Ebook Arena mobi,epub,pdf

m. - Może i na coś się - mówi z pewnym zainteresowaniem mężczyzna z przybyłej pary i rozciera między palcami mokre, poskręcane loki dziewczyny. - Sama nie - oznajmia z kolei leniwie towarzyszka mężczyzny, poprawiając własne, zaczesane w wysoki kok blond włosy. - Na służbę do żadnego z domów jej nie weźmiemy, prezentuje się zbyt wulgarnie. Natomiast w polu ma kto robić. Nasi niewolnicy aż nadto się rozmnożyli niczym króliki z Favers. - Macha lekceważąco dłonią zdobną w drogocenne pierścienie oraz obrączki i zaraz dodaje: - Choć mnie osobiście nieco intryguje ta druga, mniejsza - Spogląda na mnie. - Jest jakaś inna, Skąd - - Trochę zdenerwowany właściciel rozkłada szeroko ramiona: - To prawdziwy unikat, choć niedoceniany - odpowiada z udawanym podziwem. - Pochodzi zaś z odległej, zamorskiej krainy bez A jej rodowodem są półdzikie I może wygląda dość niepozornie, ale swoimi talentami może wnieść w każdy arystokratyczny dom powiew egzotyki oraz nowoś - - wyraża tym razem zainteresowanie przybyły mężczyzna. - Co takiego na przykład potrafi? Niech coś Na co właściciel załamuje ręce i przez zaciśnięte zęby wycedza: - Kiedy Ale zaręczam, że zdrowa na umyśle, pojętna i usłużna. Rozumie - Może moglibyśmy przyuczyć ją do sztuki cyrkowej - zastanawia się na głos kobieta. - Do widowiskowej jazdy konnej, połykania Tak, aby zabawiała gości. - - wtóruje jej w zamyśleniu arystokratyczny męż - Wydaje się zwinna i ma coś niezwykłego w oczach jak magię... - Myślę, że możemy ją nabyć za trzy złote Aureusy. Co ty na to, - Za dwa, Artusie, za W końcu będzie tresowana od podstaw. Wygląda na dość dziką. Na pewno nie - Kobieta ostrożnie wyciąga dłoń z pierścieniami na wysokość mych ust. - Pocał - posykuje do mnie właściciel i desperacko ściska w rękach bicz. Ja zaś wiem, że jeżeli zawiodę, to zanim odda mnie na arenę, na śmierć, to w akcie zemsty zedrze ze mnie skórę swym batem. Dlatego delikatnie całuję wyciągnięty ku mnie złoty pierścień, czym wywołuję pełen satysfakcji uśmiech na twarzy jego właścicielki. A zaraz, pokazując batem na klęczącą koło mnie dziewczynę, ponownie odzywa się właściciel: - Dorzucę jeszcze tę sztukę połowę One, te niewolnice, się znają i pragnąłbym sprzedać je - - Arystokratyczny mężczyzna spogląda na wilgotne, nagie piersi dziewczyny, z których miarowo skapują krople deszczu. Lecz w tym momencie kobieta przechwytuje kierunek jego spojrzenia i nie pozostawia mu złudzeń: - Wykluczone - oświadcza. - Uzgodniliśmy wcześniej, Artusie, że zakupimy co najwyżej jedną niewolnicę, tak było między nami postanowione. - - przyznaje mężczyzna. Na te słowa dziewczyna na klęczkach zaczyna nieśmiało łkać aż całkiem szlocha. Podnosi wykrzywioną grymasem bólu twarz na kobietę i desperacko łapię ją za długą, białą tunikę, szepcząc: - Bł W odpowiedzi elegancka kobieta z niesmakiem wyrywa swoją nieskazitelnie białą suknię z brudnych, dziewczęcych rąk. Natomiast właściciel bierze zamach batem, aby skarcić niewolnicę. Jednak ta niespodziewanie chwyta go za rękę i gwałtownie odpycha, po czym z zajadłością rzuca się wprost na mnie. Wbija mi długie, brudne paznokcie w twarz i krzycząc, boleśnie rani moją twarz. Następnie bez opamiętania okłada mnie pięściami i wpija zęby w ramię. Zaskoczona nie zdążam nawet zareagować, gdy wtem dziewczyna zastyga w bezruchu, niczym kamień. Chwyta mnie kurczowo, jakby się podtrzymując, aby nie upaść i powoli osuwa po mym ciele na wilgotne podłoże. Rozkłada się na nim niedbale i otwiera szeroko usta, spoglądając pustymi oczyma w granatowe niebo. Zaś spod jej pleców wypływa stróżka czerwonej krwi, która łączy się z deszczówką i spływa do pobliskich kanałów. W tej chwili w rękach właściciela dostrzegam długi nóż. Ocieram krew z własnej twarzy. A kiedy znowu spoglądam przed siebie, widzę oddalającą się pospiesznie arystokratyczną parę, która dopiero co zamierzała mnie kupić. Przenoszę wzrok na właściciela i widzę, jak narasta w nim gniew, aż ogarnia go prawdziwa furia. Wymownie spogląda na mnie spode łba i wyrok jest oczywisty, a brzmi on - arena. Lecz zanim trafiam przed bramy górującego nad miastem Koloseum, otrzymuję tuzin siarczystych batów. Wymierza mi je mężczyzna, który dokonuje tak feralnego zakupu, nabywając mnie i zasztyletowaną przez siebie dziewczynę. Nieustannie popychana w plecy i przewracając się na marmur czy w błoto, z krwawymi pręgami na tułowiu docieram na obszerny plac w cieniu Koloseum. W tym miejscu za pół worka mąki skupuje się ludzi przeznaczonych na rzeź na arenie. I taki los przytrafia się właśnie mnie. Teraz kroczę w długim sznurze skazańców przed celami gladiatorów. A już niebawem zostanie mi wskazany mój ostateczny los. Wręcz