Ebook 2586 kroków mobi,epub

a eksplodował przed komendą policji, dziesięć osób rannych. Do zamachu przyznała się ukraińska sekcja Al-Quaidy, ale polskie służby podejrzewają skinheadów z UNSO. A we Lwowie spokój. Serwis zagraniczny, podkręciłem dźwięk. Siedmiu polskich ochotników zginęło w Sudanie podczas potyczki z niedobitkami islamistów, delegacja handlowa USA rozpoczęła negocjacje w sprawie wejścia do Euroazjatyckiej Strefy Wolnego Handlu, w Rodezji i Liberii murzyńskie bojówki zaatakowały kilka ferm polskich osadnikó Wiadomość z ostatniej chwili: Krzysztof Kamil Baczyński, wybitny poeta i prozaik, otrzymał drugą w swojej karierze Nagrodę Nobla! Otarłem czoło z potu. Nawet tu, pod drzewami, nie było czym oddychać. Koniec lata okazał się nadspodziewanie upalny. Wpasowałem ostatni detal i wkręciłem obiektyw na miejsce. Pstryknąłem przełącznikiem od zoomu. Tym razem wszystko chodziło gładko. Spojrzałem na górujące nad Lwowem wieże i kopuły katedry ormiańskiej i wdusiłem przycisk. Pięciokrotne zbliżenie optyczne, do tego jeszcze ośmiokrotne cyfrowe. Ech, dawno trzeba było kupić nowocześniejszy sprzęt. Tylko nie bardzo miałem za co. Odłożyłem aparat do torby. Dźwignąłem się z wysiłkiem. Opuszczenie ocienionego miejsca, a potem półgodzinny marsz przez miasto zdecydowanie mnie nie pociągały. Z trudem oderwałem się od muru i poczłapałem leniwie ścieżką w dół. Kilka blaszanych garaży, kamienica i wyjście na uliczkę... Stary Kozak, zajmujący ławeczkę w kącie podwórza, położył dłonie na bandurze i trącił struny, wydobywając z nich początek jakiejś rzewnej melodii. Zaraz jednak, zniechęcony i zmęczony upałem, odłożył instrument do futerału. Pogładził dla odmiany rękojeść szaszki i zadumał się głęboko. Co sobie wspominał? Szturm Moskwy czy trzy dni szaleństw w kawiarniach Paryża? Szedłem ulicą. Sypiące się elewacje, w bramach kolesie, którym wrodzone poczucie elegancji nakazywało noszenie haftowanych koszul i spodni od Nie bałem się, swoich nie ruszali. * Liceum im. Sienkiewicza znałem już wcześniej z fotografii. Mój pradziadek ze swoim oddziałem dwukrotnie próbował je zdobyć, wtedy w 1918 roku. Nie udało się. Polacy, choć w murach szkoły ukryła się ich zaledwie garstka, walczyli jak Wszedłem po szerokich schodach i przekroczyłem próg. Pradziadek został na zewnątrz, a mnie się udało. Czy to znaczy, że w ostatecznym rozrachunku on przegrał, a ja wygrałem? Czy może raczej to ja przegrałem, wchodząc tu jako petent, a nie jak przystało na członka mojej rodziny - z karabinem w ręce? W gruncie rzeczy jakie to miało znaczenie? Dyrektor siedział za ciężkim, masywnym biurkiem, ozdobionym intarsjowanym w blacie herbem miasta. - Bohdan Pawluk - przedstawiłem się. - Stypendysta fundacji Aleksandra Grina. - Ach, to ty. - Uśmiechnął się lekko. - Witamy w naszej szkole. - Przywiozłem dokumenty. Odebrał ode mnie teczkę i przejrzał je pobieżnie. - Wszystko chyba się zgadza - mruknął. - Zresztą gdyby czegoś brakowało, można uzupełnić póź W tym momencie ktoś zastukał do drzwi i do gabinetu wśliznęła się ciemnowłosa dziewczyna. Przyniosła plik jakichś papierzysk. - Świetnie, że jesteś. - Ucieszył się. - Możesz oprowadzić nowego kolegę po szkole? - Oczywiście. Miała piękne, ciemne oczy o migdałowym wykroju, grube brwi, brązowy warkocz opadał jej do połowy uda. Granatowa spódnica i biała bluzka z wielobarwnym, ormiańskim haftem podkreślały tylko jej urodę. - Magdalena Korniakt. - Podała mi rękę. - Mów mi Magda. Wymieniłem swoje nazwisko. - U mnie to już wszystko. Zajęcia zaczynają się pierwszego września o dwunastej - powiedział dyrektor. - Wpadnij dzień wcześniej, dostaniesz legitymację. Wszystkie klasy posiadały stare, drewniane drzwi, zapewne pamiętające czasy nieudanego szturmu. Zamki na karty kodowe zainstalowano dyskretnie, tak, aby nie rzucały się w oczy. Otwierała je po kolei. - Szkolna izba pamięci. Weszliśmy do sporej sali. Wzdłuż ściany ciągnęły się gabloty. Trochę drobnych, zabytkowych przedmiotów, sztandar i fotografie obrońców szkoł - Ten budynek posiada chlubną tradycję. Był jednym z najważniejszych punktów oporu. - Wiem. - Uśmiechnąłem się. Na wszelki wypadek nie chwaliłem się dokonaniami przodków. - A to podarował szkole jeszcze mój dziadek. - Wskazała nieduży, oprawiony w skórę tomik leżący w gablocie. Popatrzyłem na robaczki obcego alfabetu. - Twoje - zacząłem. - Owszem, należę do tego rodu. - Skromnie spuściła oczy. - Jestem Ormianką. Moja rodzina mieszka we Lwowie od piętnastego wieku. Za pancernym szkłem lśniły siedemnastowieczne monety. Na ścianach wisiała kolekcja szabli i starych karabinów. W jednej z gablot, dyskretnie podświetlone, stały posążki pochodzące z Grecji i Egiptu. Będzie jeszcze okazja dokładnie to wszystko obe