Ebook Ciało, pożądanie, ubranie. O wczesnych powieściach Gabrieli Zapolskiej mobi,epub

literackiej ,,krowy" uwikłana jest nie tylko głupota krowy, ale także - jej mleczność. Dawanie mleka, karmienie, a zatem utrzymywanie przy życiu to funkcja krowy, ale i - metaforycznie - karmiącej kobiety. Głupota wzbudza śmiech, a karmienie? Mleko nie jest, wedle interpretacji Simone de Beauvoir, wartością cenioną przez mężczyznę. Przeciwstawia mu krew, która więcej dla niego waży. Człowiek - pisze Beauvoir - wznosi się ponad zwierzę nie przez to, że daje życie, lecz że je ryzykuje; dlatego ludzkość wyżej stawia nie tę płeć, która rodzi, lecz tę, która Z perspektywy, powiedzmy, kobiecej, uznającej równość bądź komplementarność mleka i krwi, znaczenia, których nośnikiem jest metafora krowy, dramatyzują się. Kobieta plotkarka, ,,krowa", pisząc wnosi do literatury głupotę i karmi ją mlekiem. Głupie pisanie i mleczne pisanie ma, dla mężczyzny, taką samą wagę. ,,Pisać mlekiem", hasło i wyzwanie sformułowane przez Hél?ne Cixous, podpowiada współczesnym kobietom i sposób pisania (zgoda - enigmatyczny) i nową, bo nie-męską, hierarchię krwi i mleka. Cixous wybiera mleko. Kobieta pisząc - działa. Ks. Niedziałkowski w rozprawie na temat emancypacji kobiet dużo uwagi poświęcił kobiecie-autorce. Parę cytatów oddaje retorykę tej rozprawy, która balansuje pomiędzy językiem biblijnym a słownikiem reportażu ze składowiska śmieci. Obok określeń pisarstwa kobiecego, jako ,,potopu miernoty", ,,potopu niezdarności", ,,plew miernoty", pojawiają się niczym w wyliczance, nazwy czynności, które kobiety piszące wykonują: ,,zaśmiecają literaturę plewami miernoty", ,,zagnajają i zatruwają [ją] utworami rozwiązłymi"44. Czyż potrzeba - pyta Antoni Mazanowski - aby koniecznie w poszukiwaniu pereł wszystkie śmietniska rozgrzebywać szeroko, a cuchnącymi ich miazgami zatruwać powietrze!"45 ,,Nie ratują pani Szamoty napuszyste tytuły ustępów: Woda Letejska, Atena czy Afrodyta [...] Baśń Boże miłosierny, [...] ani Atena ani Afrodyta - tylko ladacznica, nie baśń wschodnia, tylko ściek46. Kobiety pisząc zanieczyszczają literaturę, przekształcając ją w zbiornik odpadków (śmieci), a nawet odchodów (,,gnojowisko"). Literatura - jako ekskrementy? Cuchnący śmietnik, dzieło Messalin-feministek, przywołuje figurę kobiety trucicielki, czarownicy, siedliska nieczystych mocy. Kobieta pisząca, wyzwolicielka namiętności i zmysłowości zabija jadem jak żmija. Opętana przez szatana? Histeryczka? Kobieta ,,wylewa potoki słów zbytecznych", ,,płaczki literackie" nasączają powieści niekontrolowanym upływem czułostkowości, ,,łzawią się". ,,Przebóg, wy jesteście kariatydami, schylonymi pod brzemieniem nieszczęścia, źródłami, sączącymi łzy milionów."47 Zarejestrowane objawy: upływ łez, automatyczne, bezwolne ,,sączenie", ,,wylewanie się słów", można uznać za przykłady metafor ,,płynu ustrojowego"48, metafor organicznych. Pisanie kobiece, tekst kobiecy jest produktem męskich fantazmatów. Odbijają się na nim niczym na ekranie świadome i nieświadome projekcje i lęki. Metafory organiczne, które ujmują pisanie kobiece jako wyciekanie, wylewanie się i zarazem jako czynność oddzielania, wydzielania organicznych odpadków, można zinterpretować jako wyraz męskiego lęku przed utratą z całości ciała jego części i przed nacechowaniem tej całości ,,brakiem". Byłby to zatem ukryty i odsłonięty przez metafory męski lęk przed kastracją? Czy metafory mówią o swoich twórcach (krytykach) czy o opisywanym przedmiocie (pisaniu kobiet)? Kobiety nie boją się kastracji. Kobieta - pisze Lemoine-Luccioni - lęka się zatem znacznie bardziej parcelacji niż kastracji. Naprawdę żyje ona pod znakiem opuszczenia przez: matkę, ojca, dzieci, męża, penisa, wszyscy ją porzucają49. Wydzielanie, upływy, utrata, terroryzują wyobraźnię kobiety. Są zarazem jej przeznaczeniem, jeśli zgodzić się na to, że kobieta jest ,,zawsze podzielona, wiecznie pozbawiona swojej połowy, narcystycznie rozdzielona na podmiot i przedmiot, sierota pod każdym względem. Słowem, strukturalna narcystka, której losem jest być podzieloną."50 Podlegając fragmentacji - kobieta nie może tworzyć. Aby być twórcą musiałaby być ,,całością". Opis kobiety w Partage des femmes przedstawia zaskakującą zbieżność z obrazowaniem pisania kobiecego za pomocą metafor organicznych. (Nawiasem mówiąc, Lemoine-Luccioni, uczennica Lacana, w zgodzie z antyfeministyczną postawą mistrza, denuncjuje - jak pisze A. Jardine51 - teorie feministyczne). Współczesna psychoanaliza i stare XIX-wieczne metafory mówią to samo: kobieta nie tworzy. A jednak pisze. Trudno oprzeć się w tym miejscu mimowolnemu skojarzeniu owej, nietwórczej, a jednak piszącej wnętrzem swego ciała, kobiety z pająkiem. Jak pająk, wysnuwając ze swych wnętrzności nici, przędzie ona nie ,,przedstawiając", skazana na