Zbigniew Wodecki. Pszczoła, Bach i skrzypce (twarda)

Zbigniew Wodecki to jeden z tych artystów, którzy otwarcie przyznają się do mariażu z mediami i - do wagi popularności. Chce być rozpoznawany, kocha oklaski, jest niemal uzależniony od sławy i uwielbienia fanów. Sam zresztą do tego się przyznaje - a ponieważ nie musi tanimi sztuczkami kupować sobie publiczności, może zyskać autentyczny podziw i sympatię nie tylko widzów-słuchaczy, ale i kolegów po fachu. Bo Wodecki najzwyczajniej w świecie da się lubić. Nie przejmuje się delikatnymi kpinami na temat fryzury czy ogólnej dbałości o wygląd, pogodził się już z wizją "tego pana, który śpiewa Pszczółkę Maję", nauczył się nawet prowadzić dowcipną konferansjerkę podczas swoich recitali. Do tego przypomniał o sobie młodszym pokoleniom, przez wiele edycji jurorując w "Tańcu z Gwiazdami". Teraz Wacław Krupiński znowu przedłuża jego szansę na stałą obecność w mediach, wywiadem-rzeką "Pszczoła, Bach i skrzypce". To książka, którą - w odróżnieniu od wielu rozmów zaangażowanych i pisanych pod przyszłą biografię - da się czytać dla relaksu i przyjemności. Wodecki opowiada w niej o swoim życiu i o zawodowych wyborach, bardzo obficie przytaczając anegdoty i pomysły kolegów po fachu, sam także jest opisywany przez artystów. Zawsze życzliwie i z sympatią, chociaż bywa, że razem z Krupińskim ucieka się do mowy ezopowej, by zasugerować coś delikatnie, ale nie przesadzić ze szczerością. Nie szkodzi - i tak jego książkę czyta się jak dobrą gawędę na tematy związane z życiem w show-biznesie. Z rozmowy dwóch przyjaciół wyniknie sporo niespodzianek, a humor obu rozmówców sprawi, że ta książka znakomicie wpłynie na samopoczucie czytelników. Pozostaje tylko marzyć, że większość wywiadów-rzek będzie przeprowadzana w podobnym tonie i stylu.