Zdecydowanie nietypowy

Jason opowiada nam swoją historię, pokazuje jak walczy z uczuciami, agresją, niezrozumieniem ludzi, w tym własnych rodziców. Możemy niemal na własnej skórze poczuć, jak ciężko jest być innym i jak wiele przykrości może nas spotkać z tego powodu? Bardzo dobrym pomysłem autorki było pokazanie autyzmu z perspektywy dotkniętego nim chłopca. Dzięki temu chociaż w niewielkim stopniu możemy wczuć się w jego sytuację. Na szczęście z biegiem lat świadomość dotycząca autyzmu jest coraz większa, jednak nadal zbyt mała. Wielu dorosłych ludzi nie ma zupełnie pojęcia, czym jest autyzm! Dlatego bardzo się cieszę, że powstała ta książka i parę do niej podobnych.

Największym minusem Zdecydowanie nietypowego jest to, że jest tak krótki! Rozumiem, że książka jest kierowana przede wszystkim do młodzieży, ale wolałabym, aby działo się w niej nieco więcej? Mam również wrażenie, że Nora R. Baskin za słabo poznała temat, bo niestety nie wszystko się zgadza. Dzieci z autyzmem mają duży problem z metaforami, a Jason ich używa i to z dużą wprawą. Ciężko jest im też rozpoznawać emocje innych osób. Takich błędów jest parę, choć pozostałe nie rzucają się aż tak bardzo w oczy. Ważne jest jednak dla mnie przede wszystkim to, że Zdecydowanie nietypowy może sprowokować do szukania nowych informacji i zachęcić do dyskusji.

Zdecydowanie nietypowy może nieco otworzyć oczy nie tylko nastolatkom, ale również dorosłym. I Chociaż wielu rzeczy brakuje mi w tej książce, to mimo wszystko jestem zadowolona. Oby powstało więcej takich pozycji, które w przystępny sposób pokazują czytelnikowi świat osób w jakichś sposób odbiegających od normy, nie tylko z autyzmem. Dzięki takim książkom rodzi się empatia, zwiększa się wiedza i świadomość problemu? Przeczytajcie, bo kto czyta ? nie pyta, tylko po prostu wie!

Jason to chłopiec, którego wyróżnia jego choroba. Jego życie naznaczone zostało autyzmem i już nigdy nie będzie przypominało tego prowadzonego przez jego rówieśników. Chłopiec wie, jak powinien zachowywać się przy neurotypowych, nauczono go kilka podstawowych zasad i sztuczek ułatwiających przetrwanie. Niestety niezwykle ciężko jest opanować zasady, którymi powinno się posługiwać w jego obecności, by uniknąć napadów złości, niespodziewanej agresji czy zamknięcia się w sobie. Może dlatego, że Jasona nie można w ten sposób skategoryzować czy uprościć. Bo on nie przypomina innych ludzi, jest zdecydowanie nietypowy.

Norę Baskin poznałam za sprawą książki ?Ruby po drugiej stronie?. Dałam się wówczas wciągnąć w świat widziany z perspektywy nastolatki, a właściwie jeszcze dziecka, choć rzeczywistość ta przepełniona była dojrzałością, melancholią i tęsknotą za rzeczami, które mogłyby wydawać się przyziemne i zwyczajne, a jednak dla Ruby okazały się niezwykle cenne. Zaintrygowana tematem jej najnowszej powieści powtórnie zaangażowałam się w świat widziany z perspektywy dziecka, autystycznego chłopca.

?Mama myśli, że nie mam uczuć, bo nie mówię zbyt wiele. Dla mamy czucie emocji i mówienie o emocjach to jedno i to samo. Dla mnie nie?.

Jason opowiada nam swoją historię szczerze, prosto, nie unika tematów smutnych, nie zaciera przykrych wspomnień. Podążając za nim, niezauważalnie pokonujemy kolejne kartki i rozdziały, ale choć czyta się szybko, to jedna z tych książek, w których łatwo dobrnąć do zakończenia, ale trudniej uciszyć emocje panoszące się w głowie i nutki żalu goszczące w sercu. Autorka na zaledwie 200 stronach zmieściła świat chłopca przedwcześnie dojrzałego, któremu nieobce są niezrozumienie, żal, potrzeba pewnego dopasowania się do otoczenia i znalezienie swojego miejsca, a także wiążącej się z tym akceptacji otoczenia. Ta historia bardzo mnie zasmuciła i poraziła swoim realizmem, szczególnie, że to wytwór wyobraźni autorki- prawdopodobnie poparty naukowymi faktami, ale jednak.

Nie łatwo jest wczuć się w rolę małego chłopca, szczególnie tak bardzo odmiennego od jego rówieśników. Oddanie jego uczuć, zmartwień, potrzeb wydaje mi się zadaniem niesłychanie trudnym, a jednak Baskin spisała się wzorowo. W tej prostej historii, opowiedzianej dziecięcym językiem, nic tak naprawdę prostym nie jest. A jednak cieszę się, że po tę powieść sięgnęłam. I dzięki niej mogłam lepiej zrozumieć świat, z którym nigdy nie musiałam się zmagać, może przez to jeszcze bardziej dla mnie intrygujący. Świat, w którym miłość czy przyjaźń nabierają innego wymiaru, a konieczność zmagania się z każdym dniem okazuje się czasami niewyobrażalnym wyzwaniem.

?Wszyscy mamy coś, na co nic nie poradzimy?.

Opowieść Jasona zrobiła na mnie jeszcze większe wrażenie, niż poprzednia książki autorki. Mocniej podziałała na moje emocje, pozwoliła mi rzeczywiście wczuć się w sytuację chłopca, a przede wszystkim poznać lepiej mechanizmy rządzące ludźmi autystycznymi. Historię tego nietypowego chłopca z pewnością zapamiętam na dłużej, a jeśli ktoś kiedyś napomknie przy mnie o tym schorzeniu, z przyjemnością zaproponuję mu tę lekturę.