ZŁY (twarda)

­koś od­wi­nął na płask rękę i ude­rzył po raz dru­gi, z wiel­ką siłą. Gło­wa bar­czy­ste­go mon­te­ra rąb­nę­ła o kant sta­lo­we­go uchwy­tu ręcz­ne­go pod pu­ła­pem wozu, oczy mu zmęt­nia­ły, zda­wał się tra­cić przy­tom­ność. Kon­duk­tor­ka ci­snę­ła kur­czo­wo dzwo­nek, któ­ry dźwię­czał bez prze­rwy, pan w czap­ce uszat­ce zbladł jak płót­no, niż­szy z gru­bą szczę­ką roz­wa­lił do koń­ca drzwi. Hal­ski nie mógł mi­nąć snu­ją­ce­go mu się przed oczy­ma sza­re­go tocz­ka i złych, ale peł­nych uzna­nia ciem­no­bła­wat­nych oczu, fa­ce­ci w be­re­tach sko­czy­li z wozu, ale nie sami. Wraz z nimi le­ciał ja­kiś ciem­ny kształt. Po­tem Hal­ski stra­cił orien­ta­cję. In­stynk­tow­nie, ru­chem krau­li­sty prze­ło­żył ra­mię przez do­rod­ną damę i dzie­lą­cych go od mon­te­ra lu­dzi i pod­trzy­mał mu gło­wę: od skro­ni przez po­li­czek wi­dać było na­brzmie­wa­ją­cą krwa­wo­si­ną kre­chę; fa­cet nie pa­dał, gdyż trzy­mał go tłum. Może być groź­ - po­my­ślał Hal­ski i na­gła pa­sja od­ję­ła mu na uła­mek se­kun­dy świa­do­mość, wi­bru­ją­ce prę­gi za­drga­ły mu w oczach i wy­peł­ni­ły uszy. Rzu­cił się ku wyj­ściu, dro­gę za­sko­czył mu mło­dzian w musz­ce, któ­ry przy­warł no­sem do szy­by i chci­wie pa­trzył. Z tyłu za sobą sły­szał krzy­ki: - Po­mo­cy! Ra­tun­ku! Dok­to­ra!... - Hal­ski po­trą­cił bru­tal­nie mło­dzień­ca i za­wisł na stop­niu - pod sobą miał dwu­me­tro­wą wy­rwę, przed sobą - pęcz­nie­ją­cy tłum ulicz­ny. W dole wy­rwy, na czer­wo­nych od mi­nii ru­rach, le­ża­ły bez ru­chu dwa cia­ła w żół­tych sza­li­kach i be­re­tach. Ich szy­je i pod­bród­ki po­kry­wa­ły się w oczach krwią. W bia­ły dzień!... - tłu­kło się w mó­zgu Hal­skie­go - w sa­mym środ­ku War­sza­ Już ska­ka­li w dół lu­dzie z ob­słu­gi wier­ta­rek i kom­pre­so­rów, któ­rych huk, wy­mie­sza­ny z dźwię­ka­mi ,,O Tico-Tico-Ti, o ", nie usta­wał ani na chwi­lę. Szar­pią­ca ura­za do sie­bie sa­me­go wy­peł­ni­ła mu ser­ce, zro­zu­miał to, co prze­mknę­ło bez­pow­rot­nie obok nie­go. Ale nie było cza­su na za­sta­na­wia­nie. Wsko­czył do wozu i za­wo­łał: - Pro­szę o miej­sce! Je­stem le­ka­rzem!... - Tro­lej­bus pu­sto­szał gwał­tow­nie, Hal­ski po­ło­żył mon­te­ra na ław­ce z po­mo­cą jego ko­le­gi. Z dala do­cho­dził już od­głos sy­re­ny po­go­to­wia, wi­docz­nie wszyst­ko dzia­ło się dłu­żej, niż wplą­ta­ny w wy­pad­ki Hal­ski mógł oce­nić. Mon­ter otwo­rzył z wy­sił­kiem męt­ne, za­łza­wio­ne, jak­by ma­śla­ne oczy. Hal­ski, uspo­ko­jo­ny, wy­sko­czył z tro­lej­bu­su; wy­rwa peł­na była lu­dzi, tak że już nie wi­dać było ran­nych. Do­strzegł w tłu­mie bia­ły ki­tel le­ka­rza po­go­to­wia i mimo woli się uśmiech­nął. Prze­tarł dło­nią czo­ło i się­gnął po kie­szon­ko­wy ter­mi­na­rzyk. Szyb­ko prze­je­chał pal­cem po brze­gu, na­ci­snął li­te­rę ,,K", otwo­rzył i szu­kał wśród pię­ciu nu­me­rów te­le­fo­nów, któ­re mu zo­sta­wił Ko­lan­ko. Uniósł gło­wę, czu­jąc na so­bie czyjś in­ten­syw­ny wzrok. Na tro­tu­arze, w pierw­szym rzę­dzie zbi­te­go tłu­mu, sta­ła dama w tocz­ku. Wi­dząc, że Hal­ski pa­trzy na nią, od­wró­ci­ła się i prze­dzie­ra­jąc się przez tłum, ode­szła ku Ale­jom Je­ro­zo­lim­skim. Mi­mo­wol­nie i bez­myśl­nie Hal­ski od­pro­wa­dził spoj­rze­niem jej wy­so­ką, po­staw­ną syl­wet­kę w sza­ro­per­ło­wej pe­li­sie, ze srebr­no­sza­rym fu­trem na koł­nie­rzu. Zmę­czo­nym kro­kiem wszedł do CDT i zbli­żył się do au­to­ma­tu te­le­fo­nicz­ne­go. Mło­dzie­niec w cy­no­bro­wo-tra­wia­stej musz­ce stał nie­zde­cy­do­wa­ny, jak­by po­grą­żo­ny w my­ślach, na brze­gu wy­rwy; na­pie­ra­ją­cy tłum od­su­wał go co­raz bar­dziej od miej­sca wy­pad­ku. Nie prze­ciw­sta­wiał się temu na­po­ro­wi, tak że w koń­cu zna­lazł się na jezd­ni, dość da­le­ko od tro­lej­bu­su, po­mię­dzy szo­fe­ra­mi stło­czo­nych tu przy­mu­so­wo sta­rów-20 i war­szaw-FSO. - Taki drań! - mó­wi­ła ja­kaś sta­ra ko­bie­ta z ko­szy­kiem peł­nym wik­tu­ałów - po­bił, o mało co nie za­bił tych dwóch pa­nów, tam na Taki chu­li­gan!... - Ale kto? - de­ner­wo­wał się gru­by szo­fer w brud­nym, gra­na­to­wym kom­bi­ne­zo­nie - kto to był? - Sam wi­dzia­łem - mó­wił szyb­ko chu­der­la­wy gość w cy­kli­stów­ce, bez płasz­cza, z rę­ka­mi w kie­sze­niach. - Wy­pchnął t