Ziemna burza (twarda)

Kallentofta znam już od kilku lat. Do tej pory przeczytałam całą serię o Malin Fors z cyklu pór roku. Jeśli chodzi o żywioły to niestety, ale nie miałam okazji zapoznać się z dwiema wcześniejszymi. Jednak na pewno je nadrobię, bo uwielbiam autora i klimat jaki stwarza w swoich powieściach. Mrok, ale i zastosowanie wypowiedzi umarłych zdecydowanie przypadły mi do gustu.

Komisarz Malin Fors nie jest typową policjantką. To samotna kobieta, którą zostawił mąż, której córka wyjechała gdzieś do dżungli by pomagać innym, a ona sama zmaga się z bycie niepijącą alkoholiczką. Wydawało by się, że wszystko co najgorsze dotyka właśnie jej, ale jest twarda i jak umie tak sobie radzi. Malin wraz ze swoją ekipą zostaje wezwana na miejsce nietypowej zbrodni. Ciało młodego mężczyzny jest całkowicie nagie, a na ciele nie widać żadnych obrarzeń prócz opuchlizny w okolicach ust. Jak się okazuje ofiara to lewicowiec, który się rzekomo nawrócił, ale kogo by nie spytać nikt w to nawrócenie nie wierzy. Mija zaledwie kilka godzin od tego zdarzenia, a zostaje zgłoszone uprowadzenie nastolatki, która znów walczyła po przeciwnej stronie co pierwsza ofiara. Najgorsze jest jednak to, że zostaje ona żywcem zakopana w czymś na kształt trumny. Wężyk doprowadzajej wodę, którą pije łapczywie, ale która się kończy, nie może się ruszyć, obrócić, wyprostować. Czuje zapach ziemi, chodzące i pełzające robaki, a nie jest w stanie z tym zrobić kompletnie nic. Czeka, a gdzieś koło niej tyka zegar...
W tym samym czasie sprawca prowadzi z policją grę. To daje im wskazówki, to się z nich śmieje, a oni nie potrafią posunąć się do przodu. Zbyt dużo tropów tj. rasizm, religie, uchodźcy, terroryści samobójcy. Gdzie się nie obejrzą tam są powiązania i mogą byc podejrzani. Pojawia się jednak trzecia ofiara i śledztwo rusza z kopyta. To właśnie na tym etapie Malin uzmysłowi sobie, że ma dla kogo żyć i że jest ktoś kto chętnie będzie jej w tym życiu towarzyszył.

Jak dla mnie książki Monsa są rewelacyjne. Mroczne, tajemnicze, nastrojowe i klimatyczne. Dla niejednej osoby będą za mało dynamiczne, zbyt spokojne i powolne. Zgodzę się, bo sama takich nei lubię, ale on mną zawładną i wiem, że tu nie przeszkadza mi kompletnie nic. Do póki poziom który był w ksiażkach, które czytałam zostanie utrzymany to ja z nich nie zrezygnuję i będę czytać do ostatniej storny każdą kolejną. A ponieważ nie są zbyt krwawe i drastyczne to polecam każdemu!

Trup i zniknięcie nastolatki. Czy te dwie sprawy coś łączy?Dochodzenie prowadzi komisarz Malin Fors. Już drugi raz spotykam się z tą postacią. Poprzednio towarzyszyłam jej w trakcie śledztwa toczącego się na kartach powieści "Duchy wiatru". Od tamtej pory upłynął ponad rok, a nadal pamiętam wydarzenia, które się tam rozegrały. Nie da się ukryć - głęboko zapadły mi w pamięć. To właśnie powód dla którego zdecydowałam się powtórnie spotkać z komisarz Malin. Dodam, że "Ziemna burza" (już ósma część cyklu) to jednocześnie książka zaliczana do odrębnej serii zainspirowanej czterema żywiołami. Ogniwem łączącym ją z pozostałymi częściami jest tylko główna bohaterka, więc można tę pozycję czytać bez znajomości poprzednich bez żadnych obaw...

Przestało mnie już dziwić, że szwedzki kryminał jest często mocno powiązany z krytyką społeczną. Jednak proza autorstwa Monsa Kallentofta nie do końca pasuje do hasła "społecznie krytycznego kryminału". Autor próbuje bowiem w książce odnaleźć odpowiedzi na egzystencjalne pytania: co jest dobre a co złe? Czy człowiek powinien poświęcić swoje życie, aby pomóc bliskim lub reszcie świata? W "Ziemnej burzy" współczesna Szwecja ukazana jest jako bardzo mroczne miejsce. Naród ją zamieszkujący wypowiada nieprzemyślane słowa, traktuje innych jako maluczkich. Na kartach powieści spotykamy działaczy politycznych, fanatyków religijnych. Przemoc wyziera tu prawie z każdego kąta. Autor nawiązując do motywu ziemi osadził akcję także w schronach wojskowych czy w piwnicy. Jednym z tematów tej powieści jest niechęć wobec imigrantów, która przybiera tu coraz to nowe oblicza wraz z rozwojem wypadków. Trzeba przyznać, że Kallentoft dopracował tu dyskusję o rasizmie czy ekstremizmie. Można zauważyć, że sens słów i ich znaczeń zmienia się wraz z częstotliwością ich użycia.

W pewnym sensie historia Malin to opowieść o kimś, kto się starzeje i o tym jak świat stopniowo zjada ludzi od wewnątrz. Nasza bohaterka to ciekawe studium "jak być człowiekiem". Na co dzień widzi do czego jesteśmy zdolni i jak świat nas zmienia. Co chwilę staje w obliczu trudnych wyborów coraz bardziej cyniczna, zmęczona. Zmaga się z alkoholizmem i niską samooceną. Jednak nie jest fałszywa, stara się czynić dobro, co okazuje się niezwykle trudne. Walczy z czasem. Warto także dodać, że relacja Malin i jej chłopaka Daniela to obraz prób odnajdywania się. Ich związek może być postrzegany przez niektórych jako chłodny, ale jednocześnie można go interpretować jako wyraz ogromnego pragnienia miłości. Żałuję, że zabrakło tu szefa Malin, który przeszedł już na emeryturę. Jego stanowisko objął "nowy". Niestety to nie to samo.

Książka wciąga. Rozdziałów jest dość dużo (aż 72 plus epilog), jednak są krótkie. Najdłuższy z nich liczy tylko 6 i pół strony. Często trafić można na półstronicowe. Akcja trwa 5 dni. Dość szybkie tempo udaje się utrzymać autorowi do samego końca. Umieszczone gdzieniegdzie daty pozwalają zorientować się w chronologii wydarzeń. Narracja jest bardzo energiczna i pierwszoosobowa. Dzięki temu mogłam wejść w skórę zarówno ofiar, policjantki i przede wszystkim sprawcy. Tak. Zgłębianie psychiki zbrodniarza zawsze jest dla mnie najciekawszym doświadczeniem. Trzeba podkreślić, że Mons Kallentoft dużo tu pracuje obrazami i metaforami, które powtarzają się w tekście. Ucieszył mnie fakt, że natrafiłam w książce na mnóstwo opisów szwedzkich krajobrazów poczynając od Skanii kończąc na Laponii. Niestety jak na mój gust za szybko dowiedziałam się kto był mordercą...