Bajka to życie albo z jakiej jesteś bajki

wresz­cie do­tar­ło do Tit­ka - nie ma jej i nie bę­dzie. Zni­kła bez­pow­rot­nie, za­bra­ła ją bły­ska­wi­ca. Na jego pra­wym po­licz­ku po­ja­wi­ło się szkar­łat­ne zna­mię. Krwa­we pięt­na za­kwi­tły też na po­licz­kach sy­nów. Zo­sta­li na­zna­cze­ni. - Dla­cze­go? - spy­tał Ti­tek bez­rad­nie. - Co­śmy ta­kie­go uczy­ni­li? Usiadł nie­ru­cho­mo przy sto­le, ze zmar­twia­łym czo­łem pęk­nię­tym w stu miej­scach, na­gle po­si­wia­ły. Zła­ma­ny, mil­czą­cy i zroz­pa­czo­ny. A ból sie­kał jak no­żem zmarszcz­ki na jego twa­rzy. Ti­tek sie­dział i my­ślał, ale nic nie wy­my­ślił, bo nic nie było do wy­my­śle­nia. Szu­kał sen­su, ale go nie zna­lazł, bo sen­su to nie mia­ło. Ot, Krzyw­da zro­bi­ła im na roz­grzew­kę ma­lut­ki żar­cik. Za­bra­ła mamę, a na po­licz­kach zo­sta­wi­ła pa­miąt­kę - strasz­ne, czer­wo­ne kwia­ty. Od­tąd nic już nie było ta­kie samo. Cha­ta le­d­wo sta­ła, cza­sa­mi na­wet chwia­ła się w po­sa­dach, ścia­ny pę­ka­ły i wiał przez nie zim­ny wiatr. Świat wy­glą­dał zu­peł­nie in­a­czej, kie­dy się na nie­go pa­trzy­ło przez po­ła­ta­ne szy­by. Mia­ła ra­cję Krzyw­da, to wy­star­czy­ło. Ti­tek trwał po­grą­żo­ny w roz­pa­czy, a dzie­ci ro­sły. Ro­sły, ro­sły, ro­sły. Po tro­szecz­ku, po­ma­lut­ku, co­dzien­nie sa­miut­kie. - Ma­mu­siu! - wo­ła­ły. - Ta­tu­siu! - krzy­cza­ły. Nikt im nie od­po­wia­dał. Star­szy syn Tit­ków na­zy­wał się Tor, młod­szy zaś Rot. Trud­ne mie­li te­raz ży­cie. Czę­sto sły­sze­li ci­szę i jej do­ty­ka­li. Przy­tu­la­ła ich, wy­cho­wy­wa­ła, kar­mi­ła. Była im mamą i tatą. Na­słu­cha­li się jej, na­pa­trzy­li, na­dzi­wi­li. Aż za­czę­ła ra­nić ich uszy, wy­dy­ma­ła im brzu­chy, wkrę­ca­ła się w krę­go­słu­py. Już nie mo­gli jej znieść i udźwi­gnąć. Więc po­de­szli do taty, szarp­nę­li nim moc­no i gło­śno do nie­go krzyk­nę­li, żeby wy­rwać go z le­tar­gu. I nic. Po­cią­gnę­li raz jesz­cze, na próż­no. Tato sie­dział i sie­dział, nie mógł po­jąć, prze­bo­leć. Nie mie­ści­ło mu się to w gło­wie. Wrósł w sto­łek, przy­rósł łok­cia­mi do sto­łu. Już nie umiał ko­lan wy­pro­sto­wać, wy­cią­gnąć ręki do słoń­ca, roz­cią­gnąć ust w uśmie­chu. A sy­no­wie ro­śli. Po tro­szecz­ku, po­ma­lut­ku, co­dzien­nie sa­miut­cy. Twa­rze mie­li smut­ne i sa­mot­ne, oczy co­raz bar­dziej głod­ne, po­licz­ki za­pa­dłe, a na nich zna­mio­na jak maki. Więc wstrzą­snę­li tatą moc­no, żeby wy­rwać go z uśpie­nia. Szturch­nę­li go zno­wu. - Tato! Tato! Zno­wu nic. - Wła­sne dzie­ci cię szar­pią. Nie sza­nu­ją cię, nie słu­cha­ją. Uderz! - krzyk­nę­ła nie­wi­dzial­na Krzyw­da. Tato le­d­wo po­ru­szył war­ga­mi. - Nie mogę. - Nie po­win­ny trak­to­wać tak ojca. Bij! - Nie chcę. Ti­tek za­pa­trzył się w ścia­nę. W koń­cu się za­mie­rzył, nie­zgrab­nie i nie­wpraw­nie. Cios za­dźwię­czał w ci­szy. A kie­dy ude­rzył, na jego le­wym po­licz­ku za­kwi­tło czar­ne jak pie­częć zna­mię. Ta­kie same pięt­na po­ja­wi­ły się na po­licz­kach sy­nów. Od­tąd byli na­zna­cze­ni po­dwój­nie. - Pierw­szy raz jest naj­trud­niej­szy - po­uczy­ła Krzyw­da. - Zo­ba­czysz, doj­dziesz do wpra­wy. I rze­czy­wi­ście do­szedł oj­ciec do wpra­wy. Bił sy­nów na śnia­da­nie, obiad i ko­la­cję. Na zim­no i na go­rą­co, za karę i na wszel­ki wy­pa­dek. Moc­no, lek­ko, na oślep albo pre­cy­zyj­nie. Co za róż­no­rod­ność! Żeby za­dać ból i by cier­pie­nie z sie­bie wy­pę­dzić. Za żonę, za nie­spra­wie­dli­wość, za lata sie­dze­nia w mar­two­cie. Za to, że sy­no­wie wciąż ro­śli i oczy mie­li jak mat­ka, a w nich smu­tek, śmierć, cier­pie­nie, wy­rzut. Po­tem star­szy syn bił młod­sze­go, a młod­szy, gdy do­rósł, od­da­wał bra­tu. Z cha­ty do­cho­dzi­ły krzy­ki i zło­rze­cze­nia. Do­bie­gał płacz. Za­do­mo­wi­ła się tu Krzyw­da na do­bre. Po­ko­cha­ła to miej­sce. Czu­ła się u Tit­ków jak u sie­bie. Już tę­sk­ni­li sy­no­wie za ci­szą i ma­rzy­li o niej. Ale ci­szy nie było, tyl­ko krzy­ki i łka­nie. Cio­sy, razy i cię­gi. Wszy­scy wciąż na sie­bie krzy­cze­li. Tak uro­śli sy­no­wie i sczer­nia­ły ich ser­ca skur­czo­ne, za­schnię­te. Krzyw­da zaś mia­ła się do­brze, była szczę­śli­wa. Po­ja­śnia­ły jej po­licz­ki i po­tłu­ścia­ła jesz­cze bar­dziej. Już tu być nie mu­sia­ła, da­lej mo­gła wę­dro­wać, w in­nym domu za­go­ścić. Zło się