Bratnie dusze

jazd z ośmiocylindrowym silnikiem. Atrybut statusu społecznego charakterystyczny dla ludzi lekceważących wszelkie reguły, także przewidziane przez prawo, a ograniczające tryb ich życia. Mężczyzna, który z niego wysiadł, był nie mniej przerażający. Miał na sobie wytarty skórzany kombinezon z emblematem gangu na plecach. Liczne tatuaże i groźny wygląd przestraszyłyby nawet najbardziej odważnych pracowników oddziału ratownictwa. A Beth Dawson z pewnością do nich nie należała. Przynajmniej nie w tej chwili. Zaledwie kilka godzin wcześniej podjęła pracę w nowym miejscu, gdzie wszystko było dla niej obce. Nie. Nie wszystko. Agresję emanującą z członka gangu znała aż nazbyt dobrze. Niespodziewany przypływ złości zagłuszył jej lęk. Właśnie przez tego typu zdarzenia całkiem niedawno zrezygnowała z pracy w dużym szpitalu w Auckland. Miała powyżej uszu agresywnych, niekomunikatywnych pacjentów, którzy znajdowali przyjemność w demonstracyjnym podważaniu jej kwalifikacji. Złość nie trwała jednak na tyle długo, by dodać jej odwagi. Choćby ze względu na to, że jest tu sama. O godzinie pierwszej w nocy w podmiejskiej okolicy nie należy spodziewać się pełnej poczekalni. Jedynego pacjenta, który przyszedł po północy, skarżąc się na bóle w klatce piersiowej, badano właśnie w jednej z dwóch sal reanimacyjnych. Przycisnęła mocno guzik, wzywając pomoc. Gdy zauważyła, że z samochodu wysiadają dwa kolejne typy, z wrażenia zaschło jej w ustach. Wyciągnęli z tylnego siedzenia ostatniego pasażera, który był nieprzytomny, a kiedy wlekli go w stronę izby przyjęć, jego stopy zostawiały na jasnej podłodze wyraźne smugi krwi. Niebawem zjawiły się dwie pielęgniarki, a za nimi wszedł Mike Harris, jedyny lekarz, który miał tej nocy dyżur. Wszyscy troje gwałtownie się zatrzymali na widok samochodu zaparkowanego niemal wewnątrz budynku. Beth odruchowo się cofnęła, widząc, że członek gangu, który wysiadł zza kierownicy, rusza w ich kierunku. - Szakal został postrzelony - oznajmił. Beth zauważyła, że jest szczerbaty, a kiedy mówi, czuć od niego odór alkoholu. - Lepiej zacznijcie działać - dodał groźnym tonem. Nie miała wątpliwości, że gangsterzy są uzbrojeni. Z pewnością ukryli noże w wysokich wojskowych butach. Zauważyła, że jeden z nich ma na palcach kastet. Była absolutnie pewna, że schowali w samochodzie kilka obrzynków. Co za ironia losu, pomyślała, z trudem tłumiąc śmiech. Zrezygnowałam z posady w dużym miejskim szpitalu, w którym pracownicy ochrony wspaniale dawali sobie radę w takich przypadkach i natychmiast zjawiali się na miejscu zajścia, a po kilku minutach dołączała do nich drużyna świetnie wyszkolonych policjantów. Ale nawet takie wsparcie nie wystarczyło, by powstrzymać jej najlepszą przyjaciółkę, Neroli, od porzucenia zawodu pielęgniarki. W czasie ataku na ich oddział jeden z gangsterów przyłożył jej nóż do gardła, grożąc śmiercią. Beth przeniosła się do małego podmiejskiego szpitala położonego na najbardziej wysuniętym końcu południowej wyspy należącej do Nowej Zelandii, chcąc zamieszkać w spokojnej okolicy i zacząć życie od nowa. Już podczas pierwszego nocnego dyżuru na tym niewielkim oddziale stanęła w obliczu jednego z najgorszych koszmarów. Czy szpital Ocean View w ogóle ma ochronę? A jak daleko stąd mieści się posterunek? O ile mi wiadomo najbliższe duże miasto, Nelson, znajduje się o co najmniej półtorej godziny jazdy samochodem. Jej napięcie wzrosło jeszcze bardziej, kiedy herszt gangu zbliżył się do Mikea Harrisa. Był zgarbiony, a palce jednej dłoni zacisnął w pięść. - Natychmiast! - wrzasnął. Zrób, co ci każe, Mike, zachęcała go w myślach. Błagam cię! Ale doktor Harris nawet nie drgnął. - Oczywiście - odparł obojętnym tonem. Był tak spokojny, że Beth nagle poczuła się nieco bardziej pewna siebie. Doktor Harris miał ponad pięćdziesiąt lat i jako doświadczony lekarz tego oddziału zapewne nieraz musiał stawić czoła podobnym sytuacjom. - Ale uprzedzam, że nie zamierzam tolerować złego traktowania i zastraszania personelu, ani nikogo innego. Zapadła cisza, którą przerwał głośny jęk rannego członka gangu. - Co się stało? - spytał Mike. - Człowieku, przecież mówiłem, że go postrzelono. - Tak, ale gdzie do tego doszło? I jak dawno? Czy stracił dużo krwi? - Mike powoli podszedł do ofiary. Beth spojrzała na koleżanki, zastanawiając się, czy podążą za nim. Chelsea wydała jej się nie mniej zdenerwowana niż ona sama, a Maureen miała bardzo posępną minę. - Chelsea, idź z Beth po nosze, dobrze? - powiedziała, odwracając się plecami do członków gangu. - Wezwijcie policję - dodała, ledwo poruszając ustami. - Szybko. Gdy Chelsea otrzymała zadanie do wykonania, wyraźnie się uspokoiła. Nawet uśmiechnęła się do Beth,