna mu w ogóle mówić; co jeśli, co jeś Te słowa dudnią w jej głowie. Po wewnętrznej walce nieśmiało otwiera drzwi i w końcu wchodzi do środka. Z głośników słychać muzykę i reklamy sklepów. Ola zdejmuje płaszcz i przewiesza go przez rękę, odwija szalik i starannie okręca go wokół nadgarstka i palców lewej ręki. Ściska go coraz mocniej, ma nadzieję, że i tym razem przyniesie jej szczęście w tym trudnym czasie. Idzie na spotkanie ze swoim chłopakiem, kieruje się w stronę ich ulubionej ławki, na której kilka lat temu potajemnie wyryli swoje inicjały, tam też mieli pierwszą randkę, to dla nich bardzo szczególne miejsce. Mija sklepy, ale ich witryny zupełnie ją nie interesują, jest skupiona na swoim celu. Patrzy jedynie przed siebie, aż dochodzi do ławki. Jest wol