Żywica (twarda)

Czytając opis Żywicy byłam przekonana, że będzie to powieść z dreszczykiem, myślałam, że biorę do ręki kolejny thriller, którego akcja osadzona została w odosobnionym miejscu. Świeżo po lekturze, muszę stwierdzić, że się myliłam, a powieść dosłownie zwaliła mnie z nóg. Ach, cóż to była za książka!

Krótko o fabule
Liv mieszka z rodzicami, babcią i bratem Carlem na wyspie zwanej Głową. Żyją w odizolowaniu, dziewczynka od najwcześniejszych lat uczona jest kradzieży i strzelania z łuku. Nocami wykrada się z domu, by na głównej wyspie połączonej z Głową przesmykiem zwanym Szyją obrabowywać domostwa z drobnych rzeczy, jedzenia, przyborów kuchennych. Ojciec Liv trudni się stolarką, jednak interes nie jest zbyt dochodowym. W głównej mierze mężczyzna trudni się zbieractwem, a dom zamienia w wysypisko śmieci. Matka roztyła się do tego stopnia, że nie jest w stanie wstać z łóżka, a jej ciało stopniowo gnije od odleżyn. Babcia wskutek rodzinnej tragedii wyjechała, by powrócić po kilku latch. Właśnie to wydarzenie rozpoczyna lawinę nieoczekiwanych zdarzeń.


Mamy siebie
Rodzina Liv ogranicza się do przebywania we własnym gronie. Postanawiają żyć w odosobnieniu. Początkowo jeszcze utrzymują kontakty z mieszkańcami wyspy głównej, by później całkowicie je zerwać. Ojciec - Jens, zapada się w sobie. Jego życie jest pasmem strat, mężczyzna panicznie boi się utraty Liv, dlatego postanawia zgłosić jej śmierć. Jego kreacja to postać szaleńca: człowieka pragnącego za wszelką cenę zatrzymać przy sobie bliskich. Jens ma problem nie tylko z wypuszczaniem dzieci w świat, on nie potrafi pozbywać się przedmiotów. Z domu stworzył śmietnisko, znosząc wszelkie znalezione przez siebie śmieci, doprowadzając dom do ruiny, do stanu, gdzie między rozłożonymi pod ścianą szpargałami można przejść jedynie wąska ścieżką.

Dziewczynka żyje w dysfunkcyjnym świecie będącym dla niej zupełnie normalnym. W wieku 9 lat potrafi jedynie czytać, ale za to wyśmienicie strzela z łuku i się skrada. Rodzice, a szczególnie ojciec, za wszelką cenę chcą ukryć ją przed światem, zupełnie nie poświęcając jej uwagi. Liv czuje się bardzo samotna, bardzo pogubiona we własnych uczuciach, boi się przeciwstawić chorym rojeniom ojca, boi się odrzucenia. Jedynym jej kompanem jest Carl, którego osoba zaskakująco ewoluuje w trakcie fabuły.

Żywica to opowieść o stopniowo rodzącym się szaleństwie. Książka przedstawiająca jak wielokrotna utrata bliskich i życie w osamotnieniu potrafi zniszczyć ludzką psychikę. To obraz człowieka rekompensującego sobie wszelkie niepowodzenia zbieractwem. Człowieka, który na samą myśl o rozstaniu z przedmiotami, umiera wewnętrznie. To opowieść o strachu, o chorym przywiązaniu.

Głowa ma niesamowity klimat, mroczny, pachnący lasem i żywicą. Zresztą ta druga odgrywa tutaj znaczną rolę, to na punkcie opowieści o niej oszalał Jonas, to ona stanowiła podwaliny do jego zbieractwa. Zupełnie inaczej opisane zostało miasteczko i stały ląd. Tu świat się rozwija, dąży za technologią, na wyspie czas stoi w miejscu.

Żywica mnie zachwyciła. Nie tylko swoim mrokiem, dreszczykiem i umiejętnie budowanym napięciem, ale również perfekcyjną konstrukcją postaci. To powieść, która szokując ciekawi. Powieść, która wciąga w dysfunkcyjny świat Głowy i jej mieszkańców, książka, której nie da się odłożyć, aż nie zamknie się końcowej okładki.

Skuszona opisem i zaintrygowana piękną okładką książki sięgnęłam po thriller duńskiej pisarki Ane Riel "Żywica". Nie zraziły mnie przeczytane w sieci negatywne opinie, co niezwykle mnie cieszy, bo to naprawdę dobra książka. Trochę odbiega od standardowych thrillerów, do których jestem przyzwyczajona, ale stawiam za to duży plus.

Autorka przedstawia wstrząsającą, i jak dla mnie wprost niewyobrażalną, historię rodziny Haarder, która od lat nie czuje potrzeby kontaktu z innymi ludźmi, dlatego zamieszkuje małą odosobnioną wyspę. Głową rodziny jest Jens, który właściwie całe swoje życie przeżył na wyspie. Sam zawsze był odludkiem, małomównym człowiekiem, otaczającym się górą niepotrzebnych rzeczy. Śmierć ojca i odejście brata miało na niego ogromny, negatywny wpływ. Związał się z Marią, pielęgniarką matki, z którą miał dwójkę dzieci, ale tylko jedno żyje.

Rodzina Haarderów uchodzi za nieszkodliwych dziwaków, nikt nie ich losem się nie przejmuje, dlatego też kiedy pewnego dnia Jens zgłasza, ze jego ukochana córka Liv zmarła w wyniku utonięcia, nikt nawet nie wątpi w przedstawioną przez ojca wersję wydarzeń. Sąsiedzi z wyspy obok jedynie współczują rodzinie. Co jednak tak naprawdę wydarzyło się w odosobnionym domostwie? Jakie tajemnice skrywa rodzina Haarderów?

Początek książki nie należy do łatwych. Mnóstwo tu wprost brutalnych informacji, które zwykłemu śmiertelnikowi nie mieszczą się w głowie. Dalsza część skupia się na historii mocno dysfunkcyjnej rodziny, borykającej się z szeregiem problemów, z którymi sobie nie radzi. Rodziny, której należałoby pomóc. Ale też rodziny, w której mała Liv czuje się szczęśliwa. Matka czyta jej książki, a ojciec uczy ją wszystkiego, co sam umie. Ich więź jest tak silna, że aż chora.

"Żywica" to jedna z najbardziej oryginalnych książek, które udało mi się do tej pory przeczytać. Trudna, wymagająca, niepokojąca, przy czytaniu której nie raz miałam ciarki na plecach. To też studium psychologiczne człowieka na skraju obłędu.