Akwarium - Audiobook mp3

nie można się tak łatwo dostać. Do kogo się zwrócić? Kogo prosić o radę? Do jakich drzwi stukać? Może warto zasięgnąć języka na milicji? Ale milicjant wzruszy ramionami: taka organizacja nie istnieje. Gruzińska milicja wydaje tablice rejestracyjne z literami ,,GRU", nie podejrzewając, że mogą one mieć jakiś ukryty sens. I oto pędzi sobie taki samochód przez kraj - nikt nawet za nim się nie obejrzy. Zwykłemu człowiekowi, jak zresztą całej radzieckiej milicji, owe litery niczego nie sugerują, nie budzą żadnych skojarzeń. Uczciwi obywatele ani milicja nigdy o czymś podobnym nie słyszeli. KGB liczy miliony ochotników, a w GRU jest to nie do pomyślenia. Na tym polega zasadnicza różnica - GRU jest organizacją tajną. Nikt o niej nie wie, nie pragnie więc do niej wstąpić z własnej inicjatywy. Ale załóżmy, że znalazł się ochotnik, który jakimś sposobem znalazł owe drzwi, do których należy zastukać: przyjmijcie mnie, mówi. Przyjmą? Nie, nie przyjmą. Nie potrzebują ochotników. Ochotnik zostanie niezwłocznie aresztowany, po czym czeka go długie, męczące śledztwo. Padnie wiele pytań. Gdzieś te trzy litery usłyszał? Jak zdołałeś nas odnaleźć? Ale przede wszystkim, kto ci w tym pomógł? Kto? Kto? Kto? Mów, gnoju! Chłopcy z GRU potrafią wydobyć prawdziwe odpowiedzi. Z każdego wyrwą zeznania. Ręczę za to. GRU oczywiście odnajdzie tego, kto pomógł ochotnikowi. I znów zacznie się śledztwo: A tobie, bydlaku, kto te litery zdradził? Gdzieś je usłyszał? Prędzej czy później dotrą po nitce do kłębka, do samego źródła. Odnajdą osobnika, który znał tajemnicę i nie potrafił powściągnąć języka. O, GRU potrafi takie języki wyrywać. GRU usuwa takie języki wraz z głowami. I każdy, kto trafił do GRU, wie o tym doskonale. Każdy, kto trafił do GRU, strzeże własnej głowy, a może ją ocalić tylko w jeden sposób: strzegąc języka. O GRU można rozmawiać wyłącznie w GRU. Rozmawiać można tak, by głos nie wydostał się poza przezroczyste ściany majestatycznego gmachu na Chodynce. Każdy, kto trafił do GRU, święcie czci regułę Akwarium: wszystko, o czym tu wewnątrz rozmawiamy, niech pozostanie wewnątrz. Niech ani jedno słowo nie opuści tych przezroczystych ścian. I dzięki temu, że obowiązuje taka dyscyplina, mało kto za szklanymi ścianami orientuje się, co dzieje się wewnątrz. Ten zaś, kto wie, zachowuje milczenie. A ponieważ wszyscy, którzy wiedzą, milczą, ja nigdy nie słyszałem o GRU. Byłem dowódcą kompanii. Po wyzwoleńczej wyprawie na Czechosłowację wir przetasowań zagarnął i mnie: wylądowałem w 318. Dywizji Strzelców Zmotoryzowanych 13. Armii Karpackiego Okręgu Wojskowego. Pod moje rozkazy odkomenderowano drugą kompanię czołgów batalionu pancernego 910. Pułku Strzelców Zmotoryzowanych. Moja kompania nie wyróżniała się, ale też i nie należała do najsłabszych. Przewidywałem całe swoje życie na lata naprzód: po kompanii szef sztabu batalionu, później trzeba będzie przedrzeć się do Akademii Wojsk Pancernych im. Marszałka Malinowskiego, potem przyjdzie batalion, pułk, może nawet coś wyżej. Ale los zrządził inaczej. 13 kwietnia 1969 roku o godzinie adiutant trącił mnie delikatnie w ramię: - Wstawajcie, starszy lejtnancie, czekają was wielkie czyny. - Z miejsca jednak zorientował się, że nie jestem w nastroju do żartów, i dlatego, zmieniając ton, krótko zakomunikował: - Alarm bojowy! Uwinąłem się w trzy i pół minuty: koc na bok, spodnie, skarpety, buty. Mundurową bluzę zarzuciłem na ramiona, nie zapinając jej - można to zrobić w biegu. Jeszcze zaciągnąć na ostatnie dziurki koalicyjkę z pasem, przerzucić przez ramię mapnik i wcisnąć czapkę na głowę. Kantem dłoni - przez daszek: sprawdzić, czy odznaka zgadza się z linią nosa. Ot i wszystko. I biegiem naprzód. Broń mam na przechowaniu w pokoju dyżurnego. Przy wejściu odbiorę pistolet z ogromnego sejfu. Plecak, szynel, kombinezon i hełm zawsze czekają na mnie w czołgu. Biegiem schodami w dół. Ech, żeby tak można jeszcze pod prysznic i brzytwą podgolić policzki. Ale nie czas. Alarm bojowy! Pękaty gaz-66 zapchany niemal do oporu. Oficerkowie wszyscy młodzi i ich przyboczni jeszcze młodsi. A na niebie gwiazdy gasną. Znikają cicho, bez słowa pożegnania, jak z naszego życia odchodzą ludzie, których wspomnienie przeszywa słodkim bólem nasze czerstwe dusze. II Dudni, ryczy setkami silników park pojazdów bojowych. W powietrzu wisi gęsta mgła i smród spalin. Huczą rozbudzone czołgi. Betonową drogą pełzną szarozielone pudełka. Na czele szerokie, przysadziste amfibie kompanii zwiadowczej, za nimi sztabowe transportery opancerzone i kompania łączności, dalej batalion czołgów, za zakrętem trzy bataliony strzelców zmotoryzowanych, za nimi pułkowa artyleria, bateria przeciwlotnicza i przeciwpancerna, saperzy, wojska chemiczne i