Ebook Atak złego. Jak rozpoznać zło i jak się z niego wyzwolić mobi,epub

�wia­ło się po Mszy Świę­tej. Przy­ta­czam do­słow­nie jego sło­wa: Cho­ciaż obec­nie nie od­ma­wia się już tej mo­dli­twy pod ko­niec Eu­cha­ry­stii, pro­szę was wszyst­kich, aby­ście jej nie za­po­mnie­li, aby­ście ją od­ma­wia­li, aby otrzy­mać po­moc w wal­ce prze­ciw si­łom ciem­no­ści i prze­ciw du­cho­wi tego świa­ta1. Kto chciał­by po­słu­żyć się mo­dli­twa­mi uło­żo­ny­mi z my­ślą o uwol­nie­niu od nę­ka­nia przez złe­go du­cha, może je zna­leźć w książ­kach róż­nych wy­daw­nictw ka­to­lic­kich. Oj­ciec Amorth przy­ta­cza przy­kład świę­tych, do­wo­dząc, że mo­dli­twy o uwol­nie­nie mają tę samą siłę od­dzia­ły­wa­nia co eg­zor­cy­zmy, a cza­sem na­wet więk­szą. By do­znać uwol­nie­nia lub ko­goś uwol­nić, po­trze­ba wia­ry i świę­to­ści: im wię­cej się ich po­sia­da, tym bar­dziej wy­ra­zi­ście moż­na po­ka­zać mi­ło­sier­dzie i po­tę­gę Boga. Pro­ces uwal­nia­nia może trwać krót­ko lub dłu­go, ale za­wsze przy­no­si po­zy­tyw­ne efek­ty. Czę­sto zda­rza­ło się, że po od­mó­wie­niu w czy­jejś in­ten­cji se­rii bez­po­śred­nich mo­dlitw o uwol­nie­nie, oso­ba ta znaj­dy­wa­ła eg­zor­cy­stę go­to­we­go jej po­móc - tak jak­by moja mo­dli­twa zdję­ła z tej oso­by część brze­mie­nia zła, któ­re nad nią cią­ży­ło. Uwol­nie­nie to otwar­cie dro­gi do moż­li­we­go zba­wie­nia. Za­zwy­czaj, aby uzy­skać zna­czą­cy efekt, po­trze­ba wię­cej niż jed­nej mo­dli­twy o uwol­nie­nie, ale w każ­dym wy­pad­ku moż­na osią­gnąć po­zy­tyw­ny re­zul­tat i za­uwa­żyć do­bro­czyn­ny wpływ mo­dli­twy. Oczy­wi­ście, każ­dy przy­pa­dek jest inny i nie ist­nie­ją sztyw­ne re­gu­ły, któ­rych na­le­ży prze­strze­gać; moż­na je­dy­nie wska­zać ogól­ne za­le­ce­nia. Pod­sta­wą wszyst­kie­go jest wia­ra w Je­zu­sa. To ona czy­ni cuda. Bez wia­ry w to, co Je­zus czy­nił i ka­zał czy­nić, nic nie moż­na osią­gnąć. De­mon jest tego świa­dom i wy­ko­rzy­stu­jąc na­szą małą wia­rę, kpi so­bie ze zwo­len­ni­ków Chry­stu­sa. Może się zda­rzyć, że za obiekt swych drwin obie­rze mało do­świad­czo­nych eg­zor­cy­stów, któ­rzy nie są do koń­ca prze­ko­na­ni, że ist­nie­je ,,ktoś" nik­czem­ny, kto sta­je po­mię­dzy czło­wie­kiem a Bo­giem, i któ­rzy w ten spo­sób oka­zu­ją brak wia­ry w czy­ny i sło­wa Je­zu­sa. A po­wie­dział prze­cież: ,,Ten zaś ro­dzaj złych du­chów wy­rzu­ca się tyl­ko mo­dli­twą i po­stem" - a za­tem wia­rą, wia­rą w Nie­go. Za­zwy­czaj od­ma­wiam mo­dli­twy o uwol­nie­nie w obec­no­ści nie­wiel­kiej gru­py osób - cza­sem są wśród nich bra­cia za­kon­ni lub księ­ża (w ta­kim wy­pad­ku to oni wy­da­ją ,,roz­kaz", chy­ba że po­pro­szą wy­raź­nie, abym wy­ko­na­ła to oso­bi­ście), czę­ściej jed­nak ko­rzy­stam z po­mo­cy ja­kiej­kol­wiek oso­by, któ­ra jest pod ręką. Na ostat­nim mię­dzy­na­ro­do­wym kon­gre­sie dla eg­zor­cy­stów zde­fi­nio­wa­no róż­ni­cę po­mię­dzy eg­zor­cy­zma­mi a mo­dli­twa­mi o uwol­nie­nie: Eg­zor­cyzm to mo­dli­twa pu­blicz­na. Jest to sa­kra­ment za­re­zer­wo­wa­ny wy­łącz­nie dla księ­ży upo­waż­nio­nych przez ich bi­sku­pa i wy­ko­ny­wa­ny we­dług sta­łej for­mu­ły. Mo­dli­twa o uwol­nie­nie to mo­dli­twa pry­wat­na, może ją od­ma­wiać każ­dy i nie ma ści­słych for­muł. Każ­dy może więc uło­żyć wła­sną mo­dli­twę o uwol­nie­nie lub sko­rzy­stać z już ist­nie­ją­cych. Ja za­zwy­czaj roz­po­czy­nam we­zwa­niem do Du­cha Świę­te­go, do Du­cha Bo­że­go; jest to in­wo­ka­cja śpie­wa­na, i to z wi­go­rem. Wiem, że de­mo­no­wi to prze­szka­dza - kie­dyś mi po­wie­dział: ,,Nie drzyj się". Nie krzy­czę oczy­wi­ście, ale też nie szep­czę. Dla­cze­go za­czy­nam od in­wo­ka­cji do Du­cha Świę­te­go? Kil­ka lat temu na­uczy­łam Vita, męż­czy­znę, któ­ry za­prze­dał du­szę dia­błu, in­wo­ka­cji do Du­cha Świę­te­go sto­so­wa­nej przez cha­ry­zma­ty­ków: ,,Du­chu Świę­ty, zstąp na mnie, zjed­nocz się ze mną, ukształ­tuj mnie, na­peł­nij mnie, użyj mnie". Vito cier­piał, gdy wy­po­wia­dał tę in­wo­ka­cję, lecz z moją po­mo­cą był w sta­nie ją wy­mó­wić. Gdy za­pro­wa­dzi­łam go do eg­zor­cy­sty i ten roz­po­czął ob­rzęd, Vito po­now­nie za­czął cier­pieć. Był świa­do­my, ale nie miał nad sobą wła­dzy; krzy­czał: ,,Cier­pię, po­móż­cie mi!". Po za­koń­cze­niu eg­zor­cy­zmu za­py­ta­łam go, dla­cze­go cier­piał,