Ebook Anioł Ciemności mobi,epub

eczyła wyłącznie ziołami i tym, co pochodziło z natury. To dzięki swojej wszechstronnej wiedzy udało jej się uratować wielu poważnie chorych ludzi, dla których nie było już żadnej nadziei. Zwykle stanowiła ich ostatnią deską ratunku. Wszyscy w okolicy potwierdzą, że nie było lepszej zielarki niż twoja babka. Czy zaspokoiłam twoją ciekawość? Eliza przytaknęła i w milczeniu dokończyła posiłek. ,,Na razie nie powiem mamie o tych starych księgach. Najpierw dowiem się, co w nich jest", postanowiła. ,,Muszę jak najwięcej dowiedzieć się o babci Emilii. Szkoda, że ona już nie żyje", pomyślała ze smutkiem. Szybko skończyła śniadanie, po czym wstała i pocałowała matkę w policzek. -- Wrócę później. Po lekcjach idę do koleżanki -- skłamała. -- Obiecała mi pożyczyć książkę. Eliza założyła kurtkę, owinęła szyję szalem i przewiesiła przez ramię torbę. -- Pa, mamo! -- rzuciła na pożegnanie i już jej nie było. Matka stanęła przy oknie i patrzyła za oddalającą się sylwetką córki. ,,Mam nadzieję, że nigdy nie poznasz prawdy, córeczko", pomyślała. ,,W przeciwnym razie znienawidzisz mnie za to, że ukryłam przed tobą to, kim jesteś. I za to, że nie powiedziałam, kim tak naprawdę była moja ". -- Muszę za wszelką cenę ochronić Elizę, a to chyba jedyny sposób -- powiedziała do siebie. Elżbieta po raz pierwszy od bardzo dawna nie uśmiechała się. Przeczucie podpowiadało jej, że nad ich domem zbierają się czarne chmury. Obawiała się, że nadszedł czas, kiedy będzie musiała powiedzieć Elizie prawdę. Na samą myśl o tym zakuło ją w sercu. -- Będę odkładać to tak długo, jak będzie to możliwe. Kobieta po raz pierwszy poczuła się bezradna. Bała się tego, co przyniesie los, a po jej policzku, pierwszy raz od dziesięciu lat, spłynęła pojedyncza łza. Rozdział III Eliza postanowiła, że -- zamiast siedzieć na nieciekawych lekcjach -- pójdzie do parku i tam w spokoju przejrzy dziennik babci. Miała nadzieję, że w nim znajdzie odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Ufała swojemu szóstemu zmysłowi, który nigdy jeszcze jej nie zawiódł. Chciała jak najszybciej przejrzeć pamiętnik, skierowała się więc do parku, który odwiedzała zawsze wtedy, gdy musiała przemyśleć coś ważnego albo gdy chciała pobyć w samotności. W chwili, gdy Eliza przekroczyła bramę, niebo zasłoniły burzowe chmury, nisko sunące po niebie, a wiatr jakby ustał i nastała złowroga cisza. Stare akacje rosnące wzdłuż alejki były bezlistne, a ich konary powykrzywiane we wszystkie strony. Trawa rdzawo-zielona zdradzała oznaki jesieni. Liście brązowe i żółte licznie ścieliły trawniki. Alejki wybrukowane były dużymi, płaskimi kamieniami. Był to stary park, owiany tajemnicą i legendą. Podobno należał kiedyś do potężnej czarownicy, która zawładnęła miasteczkiem w 1344 roku i za pomocą magii władała nim przez ponad trzysta pięćdziesiąt lat. Nikt nie mógł być pewien prawdziwości tych stwierdzeń, ale ludzie lubili snuć sobie opowieści o strasznej wiedźmie i jej tajemnych praktykach, co zawsze stanowiło jakąś, choćby niewielką namiastkę rozrywki w nudnej, szarej, pozbawionej emocji codzienności. Eliza sceptycznie podchodziła do tych opowieści. Zwyczajnie w nie powątpiewała. Uważała, że to bajki i zwykłe bzdury wyssane z palca. ,,Magia? Czary? Przecież to śmieszne, a nawet niepoważne wierzyć w takie rzeczy" -- myślała. Dziewczyna z westchnieniem ulgi usiadła na swojej ulubionej ławce, położonej w centralnej części skweru, skąd roztaczał się widok na cały park. Tuż obok ławki znajdowała się fontanna, w której uspokajająco szemrała woda. Fontanna uformowana była na kształt starej kobiety, ubranej w długą szatę i przewiązaną w talii sznurkiem, w podobny sposób, w jaki kiedyś ubierali się starożytni Grecy. Kobieta miała długie włosy i wieniec laurowy na głowie. W dłoni trzymała duży dzban. To właśnie z niego wypływała woda. Eliza lubiła to miejsce. Mogła tutaj w ciszy kontemplować piękno otaczającej ją przyrody i rozmyślać. Często siadywała przy fontannie i czytała przez długie godziny. Tego dnia jej myśli skupiały się wyłącznie wokół babci. I pamiętnika. Eliza od zawsze czuła bardzo silną więź z babką i wciąż nie pogodziła się z jej odejściem. Jak przez mgłę pamiętała szczęśliwe dzieciństwo u jej boku. Dlatego znaleziony na strychu dziennik był dla Elizy tak ważny, wręcz bezcenny. Była to jedna z niewielu rzeczy, które zostały jej po ukochanej babci. Dziewczyna w zamyśleniu otworzyła szkolną torbę i wyciągnęła pamiętnik, gładząc palcami okładkę. Ręce drżały jej z emocji i podekscytowania. Z wielką ostrożnością otworzyła go na pierwszej stronie. Dużymi, starannie wykaligrafowanymi złotymi literami ktoś, zapewne babcia Emilia, wpisał datę