Absurdy w bajkach dla dzieci

Dlaczego Peppa, jak się śmieje, to pada? Co Sara zrobiła ze swoimi rodzicami? Kto w „Muminkach” ma depresję? Dlaczego Flinstonowie palą papierosy?

Niniejszym ostrzegam, że treści zawarte w tym poście naruszają godność i dobre imię bohaterów bajek. Z powodu dużej dawki ironii i złośliwości tekst jest przeznaczony wyłącznie dla osób dorosłych z poczuciem humoru i dystansem. Uprzedzam, że materiał ze względu na zawarte w nim absurdy może wywołać śmiech. Zabrania się czytania dzieciom, rozpowszechniania w przedszkolach i szkołach, kopiowania i powielania zachowań postaci z bajek.

Moi Drodzy, ten post muszę zacząć od usprawiedliwienia się i krótkiego wyjaśnienia. Po pierwsze nie będzie to atak na bajki, tylko moje subiektywne spojrzenie z perspektywy mamy. Po drugie, świat widziany oczami dziecka na szczęście jest zupełnie inny, niż ten, który widzą dorośli. A po trzecie, to lubię się czepiać. Na tapet wezmę popularne seriale animowane i trochę się nad nimi „poznęcam”.

Świnka Peppa

Zacznę od „Świnki Peppy”, którą znam doskonale. Znam do tego stopnia, że gdyby był teleturniej „Miliard w rozumie” z kategorią „Peppa”, startowałabym bez zastanowienia. To, co rzuca się w oczy już na początku, to strona wizualna bajki. Postaci są brzydkie, oczy mają jakoś tak umiejscowione z boku twarzy. Bohaterowie są też niekształtni, tak jak i cała reszta: domy, auta, krajobrazy… Jednak nie to mnie zdumiewa. Największą zagadką jest dla mnie to, że wszyscy jak się śmieją, to padają na plecy. Zupełnie tego nie rozumiem. Często śmiech jest zbiorowy. Zwierzątka przewracają się i dopada je coś w rodzaju drgawek. O co w tym chodzi? Może Wy wiecie?

Kolejna sprawa, to delikatnie mówiąc… specyficzni bohaterowie. Na przykład Pani Królik jawi się niczym Kwiatkowska – kobieta pracująca. Gdzie się nie spojrzy, tam Pani Królik. Kto jest kasjerką w supermarkecie? Pani Królik. Kto lata helikopterem ratowniczym? Pani Królik. Kto sprzedaje lody? Pani Królik. Kto jeździ autobusem? Pani Królik. Kto prowadzi sklep z porcelaną? Pani Królik. Kto pracuje w bibliotece? Pani Królik!!! O zgrozo!!! Nic tylko czekać, aż dziecko do mnie powie: „Jak to mamo nie masz czasu? Masz przecież tylko jedną pracę. Pani Królik ma ze sto i daje radę”.

Z kolei Tata Świnka to oferma, nieudacznik, facet mało błyskotliwy i nierozgarnięty. Do tego ma sporą nadwagę, co często wytykają mu dzieci. Tata Świnka jak wbija w ścianę gwóźdź, żeby powiesić obrazek, to robi gigantyczną dziurę. Jak odbiera telefon i słyszy, że ktoś mówi po francusku, to oznajmia, że „telefon jest uszkodzony”. Jak prowadzi auto, to gubi drogę, nawet gdy jest prosta. Myli dni tygodnia i zapomina pójść do pracy. Generalnie rzecz biorąc non stop o czymś zapomina. Poza tym „Tata Świnka uwielbia nic nie robić”. Odnoszę wrażenie, że postać Taty Świnki to zemsta na mężczyznach, za te wszystkie głupkowate reklamy, w których to kobiety są przedstawiane jako istoty nie używające mózgu.

George, brat Peppy, wzbudza moje współczucie, bo mówi w zasadzie tylko jedno słowo: „dinozaur”. Mi, jako mamie „nie śwince” wydało się to trochę niepokojące, bo George ma około 2-3 lat. Jednak najwyraźniej świnki rozwijają się odmiennie.

Dzieci tę bajkę na szczęście widzą inaczej. Peppa jest piękna, Tata Świnka śmieszny, a cała reszta bardzo wesoła. Bohaterowie przeżywają mnóstwo fajnych przygód i mają głowy pełne pomysłów.

Strażak Sam

Kolejny serial dla dzieci, który mnie szokuje, to „Strażak Sam”. Zaskoczeni? Też byłam zaskoczona po obejrzeniu kilku odcinków. Dopiero wtedy dotarły do mnie absurdy pokazywane w tej bajce. Zacznę od tego, że miasteczko Pontypandy, w którym dzieje się akcja jest dziwne. Poza kilkoma bohaterami, nie ma tam nikogo. Opustoszałe domy i ulice. Jak dla mnie przerażające!

Do strażaka Sam’a nie mam zastrzeżeń, to porządny gość. Natomiast do Elvis’a Cridlington’a, jego kolegi po fachu, nie sposób się nie przyczepić. Gdzieś w tyle głowy mam obraz strażaka, który jest odważny, odpowiedzialny, mądry, zdyscyplinowany i potrafi działać w trudnych warunkach. Cridlington to zupełne przeciwieństwo. Bez przerwy coś psuje, tłucze, niszczy, rozwala i gubi. Spóźnia się do pracy, a w zasadzie to trzeba jechać do niego i go budzić. Jest niesamowicie flegmatyczny. Wszystko robi jakby w zwolnionym tempie, nawet w taki sposób myśli. O ile w ogóle to robi. Mimo, że jest strażakiem nie potrafi używać sprzętu strażackiego. Problemem jest nawet zwinięcie węża, w który się zaplątuje. Nie wie też, że ogień można gasić pianą. Jednak apogeum wszystkich tych niedorzeczności to scena, w której komendant straży widząc migające światło mówi do Elvisa, że ktoś nadaje sygnał sos. Ten ze spokojem pyta, czy to znaczy, że ktoś jest głodny i chce sos. Wow!

Z kolei opieka społeczna i ubezpieczyciel powinni wziąć pod lupę rodzinę Flood’ów. Coś jest z nimi nie tak, bo ich dom pali się raz za razem. „O znów się pali u Flood’ów” mówi zwykle komendant Stelle przyjmując zgłoszenie. Aż dziw bierze, że ten budynek jeszcze się nie spalił, bo na zdrowy rozum to powinny zostać po nim tylko zgliszcza.

Jednak najbardziej irytujące postaci to Norman Price i jego mama Dylis. Chłopak pakuje się bez przerwy w kłopoty i to nie małe. Pożary, ucieczki, powodowanie wypadków. Do tego kłamie, jest leniwy, opryskliwy, nieznośny i nieposłuszny. Ma zaledwie sześć lat, a wiecznie sam snuje się po mieście. Często, żeby wyciągnąć go z tarapatów trzeba wzywać służby ratunkowe. Jego mama natomiast, poza prowadzeniem sklepu i gadaniem przez telefon nic nie robi. Jest zupełnie niewydolna wychowawczo i nie panuje nad synem. To, co jej wychodzi najlepiej to wołanie piskliwym głosem „Nooormannn”! Patrząc realnie takie dzieci lądują w placówkach wychowawczych, a rodzice mają ograniczane prawa. I nie dziwię się, że Dylis Price nie ma faceta. Mając takiego syna, raczej jej to nie grozi. Jedyny potencjalny adorator Trevor Evans, starszy pan, kierowca autobusu, trzyma się na dystans.

Moje zaufanie do tej bajki jest zdecydowanie ograniczone. Kiedy nie pozwoliłam dziecku bawić się zapałkami, mówiąc że może wywołać pożar, ono na to odpowiedziało beztrosko: mamo, spoko, strażak Sam nas uratuje!

Sara i kaczorek

Teraz co nieco o bajce „Sara i kaczorek”. Wygląda na to, że dziewczynka mieszka sama w dużym domu. A w zasadzie nie sama, tylko z kaczką. Może jej pierwowzorem była Pippi Langstrump? Nie wiem, wiem jednak, że dziewczynka wygląda przerażająco. Owa Sara ma coś wspólnego z upiorną rodziną Adamsów. Jest straszna. Oczy ma rozstrzelone i wygląda jakby, mówiąc oględnie, była ciągle pod wpływem środków odurzających. I pewnie jest bo ciągle mówi do kaczki. Sara sama robi jedzenie, czyta gazety, chodzi po zakupy, na spacery… Rodziców, czy innych opiekunów ani śladu. Patrząc na Sarę nasuwa mi się pytanie – co zrobiła ze swoimi rodzicami?

Muminki, Gumisie, Smerfy…

Na deser mam dla Was jeszcze kilka bajkowych absurdów i rozmaitych spostrzeżeń. Na przykład „Muminki”. Jedyna postać przypominająca człowieka to Włóczykij. Jest zawsze smutny, przygnębiony i robi wrażenie niechlujnego. Przesiaduje samotnie i rozmyśla. Jak dla mnie, jego sposób bycia wskazuje na głęboką depresję.

Patrząc z kolei na „Gumisie” ma się zupełnie odmienne wrażenie. Są pobudzone, pełne energii i euforii. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie fakt, że tak się zachowują po wypiciu tajemnej mikstury, którą produkują w ukryciu. Bez niej nie mają wyjątkowych mocy. Trochę trąci to podprogową promocją używek…

Znane wszystkim „Smerfy” też sporządzają magiczne trunki. Nie to jednak budzi obawy, a totalny brak parytetów. Wioskę zamieszkują męscy osobnicy za wyjątkiem jednej, jedynej Smerfetki. Jak ona się od nich opędza? A może tego nie robi? Bo kiedy pojawiają się małe Smerfy, nasuwa się pytanie kto jest ich ojcem? Kto jest ich matką?

Zastrzeżenia wielu osób budzi też „Żwirek i Muchomorek”, a dokładnie to, że są parą i razem sypiają.

Z kolei w serialu „Flinstonowie” bohaterowie żyją w związkach małżeńskich. Niestety są nałogowymi palaczami i niejednokrotnie widać, jak odpoczywają, paląc papierosy. Powodem pokazywania palenia jako relaksu był fakt, że bajkę sponsorował producent wyrobów tytoniowych.

A teraz hit! Dlaczego Kubuś Puchatek nie może być patronem placu zabaw? Bo nie nosi majtek, jest nieprzyzwoity i „nieokreślony płciowo”. Tu granice absurdu zostały przekroczone! Tym razem nie w bajce, a w jej interpretacji. Takie zastrzeżenia do Puchatka mieli radni z Tuszyna i nie zgodzili się, żeby znany na całym świecie miś opiekował się placem zabaw dla dzieci.

A co was bulwersuje w bajkach? Znacie jakieś absurdy? Zachęcam do pisania.