Zdrada

Islandzki kryminał psychologiczny. Pierwszy raz mam okazję czytać coś w tym gatunku, z tego kraju, chociaż literatura skandynawska nie jest mi obca, przynajmniej ta z kryminalnej strony.

I było dobrze, może nie spektakularnie, ale dobrze. Oczywiście najlepszą robotę zrobił klimat. Taki typowy - chłodny, wyważony. Raczej spokojnej fabule dynamiki dodawały krótkie rozdziały, przez co "jeszcze jeden rozdział" ciągło się u mnie przez pół nocy. A autorka podsysała moją ciekawość przeplataniem wątków. Sama fabuła nie jest skomplikowana - kobieta na stanowisku ministra zawsze wzbudza emocje, tutaj staje się ofiarą internetowego hejtu. W grę wchodzą również niewygodne sprawy z przeszłości,  polityczne zagrywki, szantaż i duże pieniądze. Wszystko jest logiczne, poukładane, a samo rozwiązanie i zakończenie powieści - bardzo poprawne. Nic mnie tu nie zaskoczyło, jednak nie ma to wpływu na moją ocenę, bo bardzo dobrze mi się czytało.

Nie lubię wątków politycznych w książkach, w "Zdradzie" mi się podobał. Jest to czwarta część cyklu, jednak nieznajomość wcześniejszych nie przeszkadza w odbiorze. Wiem, że teraz chętnie poznam pozostałe tomy.

Przeczytałam opis tej książki i stwierdziłam, że to może być coś dla mnie. Nie czytałam wcześniejszych książek Autorki.

Ursula pracowała na misjach w Syrii i Liberii, teraz zostaje ministrem spraw wewnętrznych. Decyduje się na to aby móc spędzać więcej czasu z rodziną. Jednak polityka jest tu tłem na którym rozgrywa się wiele wciągających intryg. Mamy sprawę gwałtu na nastolatce, listy z pogróżkami, a nawet romans.

Spora ilość wątków, oraz krótkie rozdziały nadawały książce niezwykłego tempa. To powodowało u mnie również stan ,,jeszcze jeden rozdział". Zdecydowanie bardzo trudno, było mi się od niej oderwać.

Świetnie rysy psychologiczne bohaterów, doskonała intryga i zaskakujące zakończenie. Czego chcieć więcej? Może tylko wielu takich książek.
Książka świetnie napisana, wartka, żywa, dopięta na ostatni guzik. Dla mnie po prostu rewelacyjna.

Ursula wzbudziła moją sympatię, mimo, że nie jest to kryształowa bohaterka. Mocno przyczyniły się do tego wplatane retrospekcje, mogłam lepiej poznać i zrozumieć tę kobietę. Wejść w jej świat i poczuć te wszystkie emocje.

Niewątpliwie miałam swoje oczekiwania sięgając po tę książkę, dostałam jednak o wiele więcej. To doskonała lektura dla Wszystkich, którzy lubią mocne tempo, wyrazistych bohaterów i zwroty akcji. To doskonała lektura również dla tych którzy nie lubią polityki, bo na prawdę nie poczujecie się nią przytłoczeni.

Przeczytałam opis tej książki i stwierdziłam, że to może być coś dla mnie. Nie czytałam wcześniejszych książek Autorki.

Ursula pracowała na misjach w Syrii i Liberii, teraz zostaje ministrem spraw wewnętrznych. Decyduje się na to aby móc spędzać więcej czasu z rodziną. Jednak polityka jest tu tłem na którym rozgrywa się wiele wciągających intryg. Mamy sprawę gwałtu na nastolatce, listy z pogróżkami, a nawet romans.

Spora ilość wątków, oraz krótkie rozdziały nadawały książce niezwykłego tempa. To powodowało u mnie również stan ,,jeszcze jeden rozdział". Zdecydowanie bardzo trudno, było mi się od niej oderwać.

Świetnie rysy psychologiczne bohaterów, doskonała intryga i zaskakujące zakończenie. Czego chcieć więcej? Może tylko wielu takich książek.
Książka świetnie napisana, wartka, żywa, dopięta na ostatni guzik. Dla mnie po prostu rewelacyjna.

Ursula wzbudziła moją sympatię, mimo, że nie jest to kryształowa bohaterka. Mocno przyczyniły się do tego wplatane retrospekcje, mogłam lepiej poznać i zrozumieć tę kobietę. Wejść w jej świat i poczuć te wszystkie emocje.

Niewątpliwie miałam swoje oczekiwania sięgając po tę książkę, dostałam jednak o wiele więcej. To doskonała lektura dla Wszystkich, którzy lubią mocne tempo, wyrazistych bohaterów i zwroty akcji. To doskonała lektura również dla tych którzy nie lubią polityki, bo na prawdę nie poczujecie się nią przytłoczeni.

Kryminał nordic noir, którego akcja toczy się w świecie islandzkiej polityki. Ursula Aradottir obejmuje urząd minister spraw wewnętrznych. Bohaterka próbuje się dopasować do nowej sytuacji, jednak jej życie powoli zaczyna się coraz bardziej komplikować.

Nie umiałam się wgryźć w tę historię, dlatego moja ocena jest średnia. Narracja prowadzona jest z punktu widzenia kilku różnych bohaterów, co początkowo sprawiało, że nie od razu umiałam się połapać, o kim teraz mowa, czasem musiałam cały akapit czytać jeszcze raz. Rozdziały nie są tytułowane, widać wyłącznie liczby, a mogłyby być imiona bohaterów, taki szczegół, a ułatwiłby sprawę. Postacie odróżniały się wykonywanymi zawodami, więc z czasem było mi łatwiej.

Najciekawszym wątkiem dla mnie był ten z bezdomnym, który ponoć nową panią minister znał z dzieciństwa, ale tak naprawdę nie wiemy, czy mówi prawdę, czy coś mu się ubzdurało. Bełkotanie o diable nie brzmiało przekonująco, ale może to była jakaś metafora? Zachowywał się też nieprzewidywalnie, więc przynajmniej w jego rozdziałach czułam lekki dreszczyk emocji i zastanawiałam się, co znowu wymyśli. Zupełnie nie pociągała mnie za to historia Stelli, sprzątaczki, której charakter mnie drażnił, a jej imprezowo-narkotykowe życie wymęczyło.

Cieszę się, że autorka postarała się przemycić trochę elementów budujących klimat Islandii. Kiedy już myślałam, że, kurczę, szkoda, że te opisy są takie ubogie, ta akcja mogłaby się dziać gdziekolwiek, to pojawiała się np. krótka rozmowa o runach lub widok zza okna na miasto. To doceniam, ale wątek z pobytem na Bliskim Wschodzie w ogóle się dla mnie nie kleił, ani nie pasował do reszty historii.

Rozdziały są króciutkie, mają po 2-3 strony, dlatego czyta się w miarę szybko. Myślę, że powieść może się spodobać osobom, które w kryminale szukają czegoś spokojnego, czegoś innego niż to, co serwują popularne pozycje. Ja nie miałam z kim sympatyzować, a sprawy rozwijały się dla mnie zbyt ślamazarnie, dlatego niestety, ale "Zdrada" raczej szybko zniknie z mojej pamięci.