Dom w Riverton

­by przed przed­sta­wie­niem. Wcze­śniej lo­kaj o imie­niu Al­fred po­wie­dział mi, że w week­end od­bę­dzie się ro­dzin­ny re­ci­tal. To była tra­dy­cja: nie­któ­rzy człon­ko­wie ro­dzi­ny śpie­wa­li, inni re­cy­to­wa­li po­ezję, a dzie­ci za­wsze od­gry­wa­ły sce­nę z ulu­bio­nej książ­ki ich bab­ki. - Wy­bra­li­śmy tę sce­nę dla­te­go, że jest waż­na - po­wie­dzia­ła Han­nah. - To ty ją wy­bra­łaś dla­te­go, że jest waż­na - od­rze­kła Em­me­li­ne. - Wła­śnie - pod­su­mo­wa­ła Han­nah. - To opo­wieść o ojcu, któ­ry ma dwa ze­sta­wy za­sad: je­den dla sy­nów i je­den dla có­rek. - Jak dla mnie brzmi bar­dzo sen­sow­nie - oświad­czył Da­vid z iro­nią w gło­sie. Han­nah zi­gno­ro­wa­ła go. - Mi­riam i Aaron do­pu­ści­li się tego sa­me­go prze­wi­nie­nia: roz­ma­wia­li na te­mat mał­żeń­stwa swo­je­go bra­ - Co ta­kie­go mó­wi­li? - za­py­ta­ła Em­me­li­ne. - To nie­istot­ne, po pro­ - Czy mó­wi­li pod­łe rze­czy? - Nie i nie o to cho­dzi. Li­czy się to, że Bóg po­sta­na­wia uka­rać Mi­riam trą­dem, pod­czas gdy Aaron do­sta­je je­dy­nie re­pry­men­dę. Czy coś ta­kie­go wy­da­je ci się w po­rząd­ku, Emme? - Czy Moj­żesz nie po­ślu­bił przy­pad­kiem Afry­kan­ki? - do­cie­ka­ła Em­me­li­ne. Han­nah z re­zy­gna­cją po­krę­ci­ła gło­wą. Za­uwa­ży­łam, że robi to bar­dzo czę­sto. Z każ­de­go ru­chu jej dłu­gich koń­czyn ema­no­wał ja­kiś nad­miar ener­gii. Z ko­lei Em­me­li­ne przyj­mo­wa­ła roz­waż­ne pozy oży­wio­nej lal­ki. Ich rysy, któ­re osob­no wy­da­wa­ły się po­dob­ne - dwa kształt­ne no­ski, dwie pary in­ten­syw­nie błę­kit­nych oczu, dwie ślicz­ne bu­zie - na każ­dej z dwóch twa­rzy ma­ni­fe­sto­wa­ły się w wy­jąt­ko­wy spo­sób. Pod­czas gdy Han­nah spra­wia­ła wra­że­nie kró­lo­wej el­fów - była peł­na pa­sji, ta­jem­ni­cza, fa­scy­nu­ją­ca - pięk­no Em­me­li­ne wy­da­wa­ło się bar­dziej przy­ziem­ne. Choć była jesz­cze dziec­kiem, w spo­so­bie, w jaki roz­chy­la­ła usta, tkwi­ło coś, co przy­po­mi­na­ło mi pięk­ne zdję­cie, któ­re zo­ba­czy­łam pew­ne­go dnia, gdy wy­pa­dło z kie­sze­ni ulicz­ne­go han­dla­rza. - No więc? Po­ślu­bił Afry­kan­kę, praw­da? - nie ustę­po­wa­ła Em­me­li­ne. - Tak, Emme - po­wie­dział Da­vid ze śmie­chem. - Moj­żesz oże­nił się z Etiop­ką. Han­nah po pro­stu czu­je się sfru­stro­wa­na, bo nie po­dzie­la­my jej za­an­ga­żo­wa­nia w przy­zna­nie ko­bie­tom praw wy­bor­czych. - Han­nah! On nie mówi po­waż­nie. Ty nie je­steś su­fra­żyst­ką. Praw­da? - Oczy­wi­ście, że je­stem - oświad­czy­ła Han­nah. - Zresz­tą po­dob­nie jak ty. Em­me­li­ne ści­szy­ła głos. - Czy tata o tym wie? Bę­dzie wście­kły. - Phi - prych­nę­ła Han­nah. - Tata jest ła­god­ny jak ba­ra­nek. - Ra­czej jak lew - po­wie­dzia­ła Em­me­li­ne drżą­cy­mi usta­mi. - Pro­szę, nie de­ner­wuj go, Han­nah. - Na two­im miej­scu wca­le bym się tak nie mar­twił, Emme - wtrą­cił Da­vid. - Wal­ka o pra­wo wy­bor­cze jest te­raz bar­dzo mod­na wśród ko­biet z wyż­szych sfer. Em­me­li­ne nie wy­glą­da­ła na prze­ko­na­ną. - Fan­ny o ni­czym ta­kim nie wspo­mi­na­ła. - Każ­da ko­bie­ta, któ­ra co­kol­wiek zna­czy, wło­ży gar­ni­tur z oka­zji jej zbli­ża­ją­ce­go się de­biu­tu w to­wa­rzy­stwie - po­wie­dział Da­vid. Em­me­li­ne sze­ro­ko otwo­rzy­ła oczy. Słu­cha­łam tego, sto­jąc przy pół­kach z książ­ka­mi, i za­sta­na­wia­łam się, o czym oni roz­ma­wia­ją. Nig­dy wcze­śniej nie sły­sza­łam o żad­nych ,,su­fra­żyst­kach", lecz mia­łam nie­ja­sne po­czu­cie, że może cho­dzić o ja­kąś cho­ro­bę, po­dob­ną do tej, któ­rą zła­pa­ła pani Nam­mer­smith z wio­ski, kie­dy pod­czas wiel­ka­noc­nej pa­ra­dy zdję­ła gor­set, a po­tem jej mąż mu­siał ją umie­ścić w szpi­ta­lu w Lon­dy­nie. - Je­steś pod­ły - orze­kła Han­nah. - Fakt, że tata jest zbyt nie­spra­wie­dli­wy, aby po­zwo­lić mnie i Em­me­li­ne iść do szko­ły, nie ozna­cza, że przy każ­dej oka­zji mu­sisz z nas ro­bić idiot­ki. - Na­wet nie po­trze­bu­ję się sta­rać - po­wie­dział Da­vid i sie­dząc na pu­deł­ku z za­baw­ka­mi, od­su­nął pu­kiel wło­sów, któ­ry za­sło­nił mu oczy. Wstrzy­ma­łam od­dech: był pięk­ny i rów­nie zło­to­wło­sy jak jego sio­stry. - Zresz­tą nie­wie­le tra­ci­cie. Szko­ła jest prze­re­kla­mo­wa­na. - Do­praw­dy? - Han­nah po­dejrz­li­wie unio­sła bre