Ebook Co w duszy gra, co w brzuchu burczy mobi,epub

ońcu jakoś się złożyło. Ktoś stracił szanse, lecz z godnością we własnym domu skończył rejs. Na schodach minął się z miłością. A chodnik pełen. Hej! Słoneczko wschodzi ponad miastem, narasta upał już od rana, ktoś się powiesił na słuchawce od ,,telefonu zaufania"... Pod nieba jasnym sekundnikiem, ogólnie biorąc wszystkim lżej. A ludzie idą sobie chodnikiem, idą chodnikiem. Hej! (1976) muz. Jerzy Andrzej Marek Nasze powroty do marzeń Nasze powroty do marzeń miewają twarze znajome, jednak są raz za razem coraz to bardziej przyćmione. Niby i oczy, i niebo, i małe schodki za bramą, ł i Jednak to nie to samo! Nasze spóźnione powroty, stała ucieczka przed sobą ślepą uliczką tęsknoty, gdy autostrady mkną obok. To nas śmieszą, to złoszczą, lecz mijają... jak wszystko. Uodpornieni przeszłością idziemy bawić się w przyszłość. Nasze powroty do marzeń są czasem gestem rozpaczy, choć nikt nam wracać nie każe, nie potrafimy inaczej. Inni niż tamtej wiosny, chociaż z pozoru ci sami, jacyś tak głupio dorośli wracamy, wracamy, (1976) Wieczór autorski Są czasy, w które człowiek wchodzi, nie mogąc wprost wyjść ze zdziwienia, z uczuciem jakby się narodził lub jakby minął smugę cienia. Czasy przepływu wielką falą, kiedy dostrzega się na nowo: od monologu lepszy dialog, a od milczenia lepsze słowo. Potrzeba nowych kategorii: lęk się przeplata z euforią, w krąg idą ludzie niepokorni autorski wieczór mieć z historią. I jak w tym wszystkim się nie zgubić, i jak w tym wszystkim nie zwariować, huśtawki okres nazbyt długi, gdy raz przymrozek, raz odnowa. Znowu się trzeba uczyć chodzić, by w przód iść, nie na pokuszenie, przed nami ciągle strome schody i wciąż nieznane zakończenie. Lecz jest to sprawa pospolita, by wyjść naprzeciw przyszłym latom i odpowiedzieć, gdy syn spyta: ,,A gdzie ty wtedy byłeś, tato?". (sierpień 1980) Czy dożyjemy następnej odnowy Ciągła huśtawka nastrojów i nerwów, trzęsą się ręce i spodnie, wróżymy z fusów, przecieków, manewrów, czy przetrwa świat trzy tygodnie. Kogo z śmietnika chce wziąć karuzela, aby na lepszej go ustawić funkcji? Jaki epitet nam znów poprzydziela ktoś z właścicieli ojczystej komórki? Czy dożyjemy następnej odnowy, nowych rozliczeń i nowych nadziei, czy wychowamy znowu święte krowy, co będą doić swoich właścicieli? Czy doczekamy następnej odwilży, co, jak zapewnia, już ostatnia będzie, gdy potępimy błędy Towarzyszy na Nadzwyczajnym Pięćdziesiątym Zjeździe? Nasza historia pętlą się skręca, prawem obłędnej logiki, już w kalendarzach brakuje miesięcy, brak miejsc pod nowe pomniki! A w podręcznikach ciągle mętna pustka, a w supersamach tylko gołe półki, nie wiesz, czy żyjesz jeszcze za Bieruta, Jaroszewicza, Kani czy Gomułki? Czy doczekamy następnej odnowy, co znów w nadziejach nam uczyni zamęt? Czy też w kolejce mamy stać, gotowi na te odnowy kupić abonament? Czy doczekamy takiej wiosny wreszcie, po której mróz za gardło już nie chwyci? Czy trzeba będzie powtórzyć za wieszczem, że taką wiosnę mieliśmy raz w życiu?! (lato 1981) współautor Andrzej Zaorski muz. Jerzy Woy-Wojciechowski Pewnik Jeszcze niejeden próg przed nami, niejedną klęskę przyjdzie znieść, lecz trzeba dalej iść, kochani, i śmiało śpiewać własną pieśń. Mimo klimatu zastraszania, wbrew złym prorokom i szydercom, idziemy w przyszłość, bez wahania, a z nami idzie pewność: że nikt nam tego nie odbierze, a co się stało, nie odstanie, historia dziś nie na papierze, ale w umysłach ma mieszkanie. Nikt świadomości nam nie wydrze, na przekór arcychytrym planom, i pamięć łatwo też nie zniknie, choćby zapomnieć nam kazano. Nie dajmy nigdy się podzielić, że ten element, tamten Żyd, choć durnie znów się będą śmieli, cwaniaczkom łatwiej będzie żyć. A może zgubić się wypadnie, a może zginąć - kto to wie? Lecz w błocie, glinie, magmie, bagnie o jednym pamiętajmy, że: że nikt nam tego nie odbierze, a co się stało, nie odstanie, zostaną z nas, tak jak pacierze, z dzieciństwa lat zapamiętane. Nie zmiotą ni kaskady braw ani rytmiczny tupot butów tych paru oczywistych prawd, tych kilku niezbywalnych uczuć. (lato 1981) muz. Jerzy Woy-Wojciechowski Emigrantom Choć Kanada się słodko uśmiecha, Australia mirażem kusi, nie możemy wszyscy wyjechać, ktoś w tym kraju pozostać musi. Na tej ziemi fars i tragedii, co tak trudna jest do kochania, coś winniśmy tym, co polegli w naszych zrywach, wzlotach, powstaniach. Jeśli ojce nie żyli na darmo, niefrajersko walczyli o mowę, czy nam wolno swych mózgów karmą paść beztrosko potęgi światowe? Za wygody, za pokój z wanną, pełne sklepy i piękne niebo, za banany, za mięso, za