Złodziej pocałunków

ów­nież znacz­nie bogat­szy, star­szy i na dłuż­szą metę bar­dziej przyda się mafii. - Ale ja nie jestem mafią! - Czu­łam swoje struny gło­sowe drżące od wrza­sku. - Jestem czło­wie­kiem. - Jesteś i jed­nym, i dru­gim - odparł. - Jako córka czło­wieka, który odbu­do­wał chi­ca­gow­ską mafię od zera, musisz się poświę­cić. Czy tego chcesz, czy nie. Nie­śli mnie do mojego pokoju na końcu kory­ta­rza. Mama wlo­kła się za nimi, mam­ro­tała pod nosem prze­pro­siny, ale ja byłam zbyt prze­ra­żona, żeby jej słu­chać. Naprawdę, wciąż nie chcia­łam uwie­rzyć, że mój ojciec wybrał Keatona bez kon­sul­ta­cji ze mną. Ponadto wie­dzia­łam, że jest zbyt dumny, by o tym dys­ku­to­wać. Nie wie­dzieć dla­czego Keaton miał nad nim prze­wagę. - Ale ja wcale nie chcę naj­bar­dziej pożą­da­nego kawa­lera w Chi­cago, pre­zy­denta Sta­nów Zjed­no­czo­nych czy nawet samego papieża! Chcę Angela! - war­cza­łam, ale nikt mnie nie słu­chał. Jestem jak powie­trze. Nie­wi­dzialne, nic nie­zna­czące, choć jed­no­cze­śnie tak potrzebne. Zatrzy­mali się przed moim poko­jem, moc­niej zaci­ska­jąc ręce na moich nad­garst­kach. Zwiot­cza­łam, kiedy dotarło do mnie, że dalej już nie idziemy, i zaj­rza­łam do środka. Clara upy­chała moje ubra­nia i buty w otwar­tych waliz­kach leżą­cych na łóżku, co jakiś czas ocie­ra­jąc łzy. Mama zła­pała mnie za ramiona i obró­ciła do sie­bie. - W liściku było napi­sane, że kto poca­łuje cię jako pierw­szy, zosta­nie miło­ścią two­jego życia, prawda? - Patrzyła na mnie roz­bie­ga­nymi, zaczer­wie­nio­nymi oczami. Sta­rała się za wszelką cenę pod­nieść mnie na duchu. - To on cię poca­ło­wał, Fran­kie! - Zro­bił to pod­stę­pem! - Prze­cież tak naprawdę nie znasz tego Angela, vita - Sena­tora Keatona znam jesz­cze mniej. A to, co o nim wiem, napawa mnie nie­na­wi­ścią. - Jest bogaty, przy­stojny i czeka go świe­tlana przy­szłość - zauwa­żyła mama. - Jesz­cze się nie zna­cie, ale zdą­ży­cie to nad­ro­bić. Ja też nie zna­łam two­jego ojca, dopóki za niego nie wyszłam. Vita mia, czym jest miłość bez odro­biny ryzyka? Bez­pie­czeń­stwem, pomy­śla­łam. Nie mia­łam wąt­pli­wo­ści, że Wolfe Keaton uprzy­krzy mi życie. *** Dwie godziny póź­niej minę­łam w czar­nym cadil­lacu DTS wyko­nane z kutego żelaza bramy posia­dło­ści Keatona. Przez całą drogę bła­ga­łam mło­dego prysz­cza­tego kie­rowcę w tanim gar­ni­tu­rze, żeby zabrał mnie na naj­bliż­szy poste­ru­nek poli­cji, ale on uda­wał, że mnie nie sły­szy. Grze­ba­łam w torebce, żeby zna­leźć tele­fon, ale go tam nie zna­la­złam. - Kurde! - wes­tchnę­łam. Męż­czy­zna sie­dzący na miej­scu dla pasa­żera prych­nął. Dopiero teraz odno­to­wa­łam jego obec­ność. To był ochro­niarz. Moi rodzice miesz­kali w Lit­tle Italy, gdzie wszę­dzie można było się natknąć na kato­lic­kie kościoły, restau­ra­cje ser­wu­jące tra­dy­cyjne dania i parki, po któ­rych spa­ce­ro­wały rodziny z dziećmi. Wolfe Keaton miesz­kał jed­nak przy pre­sti­żo­wej i ste­ryl­nej Bur­ling Street, w przy­tła­cza­ją­cej bia­łej posia­dło­ści, która przy innych domach w oko­licy wyglą­dała na komicz­nie wielką. Sądząc po roz­mia­rze, żeby zbu­do­wać coś takiego, trzeba było zbu­rzyć pobli­skie lokale, podej­rze­wa­łam. Wolfe Keaton spra­wiał wra­że­nie kogoś, kto dąży po tru­pach do celu. Powi­tały mnie zadbane traw­niki i okna w śre­dnio­wiecz­nym stylu. Bluszcz i papro­cie owi­jały się wokół ele­wa­cji jak palce zabor­czej kobiety na ciele męż­czy­zny. Wolfe Keaton był sena­to­rem, ale na pewno nie zaro­bił tylu pie­nię­dzy dzięki poli­tyce. Gdy samo­chód się zatrzy­mał, dwóch słu­żą­cych otwo­rzyło bagaż­nik i wycią­gnęło moje liczne walizki. W drzwiach poja­wiła się star­sza i wychu­dzona wer­sja Clary. Miała surową minę, czarną sukienkę i srebrne włosy spięte na czubku głowy. Wynio­śle unio­sła głowę i obrzu­ciła mnie nie­za­do­wo­lo­nym spoj­rze­niem. - Panna Rossi? Wysia­dłam z samo­chodu, tuląc torebkę do piersi. Ten dupek nawet się nie sta­wił, żeby mnie powi­tać! Kobieta pode­szła do mnie, wypro­sto­wana jakby połknęła kij, z rękami złą­czo­nymi na ple­cach. - Nazy­wam się Ster­ling. Popa­trzy­łam na jej wycią­gniętą dłoń, ale jej nie uści­snę­łam. Ona poma­gała Wolfeowi w porwa­niu mnie i mał­żeń­stwu wbrew mojej woli. Wła­ści­wie to, że nie przy­ło­ży­łam jej torebką od Loubo­utina, mogłam uznać za prze­jaw mojego cywi­li­zo­wa­nego zacho­wa­nia. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki