Ciało niczyje

gorącą herbatą wzmocnioną koniakiem. - Pij, rozgrzejesz się, to napój grabarzy. Zamiast koniaku może być wódka - powiedział. - Chciałabym umrzeć, pod jednym warunkiem, pod warunkiem, że prawdą jest to, co mówią o tobie. - A co mówią? - spytał Hiszpan bez ciekawości, gdyż domyślał się, co o nim mówią. - Mówią, że plugawisz zwłoki. - Ludzie lubią mocne wrażenia. Są w tym ich własne tęsknoty. - Moje zwłoki też byś zbezcześcił? - Wolę, żebyś była ciepła. - Dlaczego jesteś cmentarnym księciem? - spytała Jutta. - Zadajesz za dużo pytań - odpowiedział. - Przyjmij istniejącą rzeczywistość za ostateczną i niezmienną. - Po prostu jestem ciekawa. - Więc opanuj ciekawość. Czy ja cię pytam, dlaczego przychodzisz do cmentarnego księcia i grzeszysz z nim? - Bo go kocham - odpowiedziała po prostu Jutta. Kolacja z wujem Hieronimem upłynęła w spokoju. Namawiał siostrzenicę, żeby przeniosła się na plebanię. Mówił, że będzie jej weselej mieszkać ze starą gospodynią proboszcza, która jest bardzo pogodną kobietą. Jutta uparła się jednak, że zostanie w swoim dużym domu. - Nie będziesz się bała? - spytał wuj Hieronim. - Czego? - zapytała naiwnie. Hieronim pomyślał, że niewinność nie zna lęków, i postanowił pozwolić jej na to, czego pragnęła. Nie znając stosunków między matką i córką, sądził, że Jutta chce mieszkać tu, gdzie mieszkały razem: wydawało mu się, że to sentyment trzyma Juttę tak silnie w domu rodzinnym, do którego jest przywiązana. Nikt nie znał jej tajemnicy. Stroniła od przyjaciółek i chłopców. Nie szukała nigdy żadnej namiastki uczuć. Teraz wycofała się ze szkolnego życia zupełnie, ale nie wzbudzało to żadnych podejrzeń. Przeciwnie, uważano, że dziewczyna, która w wieku siedemnastu lat została osierocona, ma prawo do dziwacznego zachowania i samotności. Wracała więc codziennie sama ze szkoły do domu, odrabiała lekcje, jadła coś, a potem, stojąc w oknie, czekała na zmierzch. Wtedy otwierała puzderko, w którym na czarnej welurowej szmatce spoczywał pierścionek z brylantem, i wkładała go na palec. Na razie nie potrzebowała pieniędzy. Dostała sporą sumę od wuja Hieronima, odszkodowanie za śmierć matki; specjalną rentę po śmierci ojca miała otrzymywać aż do czasu ukończenia studiów. Ponadto Hiszpan powiedział, że będzie dawał jej tyle pieniędzy, ile będzie potrzebowała. Rodziny zmarłych są hojne, mówił, zwłaszcza gdy pogrzeb się uda. Nie opowiadał o pracy na cmentarzu i nic nie wspominał o swojej nocnej pracy przy świecach. Dni płynęły im spokojnie. Co dwa tygodnie Jutta wysyłała do klasztoru, do wuja Hieronima, kartkę, w której donosiła o swoich postępach w nauce i o tym, że jej zdrowie poprawia się z dnia na dzień. Była to prawda. Codziennie po południu z pierścionkiem na palcu biegła na cmentarz. Hiszpan zawsze był popołudniami w domu. Spędzała z nim noce miłości i zasypiała wtulona w ciepłe miejsce na jego ramieniu. O świcie budził ją, zjadali śniadanie, i znów biegła przez uśpione uliczki, nie spotykając prawie nikogo. Zdarzało się czasem, że widziały ją jakieś stare babiny, które nie mogły spać, ale czy to takie dziwne, że córka przed pójściem do szkoły idzie pomodlić się na grób matki? O grób bardzo dbała. Kwitł ciągle nowymi gatunkami kwiatów, z których tworzyła piękne wzory i wdzięczne kompozycje. Zawsze zdradzała zdolności do rysunków i malarstwa. Zwróciło to uwagę dyrektorki liceum, która powiedziała o tym wujowi Hieronimowi. Ponieważ te uzdolnienia łączyły się z talentem matematycznym, uradzono, że Jutta będzie studiowała architekturę. Dziewczyna nie sprzeciwiała się. Nie mówiła nigdy za wiele. Miała swoje plany. Opuścić Hiszpana i wyjechać na studia - byłoby nie do pomyślenia! Chciała pewnego dnia zniknąć, zostawiając wujowi wiadomość, że jest w bezpiecznym miejscu, że kocha i jest kochana. Tym bezpiecznym miejscem miał być oczywiście cmentarz. Człowiek myśli, Pan Bóg kreśli, zwykł mawiać ojciec Jutty. Któregoś dnia, a były już wakacje, postanowiła zrobić Hiszpanowi niespodziankę i pójść do fryzjera, żeby zupełnie zmienić swój wygląd. Corrida przyniósł do swego zamczyska wspaniałe kryształowe lustro i Jutta mogła teraz, siedząc przed nim, wiązać i rozpuszczać włosy, wkładać suknie, które zostały po matce, i jej ocalałe korale wzgardzone przez Spondeya. Wszystko to robiła z miłości i dla miłości. Nie znała gorętszych uczuć niż te, których doznawała, patrząc na mgłę w hiszpańskich oczach. Masz zaparowane oczy, mówiła do niego. Rozkosz stała się bliską znajomą Jutty. Każdej nocy poznawała ją lepiej i z każdą godziną bardziej kochała. Jedyne, czego musiała się nauczyć, to odwlekanie spełnienia. Do tego celu służyła perwersja, której Hiszpan