Bezcenny

Ta książka jest jak wyjęta z Hitchcocka -- zaczyna się od trzęsienia ziemi, a potem napięcie stopniowo narasta. Niebywale lekkie pióro, świetne poczucie humoru, wartka narracja, fajna erudycja (aż ma się ochotę wierzyć w te wszystkie i informacje o sejfach i malarstwie, nie wspominając o ekspertyzach). Naprawdę doskonała lektura.

Podobnie do idei Mission Impossible, nagle stykają się ze sobą losy czworga osób, które podejmują się niemożliwego. Różnic między MI i Bezcennym jest oczywiście wiele. Bohaterowie nie są super agentami, nie ratują świata (a przynajmniej nie wydaje im się, żeby ratowali), a na dodatek w przeciwieństwie do MI, nic w tej książce nie jest przesadnie poważne. Miłoszewski drwi z polskiej polityki, przywar Polaków, naszych aspiracji i szarej czasem rzeczywistości.

Losy ludzi są złożone i takież są historie bohaterów książki, każdy ma tajemnice (niektórzy nawet sami przed sobą). Wg najlepszych przepisów na historie kryminalne, dostajemy dwójkę bohaterów, którzy mają się ku sobie, ale nawzajem o tym nie wiedzą, oboje z niełatwymi charakterami. Dostajemy także starego wygę wypraw wojskowo-wywiadowczych, i czarodziejkę-złodziejkę. W tle czai się zło w swojej profesjonalności i banalności, więc od pierwszych chwil trzymamy kciuki za bohaterów.

Książka pełna jest dobrze znanych i skutecznych tricków tworzenia powieści rozrywkowych: skład zespołu, kapitalne kaleczenie języka polskiego przez jednego z bohaterów, napięcie uczuciowe, zagadka z czasów wojny, niepoznane zło i dobrzy ludzie, którzy czasem pomagają. Jednak te wszystkie tricki zrealizowane są w sposób tak ładny, tak elegancki, tak przemyślany i z takim szacunkiem dla inteligencji czytelnika, że sama książka jest prawdziwą przyjemnością. Tak, czasem coś się pojawia deus ex machina, nie do końca wiadomo skąd, albo w sposób tak przemyślny, że aż trudno to potraktować poważnie, ale ? nie da się zbudować międzynarodowego zamieszania kryminalno-szpiegowsko-miłosno-artystycznego bez kilku skrótów :).

Do tego jest naprawdę długa ? to cenna informacja dla tych, którzy lubią się z książką zaprzyjaźnić i podelektować.

Całość wrażenia psuje naprawdę kiepska realizacja dźwięku. Nagranie jest niechlujne, kilka fragmentów należało po prostu wyciąć, bo lektor się pomylił i czytał ponownie te same zdania. Lektor jest raczej ?biały?, choć gdy czyta myśli jednego z bohaterów, ewidentnie wczuwa się w jego zblazowanie. Nie jest to jednak lektura aktorska i dla kogoś, kto w audiobooku poza treścią szuka także przyjemności audio, ta książka nie będzie szczytem marzeń.

Mimo wszystko polecam. Nie jest to Proust, ale na pewno jeden z najlepszych polskich kryminałów ostatnich lat na rynku!