Błękitna krew

co gorsza syntetyczna wersja Raindrops Keep Falling on My Head. Myron natychmiast otworzył okno, żeby wpuścić trochę powietrza i dużą dawkę normalnego hałasu. Na terenie klubu mogli parkować tylko jego członkowie, więc nie mieli kłopotów z wydostaniem się z Merion. Na końcu ulicy skręcili w prawo, a potem jeszcze raz w prawo. Bucky na szczęście zgasił radio. Myron cofnął głowę do wnętrza. - Co pan wie o mojej córce i jej mężu? - spytał Bucky. - Niewiele. - Nie jest pan wielbicielem golfa, co? - Nie przepadam. - To naprawdę wspaniały sport. Chociaż słowo ,,sport" nie oddaje golfowi sprawiedliwości. - Mhm. - To gra książęca. - Rumiana twarz Stonea Buckwella rozjaśniła się, w jego w oczach rozbłysła ekstaza, jaką widzi się tylko u ludzi głębokiej wiary, a w ściszonym głosie zabrzmiał nabożny podziw. - Niezrównana. Człowiek toczy samotny pojedynek z polem. Nie ma na kogo zwalić winy. Nie ma kolegów z drużyny. Wyzwisk. Golf to najszlachetniejsza z gier. - Mhm - mruknął ponownie Myron. - Przepraszam, panie Buckwell, nie chciałbym wyjść na gbura, ale o co właściwie chodzi? - Proszę mi mówić Bucky. - Dobrze. Bucky. Starszy dżentelmen skinął z aprobatą głową. - Podobno pan i Windsor Lockwood jesteście więcej niż tylko wspólnikami w interesach. - To znaczy? - Słyszałem, że znacie się od dawna. Na studiach dzieliliście pokój, zgadza się? - Dlaczego pyta pan o Wina? - Wpadłem do klubu go odszukać. Ale sądzę, że tak jest lepiej. - Jak? - Że od razu trafiłem na pana. Może no cóż, zobaczymy. Nie obiecuję sobie za wiele. Myron skinął głową. - Nie wiem, o czym pan mówi. Bucky skręcił w sąsiadującą z polem golfowym ulicę Golf House Road. Golfiarze to ludzie z wyobraźnią. Po prawej było pole golfowe, po lewej okazałe rezydencje. Minutę później Bucky wjechał na kolisty podjazd prowadzący do dużego domu, zbudowanego z kamienia zwanego ,,rzecznym". Kamień rzeczny był w tych stronach niebywale modnym budulcem; Win nazywał go ,,brukowcem filadelfijskim". Budynku z dużym gankiem, zamkniętym z prawej strony, strzegł biały płot, masa tulipanów i dwa klony po bokach chodnika. Cadillac zatrzymał się. Przez chwilę obaj siedzieli bez ruchu. - A więc o co chodzi, panie Buckwell? - zagadnął Myron. - Mamy zmartwienie. - Jakie zmartwienie? - Wolałbym, żeby wyjaśniła to panu córka. Bucky wyjął kluczyk ze stacyjki i sięgnął do klamki. - Dlaczego zwróciliście się do mnie? - spytał Myron. - Powiedziano nam, że pan może pomóc. - Kto? Stone Buckwell znowu wprawił szyję w szybszy ruch. Kiedy wreszcie zatrzymał latającą jak na luźnym łożysku głowę, udało mu się spojrzeć Myronowi w oczy. - Matka Wina. Myron zesztywniał. Serce zjechało mu nagle w ciemny szyb. Otworzył usta, zamknął je i czekał. Starszy pan wysiadł z samochodu i ruszył do wejścia. Po dziesięciu sekundach Myron podążył za nim. - Win nie pomoże - powiedział. Buckwell skinął głową. - Właśnie dlatego zwróciłem się z tym do pana. Podeszli ceglanym chodnikiem do uchylonych drzwi. Buckwell pchnął je lekko. - Linda? Linda Coldren, wysoka brunetka z krótkimi sprężystymi włosami, stała przed telewizorem. Białe szorty i żółta bluzka bez rękawów odsłaniały jej gibkie, wysportowane nogi i ręce o gładkich, długich mięśniach, które uwydatniała opalenizna. Zmarszczki przy oczach i ustach świadczyły, że kobieta ma pod czterdziestkę, ale Myron od razu zrozumiał, dlaczego jest ulubienicą reklamodawców. Była w niej drapieżna kobiecość, piękno płynące nie tyle z subtelności, co siły. Śledziła transmisję z turnieju. Na telewizorze stały rodzinne zdjęcia w ramkach. Kąt pokoju zajmowały obłożone poduchami duże kanapy ustawione w kształt litery V. Dyskretny wystrój jak na golfistów. Bez trawiastej wykładziny. Bez dołka. Bez golfowych ozdóbek, estetycznie stojących o parę klas niżej od, na przykład oleodruków z psami grającymi w pokera. Bez kubka z kołeczkiem i piłeczką, zwieszającego się z łopat łosia. Linda Coldren znienacka strzeliła okiem w ich stronę, omijając Myrona i trafiając w ojca. - Pojechałeś po Jacka - wypaliła. - Nie skończył rundy - usprawiedliwił się Bucky. - Zalicza osiemnasty dołek. - Skinęła w stronę telewizora. - Sądziłam, że na niego zaczekasz. - Przywiozłem za to pana Bolitara. - Kogo? - Myron Bolitar - przedstawił się z uśmiechem Myron, robiąc krok do przodu. Linda Coldren zerknęła na niego i spojrzała na ojca. - Kto to jest? - Poleciła mi go Cissy - odparł Bucky. - Jaka Cissy? - spytał Myron. - Matka Wina. - Aha, rzeczywiście. - Co on tutaj robi? Pozbądź się go. - Lindo, posłuchaj! Potrzebujemy pomocy. - Nie od niego. - Pan i Win mają doświadczenie w takich sprawach. - Win to psychol - wycedziła. - O, a więc pani dobrze go zna - wtrącił Myron