Żony astronautów

Wyprawa w kosmos ? wciąż towarzyszą jej duże emocje. Wobec tak wielkiej przestrzeni człowiek wydaje się istotą kompletnie malutką i bezradną. I choć mamy już większe pojęcie o tym, co znajduje się poza naszą planetą, ciągle boimy się tego nieodkrytego obszaru. Ciężko zatem wyobrazić sobie, co czuły kobiety, których mężowie wylatywali w kosmos jako pierwsi albo jedni z pierwszych ludzi na Ziemi. Kiedy wszystkie oczy skierowane były ku górze, wzrok całego świata podążał za kilkoma śmiałkami, którzy zdecydowali się naruszyć tę niewidzialną granicę, na Ziemi pozostawali inni bohaterowie, równie odważni, dzielni i silni ? żony astronautów. Z czym musiały się mierzyć? Jak udawało im się zachować spokój, kiedy buzowały mocje? Jak radziły sobie z samotnością? Warto przeczytać. Książka ma wiele zalet. Porusza zagadnienia feministyczne, wiernie odwzorowuje realia tamtych czasów, przybliża nam ważny kawałek historii, ale przede wszystkim jest dobrze i ciekawie opowiedzianą historią niezwykłych kobiet ? cichych bohaterek wypraw w kosmos.

Choć bohaterkami książki są żony pierwszych amerykańskich astronautów, moją uwagę przykuła historia. Mamy połowę poprzedniego wieku, zimną wojnę, Rosja rywalizuje ze Stanami pod każdym względem ? wyścig zbrojeń i podbój kosmosu mają tu szczególne względy. NASA werbuje i planuje, jednak z powodu rozmaitych przesunięć, to Gagarin jest pierwszy. Kiedy Amerykanie poznają nazwiska uważnie wyselekcjonowanych astronautów, dziennikarze od razu pielgrzymują do ich domów, by porozmawiać z ich żonami. Tak już zostaje. Astrożony oglądają swoich mężów w telewizji, a dziennikarze czekają na zewnątrz na wywiady. Nasze bohaterki odgrywają kobiety idealne ? zawsze zatroskane, ale uśmiechnięte, zajęte domem i jednocześnie szykowne. Drżące o mężów, ale ich wspierające. Rozumiały się dopiero w grupie. Świetne, bo można się naprawdę wiele dowiedzieć.