Ziemia kłamstw

Ziemia kłamstw to epicka norweska saga rodziny Neshov. Autorka przenosi nas do małej wioski Byneset niedaleko Trondheim, gdzie poznajemy bohaterów naszej powieści.

Pierwszym jest Margido Neshow prowadzący zakład pogrzebowy. Pokazano to przez pryzmat samobójczej śmierci nastolatka. Widzimy rozpacz rodziny i pełen profesjonalizm Margido w tak trudnej sytuacji. Trzeba przyznać, że nie ma on przyjemnego zawodu, a ponadto brak mi wsparcia bliskich. Nie ma bowiem żony ani dzieci.

Kolejnym członkiem rodziny Neshow jest najstarszy z braci, Tor, który mieszka z rodzicami i prowadzi gospodarstwo oraz hodowlę świń. Całą swoją miłość przelał na zwierzęta. Thor ma córkę, Torunn, dorosłą kobietę, która widział Aledwie kilka razy w życiu i nie ma między nimi bliskich więzi. Mężczyzna prowadzi samotne, wyizolowane życie.

Trzecim z braci jest dekorator, Erlend, który przed wielu laty opuścił dom i rodzinę i wyprowadził się do wielkiego miasta, gdzie rozwinął skrzydła i żyje że swoim partnerem. Mężczyzna jest gejem, więc w małej zamkniętej społeczności nie miałby szans prowadzić normalnego życia.

Ich matka, stały i niezmienny element ich życia, nagle zachorowała i w efekcie zmarła. Ta sytuacja jednoczy braci, spotykają się w rodzinnym domu i jakby poznają na nowo. Dołącza do nich córka Tira. Śmierć Anny sprawia, ze na światło dzienne wychodzą mroczne rodzinne tajemnice. Wiele pytań pozostaje bez odpowiedzi. Jak potoczy się dalsze życie rodziny Neshov? Oto jest pytanie, a odpowiedź znajdziecie w kolejnych tomach sagi.

Ziemia kłamstw to powieść, do której wracam po latach. Czytałam ja bowiem w starym wydaniu i zrobiła na mnie tak duże wrażenie, ze postanowiłam do niej wrócić. To świetnie napisany cykl, literatura z górnej półki, która na długo pozostaje w pamięci cztelnika. Genialnie wykreowane sylwetki bohaterów głęboko zapadają w pamięć, a specyficzny, mroczny klimat powieści dodaje całości smaczku.
Przeczytalam z wielką przyjemnością i czekam na kolejne tomy !


...

Ziemia kłamstw to saga rodziny Neshov, pierwsza z czterech części.
Treścią tej książki jest historia trzech braci bardzo różniących się od siebie.
Najstarszy z nich Tor, najbardziej związany z matką, bo mieszka z nią i zajmuje się gospodarstwem. Matka tak go sobie podporządkowała, że choć obecnie jest dorosłym mężczyzną, nie potrafi się przeciwstawić matce, aż do tego stopnia, że poświęcił dla matki swoją największą miłość i zostawił ją, gdy była w ciąży, gdyż matka nie akceptowała swojej przyszłej synowej.
Tor całą swoją miłość przelał na zwierzęta domowe: kury, świnie, do tego stopnia, że rozmawiał z nimi jak z ludźmi, karmił ich, opiekował się nimi i poświęcał im więcej uwagi niż samemu sobie.
Drugi z braci Margido-właściciel firmy pogrzebowej, pięćdziesięcioletni kawaler, niewierzący w Boga, ale przed bliskimi skrzętnie to ukrywający.
Trzeci z braci Erlend-homoseksualista, mieszkający z partnerem, nie mógł wrócić do domu rodzinnego gdyż został wyklęty przez matkę.
Bracia nie żyją ze sobą w zgodzie, latami ze sobą nie rozmawiają.
I oto nagle spotykają się przy łóżku umierającej matki, która nagle dostała wylewu.
Czy bracia pogodzą się?
Czy odbudują swoje relacje, tak jak w latach dzieciństwa?
Czy odżyją dawne wspomnienia i braterska miłość?
Akcja powieści rozgrywa się w mroźnej Norwegii. Autorka bardzo szczegółowo opisuje zwyczaje tam panujące i tradycję, a nawet znajdziemy tam opis jedzenia.
Język tej powieści jest prosty, przejrzysty, tak że książkę czyta się lekko i przyjemnie.

Autorka w pierwszym tomie swej sagi odsłania kulisy prawdziwej natury człowieka.
Rodzina bardzo pogubiła się w swoich relacjach, zatraciła resztki wzajemnego szacunku i zmieniła się wprost w toksyczną rodzinę, gdzie wszyscy nawzajem zadają sobie ból i cierpienie.
Autorka w swej książce nie boi się trudnych tematów. Pisze o samotności, odrzuceniu, rezygnacji z miłości życia i homoseksualizmie.
To piękna i odważna książka, która bez reszty wciąga czytelnika, tak że trudno się od niej oderwać.
Polecam ją każdemu, kto kocha dobrą literaturę, bez sztuczności i przesłodzenia.
Takie zwykłe życie najzwyklejszych ludzi.
Bardzo gorąco ją Wam polecam.
Polecamy, zespół dobrerecenzje

"(Norwegowie) ...siedzą, gapiąc się na biedę, i w samozadowoleniu cieszą się swoim umiarkowaniem, wstydzą się głośno śmiać, wstydzą się radować z dobrego jedzenia i ze wszystkiego, co wnosi w życie trochę przepychu i przyjemności.?

Książka bardzo mi spodobała, niesamowicie wciągnęła, dostarczyła intensywnych emocji w głęboki, wnikliwy i długo wybrzmiewający sposób. Przeżywałam ją mocno i z wielką satysfakcją. Wspaniale było podążać za wciągającą fabułą, podaną w pięknym i ujmującym stylu, wspartym ogromną wrażliwością, wyczuciem, delikatnością, i jakby na przekór smutnym barwom życia członków rodziny Neshov, również nadzieją, optymizmem i wyważonym humorem. Oczarowały mnie dialogi, autorka wiele odsłania z norweskiej obyczajowości, surowego społecznego klimatu, zwykłej i uniwersalnej ludzkiej mądrości. Sugestywne opisywanie odczuć i myśli bohaterów, jednak pozostawiające również mgiełkę skrytości i zagadkowości otulającą poszczególne osoby.

Postaci rewelacyjnie sportretowane psychologicznie, nie ma dwóch takich samych, każda z innym bagażem doświadczenia życiowego, odmienną perspektywą postrzegania świata, a także przekonującą osobowością. Rewelacyjnie wnika się w ich mentalności, charaktery, wzorce zachowań i przyzwyczajeń. Margido, właściciel zakładu pogrzebowego w Trondheim, bardzo samotny, zanurzony w rytuałach i perfekcjonizmie. Erlend, zajmujący się aranżacją witryn sklepowych, homoseksualista, będący w szczęśliwym związku z Carlem, mieszkający na stałe w Kopenhadze. Tor, hodowca krów i świń, całkowicie zdominowany przez matkę i jako jedyny z nią mieszkający. Torunn, córka Tora, asystentka weterynarza i współzarządzająca kliniką zwierząt. Ciekawe spojrzenie na aspekt określania własnej tożsamości, przeżywania samotności, docierania do istoty pragnień, odwołania do rodzinnych tradycji, podążania tropem wspomnień czy podporządkowania się wytycznym seniorki rodu.

Ktoś początkowo niezaakceptowany i brutalnie odrzucony, który pod wpływem zaistnienia nowych okoliczności, nieco z przypadku, a także w wyniku nasilającej się potrzeby wewnętrznej, zaczyna rozjaśniać czarne chmury scenariuszy ludzkich losów w rodzinie Neshov. Zastanawiające, jak pozornie bliskie, choć całkowicie obce sobie osoby, od lat jedynie sporadycznie kontaktujące się ze sobą, pod wpływem tragicznego impulsu, powoli odzywającej się głęboko skrywanej latami tęsknoty, odrobiny istniejących, lecz jeszcze niedefiniowalnych wyrzutów sumienia, nagle zaczynają nawiązywać cieniutką nić porozumienia. Nieśmiało, niepewnie, zachowawczo i lękliwie, ale jednak we właściwym kierunku. Nieprzychylność nabiera spokojniejszych barw, odraza łagodzona jest przez zrozumienie, zaś szorstkość zmienia się w serdeczność.

Przyznam, że zafascynowało mnie docieranie w takiej formie do złożonych zależności i niejednoznacznych relacji między członkami rodziny, poszukiwanie ukrytych pod warstwą upływających lat przyczyn chłodu i obojętności. Jak wiele, a zarazem niewiele, potrzeba, aby zacząć porządkować otaczającą nas najbliższą rzeczywistość. I jeszcze to niesamowite zakończenie, które wprawia w zdumienie, zaskakuje, lekko szokuje, lecz jak idealnie spina wszystko klamrą tajemnicy. Porywająca powieść, pełna napięcia, pierwszorzędnego realizmu, ujmującego szyku, nie chce się jej wypuścić z rąk, jedna z tych, które trwać by mogły jeszcze przez wiele stron. Z niecierpliwością wyczekiwać będę drugiego tomu tej fantastycznej sagi.

bookendorfina

Rodzina Neshov. Gdy dowiedziałam się o książce ?Ziemia kłamstw? stwierdziłam, że muszę ją przeczytać, muszę ją mieć, muszę poznać tę rodzinę i wszystkie tajemnice jakie skrywa. Moja ciekawość czytelnicza nie pozwoliła mi przejść obojętnie obok tej książki. To połączenie tajemnicy z dramatem rodzinnym oraz z poszukiwaniem własnych korzeni jakie możemy odnaleźć w tej książce jest naprawdę bardzo dobre. Do tego dochodzi klimat skandynawski, który razem ze stylem Anne B. Ragde tworzy rewelacyjny duet. ?W gruncie rzeczy nic o niej nie wiem, pomyślał, nie wiem, kim jest, czym jest. A jednak mógł jej ufać. Więź. Kanał porozumienia. Pomiędzy nimi. O którym nie wiedział, skąd się wziął.? W rodzie Neshov nic nie wydaje się takie, jak powinno być. Przeszłość odcisnęła na niej swoje piętno i teraz w obliczu choroby matki ? Anny Neshov ? trzej bracia spotykają się po latach. Muszą oni stawić czoła nie tylko chorobie matki, ale także przeszłości, która ich poróżniła. Nieco sceptycznie podchodziłam do tej książki. Zaciekawił mnie opis i wielka tajemnica skrywana przez rodzinę Neshov. Ale nie nastawiałam się na wielkie wow, gdyż zbytnio nie przepadam za obyczajówkami. Anne B. Ragde miło mnie zaskoczyła. Nie jest to nudna książka, w której akcje toczą się jak flaki z olejem. Książka jest przyjemna i ciekawa. Jest to pierwsza część sagi rodziny Neshov, dlatego myślałam, że to będzie zaledwie wstęp, w którym zostanie odsłonięty tylko rąbek tajemnicy. Ale ?Ziemia kłamstw? odkrywa dużo, a zakończenie jest naprawdę szokujące i pozostawia czytelnika z wielkim niedosytem. Bardzo polubiłam Neshov i z niecierpliwością czekam na kolejne szokujące fakty dotyczące tej rodziny. W książce przeplatają się niezwykłe emocje. Spotkania braci przy łóżku umierającej matki, stare, niezabliźnione rany emocjonalne, szereg złych słów wypowiedzianych przed laty, a nie mających wytłumaczenia. Trzej bracia tak różni a jednocześnie tak podobni. Mogłoby się wydawać, że łączą ich tylko więzy krwi, ale czytając między wierszami zaczynamy rozumieć, że te więzy krwi są potężne, silne i one zostają na zawsze. Historia, którą poznajemy w ?Ziemi kłamstw? to naprawdę poruszająca opowieść o rodzinie, w której nic nie jest proste. ?W tych zakątkach naszego globu wartość człowieka mierzy się liczbą osób podążających w jego orszaku pogrzebowym. Kościół pękający w szwach oznacza, że ktoś był bardzo kochany.? W tej powieści chyba nie ma dwóch postaci, które były by do siebie podobne. Bohaterowie są różni, bardzo dobrze wykreowani. Są barwni, wyraziści i niezwykle przyciągający. Nie będę opisywać każdego z nich, ale mogę wam zagwarantować, że na pewno polubicie wszystkich albo przynajmniej większość. Autorka poruszyła ważne tematy i stworzyła bohaterów, którzy te tematy reprezentują. Jeden z braci jest samotnikiem, który poświęcił się dla gospodarstwa i dla matki, której nie umiał nigdy się sprzeciwić. Inny z braci jest homoseksualistą, który musiał opuścić rodzinny dom, gdyż nie mógł znaleźć tam zrozumienia i wsparcia. Jest też Torunn ? córka jednego z braci, która nie zna swojej rodziny od strony ojca, a z nim samym widziała się tylko raz. Ta rodzina to istna bomba sekretów i tajemnic, których poznawanie to czysta przyjemność. Dałam ?Ziemi kłamstw? osiem z dziesięciu punktów, tylko dlatego że czekam na więcej. Ta część była dobra nawet bardzo dobra, ale początek mnie nie porwał tak jakbym chciała. Książka jest podzielona na trzy części i właśnie przez tą pierwszą część musiałam przebrnąć z minimalnym oporem. Natomiast dwie kolejne części to już istna przyjemność. A samo zakończenie jest wisienką na torcie. Końcówka zostawia czytelnika z niedosytem i pięknie otwartą furtką do kolejnej części. Po jej przeczytaniu nie jestem w stanie odgadnąć, co wydarzy się w następnej części sagi i czekam na kolejne pozytywne zaskoczenie ze strony autorki. Choć z reguły recenzuję książki dla młodzieży to ?Ziemię kłamstw? raczej młodzieży nie polecam. Chodzi mi o tą młodszą młodzież, gimnazjalną, a nawet licealną. To lektura, która może nie spodobać się młodym umysłom. Jest dosyć poważna, porusza tematy, których młody człowiek może dobrze nie zrozumieć. Jest to książka, w której główną rolę odgrywa tajemnica rodzinna, dążenie do szukania własnych korzeni i bliskości rodzinnej, która gdzieś po drodze została zatracona. Dla fanów powieści obyczajowych jest idealna. Książka będzie również idealna dla osób, które lubią klimaty szokującej prawdy. I tym wszystkim osobom szczerze ją polecam.

?Ziemia Kłamstw? Anne B. Ragde to książka niezwykła. Barwna, ciekawa, niby zimna z wierzchu, ale w środku aż kipi emocjami. Wciąga jak ruchome piaski. Dotyka problemu ?chorej? rodziny, która pogrążyła się w chaosie niemocy, w mroku nieporozumień, kłamstw, pogardy a także w nieznajomości swych członków. Niektórzy z rodziny Neshov nawet o sobie nie słyszeli. Żyją z dala od siebie, niechętnie wspominając dom rodzinny i dzieciństwo. Pisarka etapami odsłania tajemnicę, która wycisnęła piętno na życiu rodziny Anny Neshov.
Z mieszanymi uczuciami czyta się o pracy Margida, wkładającego cały swój kunszt organizatorski w przygotowania atrakcyjnych pochówków swoich klientów. Jest bossem świetnie prosperującego przedsiębiorstwa pogrzebowego, nie może narzekać na brak zleceń, spełnia się. Jeszcze specyficzniej czuję się w towarzystwie Tora, w jego woniejącej przednimi zapachami chlewni, w której rozpływa się on w zachwytach i pochwałach nad swoją inteligentna trzódką, nic zdrożnego nie widząc w tym, że za chwilę odda ją do rzeźni. Nieustannie biega do trzaskającego mrozem domu, aby nagotować sobie świeżej porcji kawy i rzucić coś na ruszt szczerbatemu dziadkowi, żyjącemu jakby za karę, snującemu się z kąta w kąt. Jednak największym hitem tej mrocznej norweskiej historyjki jest Erlend, wesolutki gej, który nie ma żadnych zahamowań w artykułowaniu swoich pretensji i żali. Potrafi walnąć gorzką prawdę, prosto z mostu, konającej matce, dogorywającej na szpitalnej kozetce. Nie stroni od kieliszka, brzydzi się zacofaniem, brudem, biedą i swoją rodzinką. Jednak to esteta pełną gębą! Docenia piękno i urodę świata. Lubi pławić się w luksusie. Jest jeszcze Toruun, nieślubna córka Tora naiwnie sądząca, że babcia przejęta zbliżającym się końcem, przygarnie ją do serca i poprosi o wybaczenie. Marzy jej się sielanka i rodzinne pojednanie. Niestety, to nie w stylu Anny Neshov. Umarła nie wyrzekłszy jednego słowa usprawiedliwienia, czy przeprosin. Toruun świetnie sobie radzi z rozwścieczonymi psimi bestiami, ale z ludźmi już gorzej. W obliczu śmierci nestorki rodu ? apodyktycznej Anny, zjazd familijny stał się nieunikniony, a co więcej ? odkrył ukrywane dotąd niegodziwości i wywrócił życie bohaterów do góry nogami.
Dla mnie to jedna z piękniejszych opowieści, z jakimi ostatnio się zetknęłam. Mroczna, melancholijna a zarazem szalenie realistyczna. Przedstawiona niezwykle plastycznie. Zatraciłam się bez reszty w przedstawionym fikcyjnym świecie norweskich fiordów i tragicznych, poplątanych ludzkich losów, gdzie pozornie nie ma miejsca na szalone porywy emocji, a jednak powieść prawie płonie. A ja, przyznam się, czytając o dramacie norweskiej rodziny, sama miałam kłopoty z jej powodu. Tak się zaczytałam, że zapomniałam o górze brudnych naczyń w zlewie, o kanapkach do pracy i do szkoły, przypaliłam zupę, którą wcześniej przesoliłam. Ale bezcenna przyjemność czytania pozostała.

Homoseksualizm, samobójstwo, odbieranie śmierci, manipulacja, odrzucenie to tylko nieliczne z tematów, którymi zajmuje się pisarka w tej powieści.
Zakończenie ? Mistrzowskie... Zupełnie nic nie wskazywało na taki rozwój wypadków. Przyznam się szczerze, że wbiło mnie w fotel. I długo nie mogłam pojąć jak to jest możliwe. Zastanawiając się czy takie dramaty naprawdę się zdarzają choćby w połowie tego, co zafundowała mi pani Ragde.
Styl pisarki jest typowo skandynawski... Oszczędny, minimalistyczny, nie opisujący wielkich namiętności między bohaterami. Narracja prowadzona jest z punktu widzenia tych 4 postaci. Pozwala to na świetne studium ich psychiki. Anne B. Ragde w świetny sposób dawkuje napięcie i rozwój akcji, dzięki czemu ten koniec jest jeszcze bardziej powalający. Dodatkowo zastosowała rzecz, z która pierwszy raz się spotkałam i od razu polubiłam. Mianowicie pisarka nie tylko odpowiednio manipuluje wypowiedziami swoich bohaterów, ale też pogrubia poszczególne słowa, co daje im jeszcze większą moc. Jest zaledwie kilkanaście takich pogrubionych wyrazów i wybrane są perfekcyjnie. Czy zatem muszę mówić, że polecam? :-)