Ebook Chińska opowieść mobi,epub

go nie słyszała. Czuła, że to ogromnie ważne, by dowiedzieć się więcej. Nabrała powietrza i starannie dobierała sł - Już jestem! W jednej chwili wróciła na ziemię. Do gabinetu wpadł Dong, a za nim pielęgniarka ze zdjęciem. - Świetnie - rzekł doktor Mitchell głosem, który w uszach Olivii zabrzmiał jakoś sztucznie. Ale nic już nie było normalne. Tak jak przewidział lekarz, prześwietlenie nie wykazało żadnych złamań ani innych urazów. - Proszę z nim przyjść, gdyby poczuł się gorzej - powiedział lekarz swoim dawnym głosem. - Chociaż się tego nie spodziewam. Odprowadził ich do drzwi i stał w nich, gdy Olivia i Dong oddalali się korytarzem, aż zniknęli za rogiem. Potem, zamknąwszy drzwi, automatycznie wyciągnął rękę w stronę przycisku dzwonka, lecz jego ręka zawisła w powietrzu. Potrzebował chwili samotności. Podszedł do okna. Za szybą widział kwitnące drzewa wiśni. Zapowiedź wiosny, która dotąd pozostawała niespełnioną obietnicą. W Chinach kwiat wiśni to symbol kobiecej urody. Gdziekolwiek spojrzał, widział to samo: nowe życie powraca po zimie, przynosząc nadzieję i radość tym, którzy czekali na nie niecierpliwie. Na pozór nic się nie wydarzyło. Olivia Daley jest silną niezależną kobietą, bardziej zatroskaną o tych, którzy są pod jej opieką, niż o siebie. Często spotykał takie kobiety. Być może tylko mu się wydawało, że pod jej pozornym spokojem i opanowaniem kryła się inna osoba - spięta, bezbronna, potrzebująca pomocy, o którą nie poprosi. Wciąż miał w uszach jej słowa: ,,Nic mi się nie stało". Zastanawiał się, czy naprawdę uważała, że wszystkiemu w życiu sama stawi czoło. On w każdym razie w to nie wierzył. Nie wierzył w ten jej pancerz, który miałby ją chronić przed życiem. Spędził z nią zaledwie kilka minut, zdążył jednak przejrzeć ją na wylot. Głęboki smutek, jaki dostrzegł, poruszył go i przytłoczył. Zdawał sobie również sprawę, że reagowała na niego w ten sam wysoce niepokojący sposób, co on na nią. Ta kobieta różni się od kobiet, które znał, choć nie do końca potrafiłby wytłumaczyć, na czym to polega. Coś mu też podpowiadało, żeby lepiej tego nie robił. Ale on już wiedział, że zignoruje ostrzegawczy głos i pójdzie za tym światłem, które w tajemniczy sposób pojawiło się na jego drodze. To miękkie, migotliwe światło obiecywało wszystko oraz nic. Mimo to nie mógł zaprzeczyć jego istnieniu. - Coś się stało? - spytała pielęgniarka, stając w drzwiach. - Nie słyszałam dzwonka. - Przepraszam - odparł. - Zamyśliłem się. Uśmiechnęła się, wiodąc wzrokiem za jego spojrzeniem na obsypane kwiatami drzewa za oknem. - Piękną mamy wiosnę, prawda? - Tak - odparł cicho. - Piękną. Kiedy Olivia i Dong dotarli do szkoły, czekała na nich pani Yen, matka Donga. Na widok machającego radośnie syna jej twarz natychmiast się rozpogodziła. - Może jutro weźmie sobie pani wolne - zasugerowała pani Wu, dyrektorka szkoły, kiedy w końcu znalazła się sam na sam z Olivią. - Dziękuję, to nie jest konieczne. - Proszę się zastanowić, nie chciałabym stracić jednej z najlepszych nauczycielek. Pani Wu tak długo wyrażała swoją troskę o stan Olivii, że ta wzięła swój rower i pojechała do domu. Wprowadziła się tutaj pół roku temu, kiedy przyjechała do pracy do Pekinu. Uciekła z Anglii i z radością odnajdywała się w innej kulturze. Poznawanie nowego świata pozwalało jej nie rozpamiętywać przeszłości. Teraz trochę już się z tym światem zaznajomiła, choć wiele jeszcze pozostało do odkrycia, toteż cieszyła się każdym dniem. Po powrocie do domu, jak miała w zwyczaju, wypiła filiżankę herbaty, potem włączyła komputer i program, dzięki któremu nawiązywała połączenie wideo z ciotką Norą z Anglii, z którą łączyła ją bardzo bliska więź. Różnica czasu między Londynem i Pekinem wynosi osiem godzin. W Londynie był właśnie wczesny ranek, Olivia wiedziała jednak, że ciotka już czeka, że nastawiła sobie budzik, by nie spóźnić się na to spotkanie. Tak, siedziała na łóżku uśmiechnięta i machała do kamery. Olivia także jej pomachała. Nora była już po siedemdziesiątce, ale oczy wciąż miała tak błyszczące jak w młodości. Olivia często zwracała się do niej po radę, korzystając z jej mądrości i ciepła, które ją wyróżniały na tle egoistycznej reszty rodziny. - Przepraszam za spóźnienie - zaczęła Olivia. - Mieliśmy dzisiaj małe zamieszanie. - Zrelacjonowała żartobliwym tonem przygodę z Dongiem. - Lekarz powiedział, że nic ci nie jest? - Tak. Wyśpię się i jutro będę jak nowo narodzona. - Spotykasz się z kimś? - Pytałaś mnie o to wczoraj i przedwczoraj. Naprawdę, ciociu, o niczym innym nie myślisz. - Powinnaś mieć kogoś i miło spędzać czas. - Świetnie się bawię, tylko nie chcę się wią