Ebook Dni naszego życia mobi,epub

tał smak goryczy. Z każdym kolejnym dniem zaczynałam dostrzegać coraz więcej powodów, dla których jego żona aż tak go kochała. Rozumiałam, dlaczego poświęciła wiele, żeby spędzić swe dni, trwając u jego boku. Był szlachetny, oddany, miał wspaniałą osobowość. Poniekąd zazdrościłam jego małżonce tego uczucia, jakim została obdarzona i tego, że poznała mężczyznę, dla którego była całym światem, jedyną miłością. Nawet tak wiele lat po swoim odejściu. Wspaniałym było również to, że z biegiem lat jej obraz w jego wspomnieniach wciąż był żywy, pełen barw oraz emocji. Przemijające lata nie sprawiły, że przestał ją kochać, wręcz przeciwnie - jego uczucie nie uległo żadnym zmianom. Wciąż była to ta sama miłość - magiczna i bezgraniczna. Dom nie jest tam, gdzie ty jesteś. Dom jest tam, gdzie jesteś z ukochaną osobą - często słyszałam jego głos wyjaśniający jedną z podjętych decyzji, która zaważyła na tym, jak potoczyło się ich życie. Kim byłabym teraz, gdybym kierowała się tylko przyjętymi przez społeczeństwo normami? Czy byłabym tu, w miejscu, w którym się znajduję? Nie wiem i nigdy się tego nie dowiem. Jestem jednak pewna, że byłabym całkiem inną osobą. Być może wciąż tkwiłabym w starej skorupie. Uwięziona tam z tym, co znane, bez wiary w cuda, pozbawiona nadziei na cokolwiek lepszego, z wyznaczonym życiowym celem, który zapewne nie byłby tym, czego kiedykolwiek pragnęłam. Proza normalnego życia. Ten sam starszy mężczyzna powiedział kiedyś, że wydarzenia i wspomnienia tworzą człowieka, jego życie oraz to, kim jest i kim się staje. Mądrość życiowa, wyznawane zasady, jego tak bardzo odmienne spojrzenie na świat oraz zauważanie niezauważalnych drobiazgów spowodowały, że coś w mnie uległo zmianie. Nie byłam już jedną z milionów identycznych osób. Nie patrzyłam na otaczający mnie świat, widząc jedynie czarno-biały obraz - jak większość ludzi. Dzięki temu mężczyźnie otworzyłam szerzej oczy, nie bojąc się przy tym spojrzeć prosto w słońce. Z dnia na dzień zaczęłam bardziej doceniać życie i myśleć o chwili obecnej, zamiast martwić się o to, co będzie lub nie będzie jutro czy za miesiąc. Przecież żyjemy tylko jeden raz, a nasze istnienie to jedynie krótka chwila, która może zostać zatrzymana i stracona na zawsze. Wystarczy sekunda nieuwagi, pstryknięcie palcami i już nas nie ma. Przestałam martwić się także tym, że nie jestem i nigdy nie będę idealna, nie osiągnę tak wielu rzeczy. Nigdy nie zmienię się dla kogoś. Pozostanę sobą, jednostką z unikatową duszą, a jest to najważniejsza i najpiękniejsza rzecz, jaką mogę ofiarować samej sobie. Wszyscy jesteśmy przekonani, że po osiągnięciu wieku dojrzałości i przekroczeniu umownej granicy, która oddziela bycie dzieckiem od stania się dorosłym, nagle jesteśmy ekspertami od bycia człowiekiem myślącym i żyjącym. Mylimy się jednak bardzo, wierząc naiwnie we własną perfekcyjność i nieomylność. Osobiście jestem pewna zaledwie kilku rzeczy, setki innych wciąż są dla mnie niewiadomymi do odkrycia. Być może nigdy ich nie poznam. Wiem także, że dzięki mojemu przyjacielowi zmieniłam swoje priorytety i ruszyłam w podróż niełatwą i krętą drogą, by pewnego dnia dotrzeć do własnej duszy, poznając przy tym prawdziwą siebie. Gdy spoglądam przez okno i patrzę na dom, w którym kiedyś mieszkali i spędzali miło czas, tworząc własną historię, za każdym razem czuję pustkę panującą nie tylko w tamtym miejscu, lecz także we mnie. Tęsknię za czasem spędzonym na poznawaniu przeszłości pełnej piękna, miłości oraz cierpienia. Tęsknię przede wszystkim za nim - za człowiekiem, który obudził mnie ze snu i pokazał, co tak naprawdę liczy się w życiu, a wszystko to przy okazji opowiadania fragmentów swojej historii. Mój sąsiad odszedł przed kilkoma tygodniami, a jednak jestem w stanie przywołać w mojej wyobraźni jego obraz w ogrodzie przy małym, metalowym stoliku, gdy siedzi na swoim ulubionym drewnianym krześle z kubkiem herbaty w jednej ręce, gazetą lub książką w drugiej. Potrafił przesiadywać na dworze całymi godzinami, nie tylko w ciepłe i słoneczne dni, ale także wtedy, gdy na dworze panował chłód, a z nieba padał deszcz. Rozumiałam to i podziwiałam jego wytrwałość. Właśnie podczas takich kiepskich dni, kiedy cała okolica zatapiała się w przytulnej ciszy i ogólnym spokoju, stan ukojenia i oderwania od pędzącego wciąż naprzód świata był przerywany od czasu do czasu jedynie przez jakiegoś zagubionego przechodnia lub przez samochód przejeżdżający naszą ulicą. Pamiętam także smak i zapach ukochanych potraw mojego przyjaciela, które przygotował dla mnie w czasie naszej krótkiej znajomości. Nie smakują już tak dobrze bez jego obecności. Choćbym przyrządzała je ściśle wed�