Apartament w Paryżu - Audiobook mp3

het. Mimo ulewy, mimo strajku Madeline była zadowolona, że tu przyjechała. Lubiła mieszkać na Manhattanie, ale nie umiała korzystać z tej magicznej energii tak wychwalanej przez niektórych jej przyjaciół. Prawdę mówiąc, Nowy Jork ją wykończył. Jej ukochanym miastem zawsze był Paryż, tu przyjeżdżała lizać rany. W Paryżu mieszkała przez cztery lata. Niekoniecznie te najpiękniejsze, ale przynajmniej te najważniejsze, podczas których starała się zorganizować od nowa swoje życie, odzyskać wiarę w siebie, odrodzić się. Do 2009 roku pracowała w Anglii, w wydziale kryminalnym policji w Manchesterze. Tam jako głównej inspektor przypadło jej makabryczne śledztwo - sprawa Alice Dixon - które zniszczyło ją psychicznie i zmusiło do opuszczenia służby. Straciła wówczas wszystko: pracę, szacunek kolegów, pewność siebie. W Paryżu zaczęła sprzedawać kwiaty: wynajęła mały sklepik w dzielnicy Montparnasse, z dala od spraw kryminalnych, morderstw, zaginionych dzieci. To spokojniejsze życie załamało się, gdy przypadkowe spotkanie podsunęło jej zaskakujący trop pozwalający pociągnąć dalej śledztwo, które zrujnowało jej karierę. W końcu sprawa Alice Dixton zakończyła się szczęśliwie w Nowym Jorku. Okoliczności, w których Madeline odniosła ten sukces, pozwoliły jej wstąpić do służb administracji WITSEC-u, federalnego programu ochrony świadków. Zostawiła wówczas swoją małą kwiaciarnię Takumiemu i poleciała do Nowego Jorku. Rok później policja nowojorska zaproponowała jej stanowisko konsultantki w wydziale spraw niewyjaśnionych. Madeline miała za zadanie rzucić świeżym okiem na niektóre z umorzonych śledztw. Praca, która byłaby ekscytująca w serialu telewizyjnym lub w kryminale Harlana Cobena, w rzeczywistości okazała się arcynudną papierkową robotą. W ciągu czterech lat ani razu nie oddelegowano Madeline w teren, nie udało jej się też oficjalnie wznowić żadnej ze spraw. Wydział, w którym pracowała, nie miał funduszów i zderzał się z biurokracją tak wielką, że przy niej biurokracja francuska była niczym. Każda prośba o analizę DNA wymagała wypełnienia sterty formularzy, a żeby uzyskać zgodę na przesłuchanie dawnego świadka czy w ogóle dotarcie do pewnych dokumentów, trzeba było przedstawić szaloną liczbę zezwoleń. W rezultacie FBI, które strzegło najbardziej interesujących spraw kryminalnych, i tak wszystkie jej inicjatywy odrzucało. Bez żalu więc porzuciła tę pracę i wróciła do Anglii. Miała nawet do siebie pretensje, że tak się zasiedziała w Stanach. Od czasu bowiem, kiedy Jonathan Lempereur, człowiek, którego pokochała i dla którego przeniosła się na Manhattan, wrócił do żony, nic już tak naprawdę nie trzymało jej w tym kraju. - Wiosną będziemy mieli z Marjolaine dziecko - zwierzył się jej nagle Takumi. Ta rewelacja wyrwała ją z zamyślenia. - Och, to wspaniale! - wykrzyknęła, starając się, żeby te słowa zabrzmiały radośnie. Ale jakoś jej nie wyszło. Takumi szybko zmienił temat. - Dlaczego właściwie przyjechałaś do Paryża? - zapytał. - Takie tam różne - odparła wymijająco. - Jeśli chciałabyś spędzić z nami święta, serdecznie zapraszam! - To bardzo miłe z twojej strony, ale raczej nie. Nie miej mi tego za złe, po prostu potrzebuję pobyć sama. - Jak chcesz. Znów zapadła cisza, tym razem ciężka. Madeline nie próbowała jej przerwać. Wyglądała przez okno, szukając znajomych miejsc, starając przypomnieć sobie okres, kiedy życie w Paryżu było jej codziennością. Place de la Madeleine skierował jej myśli ku zorganizowanej w pinakotece wystawie, poświęconej Dufyemu. Rue Royale skojarzyła się z bistro, gdzie podawano fenomenalną cielęcinę w sosie śmietanowym. Z kolei na moście Aleksandra III pomyślała o swoim wypadku motocyklowym, do którego doszło tam pewnego deszczowego - Masz jakieś plany zawodowe? - spytał Takumi. - Oczywiście - skłamała. - Widziałaś się ostatnio z Jonathanem? Nie twój zasrany interes! - zirytowała się w myślach. - Koniec przesłuchania? Przypominam ci, że to ja jestem policjantką! - No właśnie już nią nie jesteś, jeśli dobrze wszystko zrozumiał Madeline westchnęła. Takumi naprawdę zaczynał działać jej na nerwy. - Dobra, będę szczera! - oświadczyła. - Ani jednego pytania więcej! Byłeś u mnie praktykantem, odsprzedałam ci swój biznes, zgoda, ale to nie znaczy, że możesz wsadzać nos w nie swoje sprawy! Gdy przejeżdżali przez esplanade des Invalides, Takumi spoglądał na Madeline spod oka. Nic się nie zmieniła. Zawsze była szczera aż do bólu, zawsze w tej samej skórzanej i te jasne włosy obcięte równo nad karkiem, trochę Podenerwowana Madeline opuściła szybę i zapaliła papierosa. - Co, wciąż jeszcze palisz? - oburzył się Takumi. - To bardzo nierozsądne! - Zamknij się! - rozkazała, prowokacy