Dawca

� obrzęk pooperacyjny - odparła, patrząc na monitor. - Ciśnienie wewnątrzczaszkowe jest nieco podwyższone. Dwadzieścia milimetrów. - Sądzi pani, że jest dość wysokie, by powodować brak reakcji źrenic? - Nie, - Badała ją pani zaraz po operacji? - Nie, panie doktorze. Przewieziono ją na oddział neurochirurgii. Rozmawiałam po operacji z ich stażystą i powiedział - Nie pytam o jego opinię, ale o pani, doktor DiMatteo. Stwierdziła pani krwotok podoponowy. Został zlikwidowany. Więc dlaczego sześć godzin po operacji źrenice pacjentki nadal są w centralnej pozycji, a jej mięśnie nie reagują na bodźce? Abby zawahała się. Generał uważnie się jej przyglądał. Wszyscy inni także. Upokarzającą ciszę zakłócał tylko szum respiratora. Doktor Wettig powiódł wzrokiem po otaczających go stażystach. - Czy ktoś pomoże doktor DiMatteo odpowiedzieć na to pytanie? Abby wyprostowała się. - Sama mogę na nie odpowiedzieć - oświadczyła. Doktor Wettig odwrócił się do niej, unosząc brew. - Wobec tego słucham. - Brak reakcji źrenic i prostowników kończyn to oznaki dysfunkcji śródmózgowia. Ubiegłej nocy zakładałam, że powodem tego jest ucisk krwiaka podoponowego. Ale skoro stan pacjentki się nie poprawił, oznacza to chyba, że się pomyliłam. - Chyba? Westchnęła. - Pomyliłam się. - Jaka jest teraz pani diagnoza? - Krwawienie śródmózgowe, spowodowane wypadkiem albo uszkodzeniami pozostałymi po krwiaku. Tomografia mogła nie wykazać tych zmian. Doktor Wettig przyglądał się jej przez chwilę z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Potem zwrócił się do pozostałych stażystów. - Krwawienie śródmózgowe to rozsądne założenie. Przy łącznej liczbie trzech punktów. i pół - dodał, patrząc na Abby - w skali Glasgow, prognozy są zerowe. Pacjentka nie oddycha samodzielnie, nie porusza się, jej mózg nie reaguje na bodźce. W tej chwili pozostaje nam tylko sztuczne utrzymywanie jej przy życiu. I rozważenie możliwości pobrania organów do przeszczepu. Skinął lekko głową i przeszedł do następnego pacjenta. Jeden ze stażystów ścisnął Abby za ramię. - Hej, DiMatteo! - szepnął. - Gratuluję! - Dzięki - odparła ze znużeniem Abby. ? ? ? Doktor Vivian Chao, ordynator oddziału chirurgicznego, była legendą wśród lekarzy w Bayside Hospital. Dwa dni po rozpoczęciu przez Vivian stażu, pracująca razem z nią koleżanka przeżyła załamanie nerwowe i została przewieziona na psychiatrię, więc Vivian sama musiała się wszystkim zająć. Była jedynym ortopedą, dyżurującym w szpitalu przez całą dobę. Przeniosła swoje rzeczy do dyżurki i szybko straciła dwa i pół kilograma, żywiąc się w kafejce. Przez dwadzieścia dziewięć dni nie opuszczała szpitala. Gdy trzydziestego dnia wyszła na parking, zamierzając wreszcie wrócić do domu, stwierdziła, że nie ma tam jej samochodu. Odholowano go tydzień wcześniej, uznając, że został porzucony. Po czterech dniach jej kolejnej praktyki, na chirurgii naczyniowej, koleżankę, z którą odbywała staż, potrącił miejski autobus i trafiła do szpitala z pękniętą miednicą. Znowu ktoś musiał się wszystkim zająć. Vivian Chao z powrotem przeniosła się do szpitalnej dyżurki. W ten sposób uzyskała w społeczności lekarskiej honorowy status mężczyzny, który potwierdzono oficjalnie, wręczając jej, podczas uroczystości przyznawania dorocznych nagród, dwie stalowe kulki w eleganckim pudełeczku. Gdy Abby po raz pierwszy usłyszała o Vivian Chao, trudno jej było uwierzyć, że ta niepozorna, drobna Chinka, która podczas operacji musiała korzystać z podnóżka, cieszy się taką reputacją. Podczas obchodów rzadko się odzywała, ale jej opinie i diagnozy zawsze były trafne. Tego popołudnia na oddziale intensywnej terapii podeszła do potwornie zmęczonej Abby, która nawet nie zauważyła, że stoi obok niej, dopóki Chinka się nie odezwała. - Podobno przyjęła pani pacjentkę z urazem głowy, z grupą krwi AB plus? Abby podniosła wzrok znad karty, na której robiła notatki. - Tak. Ubiegłej nocy. - Czy ona nadal żyje? Abby spojrzała w stronę izolatki, w której stało łóżko numer jedenaście. - Zależy, co pani przez to rozumie. - Serce i płuca są w dobrym stanie? - Wciąż funkcjonują. - Ile ta pacjentka ma lat? - Trzydzieści cztery. Dlaczego pani pyta? - Mam pod opieką pacjenta z niewydolnością krążenia. Grupa krwi AB plus. Czeka na nowe serce - wyjaśniła Vivian i podeszła do stojaka z kartami pacjentów. - Który numer łóżka? - Jedenaście. Chinka wyjęła dokumentację choroby i zaczęła ją przeglądać. Gdy to robiła, jej twarz nie zdradzała żadnych emocji. - Ta kobieta nie jest już moją pacjentką - powiedziała Abby. - Przeniosłam ją na neurochirurgię. Usunęli jej krwiak podoponowy. Vivian dalej czytała kartę. - Upłynęło dopiero dziesięć godzin od operac