Bóg nas nienawidzi

eniowy. Daphne pochyliła się, roześmiała, po czym szybko odnalazła zagubiony rytm. Skończyliśmy szybko i wysiedliśmy z samochodu, by ocenić stopień uszkodzeń, który okazał się niewielki. Łyknęła kolejną tabletkę i znów byliśmy w drodze. Dwie godziny później zameldowaliśmy się w pensjonacie Royal Camelot, który reklamował się dostępnością apartamentów dla nowożeńców i koszulkami z napisem: ,,Dochodzisz w lot w Camelot" do nabycia w recepcji. Do kompletu otwarliśmy butelkę różowego szampana, wbiliśmy się do jacuzzi i zaliczyliśmy jeszcze jedno dzikie bzykanie na łóżku w kształcie serca, zanim osunąłem się w sen bez marzeń. Kiedy obudziłem się osiem godzin później, Daphne czyściła jacuzzi za pomocą zdobycznego sprayu przeciwbakteryjnego, który znalazła w trakcie nocnej eksploracji hotelu i okolic. Zaplanowała już, co będziemy tego dnia robić: mieliśmy odwiedzić winiarnię po kanadyjskiej stronie granicy. Nasz przewodnik tłumaczył, że region jest zbyt zimny, by robić wino w tradycyjny sposób, gdyż winogrona zamarzają na krzaku, nim zdąży się je zebrać. Dzięki swej pomysłowości spragnieni miejscowi opracowali czaso- i pracochłonny proces, w którym z każdego zamarzniętego owocu pozyskuje się tylko kilka kropli soku. W rezultacie powstaje ciężka i słodka mikstura zwana Winem Lodowym. Nie mieliśmy okazji go spróbować. Cała wyprawa była po to, by wykorzystać bardziej przyjazne dla dzieci kanadyjskie regulacje prawne w sprawie picia alkoholu - Daphne była odpowiedzialną dwudziestodwulatką, ale mi nadal brakowało półtora roku do dwudziestych pierwszych urodzin. Gdy jednak nasza grupa wycieczkowa zaczęła próbować napitek, Daphne zaciągnęła mnie do ubikacji. Aliści nasza seksualna odyseja zaczynała już dawać się we znaki, zwłaszcza mojej męskości. Wchodząc w wilgotną miękkość Daphne, miałem wrażenie, jakbym szorował po tarczy szlifierki. Powiedziałem jej to, gdy na parkingu rozpięła mi spodnie, zapewne w intencji zrobienia loda. - Jak tam sobie chcesz - odparła, szarpnięciem zapinając rozporek. Ruszyła w stronę głównej atrakcji okolicy, huczącego wodospadu Niagara. Po chwili przyspieszyła do truchtu, który szybko zmienił się w sprint. Być może wcale nie zamierza rzucić się w dół, myślałem, pędząc za nią i starając się ignorować ból w kroczu, któremu obcisłe jeansy dawały porządny wycisk. Wyglądała jednak jak ktoś, kto zawziął się, by spróbować. Gdy zbliżyła się do krawędzi, dosłownie wślizgiem chwyciłem ją za kostki i sprowadziłem do parteru. - Co jest, kurwa? Daphne! Moje męstwo spotkało się z zapłatą w postaci gradu ciosów na głowę i korpus. Osłaniając twarz, strząsnąłem ją z siebie na ziemię. Zamachałem do kilku gapiów, którzy wskazywali palcami w naszym kierunku. - Wszystko w porządku! - krzyknąłem. - Ona bierze leki. Nie odzywaliśmy się do siebie przez całą drogę powrotną do hotelu. Gdy wysiadłem z wozu, chwyciła kluczyki i odjechała na pełnym gazie. Wróciłem do pokoju, gdzie spędziłem następne cztery godziny, leżąc na łóżku i oglądając w kółko te same wiadomości sportowe na ESPN. W końcu pojawiła się w drzwiach. - Nie byłem pewny, czy wrócisz - powiedziałem. - Ani ja - odparła. - Ale bałam się, że zabierzesz pigułki. Poszła po fiolkę do łazienki, po czym znów sobie łyknęła. - Chcesz sobie, kurwa, zrobić dobrze, to proszę, nie krępuj się - powiedziałem. - Pojęłam tę aluzję na parkingu, kiedy kazałeś mi spadać. Nie pamiętam, jakie jeszcze słowa padły tamtej nocy. Z dzisiejszego punktu widzenia przebiegało to w typowy sposób: oskarżenia i łzy, ostre słowa, wreszcie pojednanie. Próba seksu na zgodę, drastycznie skrócona przez kiepski stan mojego odparzonego członka. Zapanowało między nami milczące zawieszenie broni, aż w końcu zapadliśmy w niespokojny sen. Przynajmniej ja. Gdy gwałtownie się przebudziłem, napotkałem jej spojrzenie. Kiwała się lekko, pozornie pełna życia. Jedynie wzrok zombie zdradzał, że była na nogach już dwie bite doby. - Trzecie miejsce - oznajmiła. Nasza ,,najgorsza kłótnia w historii" miała miejsce po zaledwie dwóch tygodniach związku, w drodze powrotnej z koncertu Meat Loafa. Mniej więcej tydzień później, podczas międzynarodowej balangi u mnie w akademiku, odbyłem z Daphne powtórkę z hiszpańskiej wojny domowej, suto zakrapianą sangrią. Niedawno w ramach kolejnego godzenia się, zapisaliśmy na tablicy w kuchni Daphne listę Top 5 naszych kłótni, w nadziei na to, że ten zatrważający widok zainspiruje przyszłą harmonię. Póki co, jedynym pożytkiem z listy było dostarczanie okazji do sprzeczek o kwalifikację nowych awantur. - Doprawdy? - odparłem, wskazując na posiniaczone ramię. - Drugie miejsce, paniusiu. A jeśli zostaną mi po tym blizny, to może być zażarta walka o