Zazdrośnice (twarda)

Schmitta znam dość dobrze, przeczytałam większość tego, co napisał i nawet mi się wydawało, że już wyrosłam z jego książek. Dałam się namówić bliskiej mi nastolatce do przeczytania "Zazdrośnic" - głównie z ciekawości, co jej się mogło spodobać. Lektura okazała się przyjemna. Niezbyt odkrywcza, bo o nastolatkach wiem całkiem sporo, ale intrygująca formą, stylem, sposobem przedstawienia emocji starych jak świat i ludzkość i wciąż przeżywanych przez kolejne pokolenia.

"Anouchka, Julia, Raphaëlle, Colombe ? cztery przyjaciółki od serca, na zawsze. Od dziecka zwierzały się sobie ze wszystkiego, dzieliły każdą radością i smutkiem. Wierzą, że miłość przemija, lecz przyjaźń jest wieczna. Jednak, gdy Raphaëlle zaczyna korespondować z chłopakiem, z którym spotykała się Julia, więzi łączące cztery przyjaciółki zostają wystawione na ciężką próbę?"

Eric-Emmanuel Schmitt, mistrz krótkiej formy, choć popełnił był też bardzo obszerne dzieło Papugi z placu d?Arezzo. Ci, którzy znają twórczość francuskiego pisarza są przyzwyczajeni do specyficznego i rozpoznawalnego sposobu jego pisania. Schmitt skupia się zawsze na tym co ważne: miłość, przyjaźń, sens życia... Ta króciutka powieść również traktuje o rzeczach ważnych, w tym przypadku ważnych dla nastolatek. Ale niekoniecznie dla młodego odbiorcy.

"Przebieram się, maluję, jestem najszczęśliwszą z dziewczyn, bo zaraz spotkam się ze swoją paczką, przebieram się, perfumuję, przebieram się, przebieram się, maluję się, wychodzę, wracam biegiem do swojego pokoju, przebieram się i wybucham płaczem: jestem zbyt brzydka, zostaję w domu! Nikt nigdy nie wycierpiał tyle, co ja?"

Tym razem otrzymałam książkę, która złożona jest z czterech pamiętników czterech bohaterek Zazdrośnic, przepełnionych odniesieniami do szekspirowskiego dramatu Romeo i Julia. Cztery pamiętniki i bardzo często cztery inne spojrzenia na różne wydarzenia. Dziewczęta przyjaźnią się od lat. Uczczeniem tej wyjątkowej przyjaźni staje się założenie kłódki na moście zakochanych Pont des Arts.

Do tej pory dziewczyny mogły na sobie polegać w każdej sytuacji, a teraz ich uporządkowany świat zatrząsł się w posadach. Co się mogło nadwątlić tak niespotykanie wspaniałą przyjaźń? Czy kontaktowanie się z chłopcem, z którym spotykała się jedna z dziewcząt, będzie skutkowało końcem przyjaźni?

"Im dłużej żyję, tym bardziej ludzie stają się dla mnie nieprzeniknieni. Najżyczliwszy chłopak na świecie, Augustin, okazuje się wandalem, Raphaëlle irytuje się, kiedy nalegam, by przyznała, że jest w kimś zakochana, Julia wycofała się do swojej wieży z kości słoniowej i tylko Anouchka nadal nie skrywa żadnej tajemnicy, ale to w ostateczności byłabym raczej skłonna mieć jej za złe. Ja sama wymykam się sobie. Zupełnie się nie rozumiem."

Dziewczęta, nastolatki i ich codzienne problemy, miłości, przyjaźnie. Kompleksy, kłopoty w rodzinie, nieporozumienia z płcią przeciwną, pierwsze kontakty seksualne, marzenia? Zazdrość, rywalizacja i konflikty. Zwykłe-niezwykłe życie licealistek.

Zazdrośnice to moje kolejne, chyba szóste spotkanie z prozą Schmitta. Do tej pory każda z powieści, które czytałam, spełniła moje oczekiwania. Nigdy się nie zawiodłam, tak jest i tym razem. Odpoczywam przy książkach tego pisarza. Stanowią dla mnie niesamowity relaks, nawet te, których tematyka jest trudniejsza.

Erica-Emmanuela Schmitta cechuje lekki styl i plastyczny język, dzięki czemu powieści autora czyta się błyskawicznie. Zdecydowanie pomaga też niewielka objętość książek. Ale mimo, że czytanie nie zajmuje dużo czasu, historie Schmitta do błahych nie należą i długo po lekturze się je pamięta.

"Powody, żeby umrzeć, są równie tajemnicze jak te, żeby żyć, niejasne, rzadko formułowane, ukryte w najgłębszych zakamarkach ciała lub w otchłani świadomości. Nasze oczy nie docierają do tych pokładów, nie widzą korzeni ani soków, które utrzymują drzewo w pozycji pionowej, dostrzegają jedynie to, co na powierzchni, pień i gałęzie. Z tej niewidzialnej pracy, która sprawia, że się rodzimy lub odchodzimy na zawsze, ludzki wzrok jest w stanie uchwycić tylko rezultat, nigdy potajemną działalność."

Komu polecić Zazdrośnice? Każdemu miłośnikowi twórczości Schmitta, a jest ich naprawdę wielu oraz wszystkim lubiącym krótkie powieści obyczajowe, które pozostają z nami na dłużej. Sprawdź, jak cieniutka jest granica między przyjaźnią a nienawiścią.

W umyśle nastolatki toczy się ciągła gonitwa myśli, hierarchia wartości wciąż ulega przetasowaniu, a czas na pograniczu wejścia w dorosłość owocuje dość pochopnymi decyzjami. Jednocześnie jest to czas ciągłego podążania za modą, chęci wyróżnienia się na tle otoczenia. Tak też było w przypadku czterech przyjaciółek (Julii, Anouchki, Colombe i Raphaëlle), które po raz pierwszy w życiu się zakochują (chociaż na podstawie obserwacji dorosłych wiedzą, jak nietrwałe mogą być związki), przeżywają rozterki sercowe, konkretyzują swoje marzenia, chcą udowadniać swoją dojrzałość i stają w obliczu problemów świata dorosłych (na przykład homoseksualizmu i potrzeby tolerancji). Próbują się także nawzajem zrozumieć i wspierać.

Typowe dla nastolatek jest rozmyślanie o trwałości uczuć, w tym o miłości i przyjaźni. I to właśnie miłość staje się niemożliwym do przewidzenia nieodwracalnym zakończeniem przyjaźni Julii i Raphaëlle, które na bazie fantazji i anonimowości w korespondencji postanawiają prawdziwie umrzeć po przedstawieniu ?Romeo i Julia?. Jak osądzić zachowanie dziewczyn, które jeszcze nie wiedzą, co jest w życiu ważne (co zresztą nie jest domeną wyłącznie nastolatków), ale każdy problem urasta do rangi sprawy życia i śmierci?

Można by powiedzieć, że ?Zazdrośnice? Erica?Emmanuela Schmitta są książką dla nastolatek ? to zbiór wpisów z ich pamiętników, z którymi większość młodych dziewcząt może się utożsamić. Z drugiej strony, jest to także książka dla rodziców i osób pracujących z młodzieżą, potrzebna, aby zrozumieć wątpliwości i niedorosłe problemy nastolatek, które mogą pociągnąć za sobą konsekwencje ?na całe życie?.

Jest to książka do szybkiego przeczytania, która przywołuje wspomnienia własnych dylematów z przeszłości, które z czasem wcale nie straciły na aktualności w umyśle nowych pokoleń nastolatek.

Cztery nastoletnie przyjaciółki zadające sobie pytanie:która z nich zazna szczęścia?
Ta niewielkich rozmiarów powieść ma postać zapisków z pamiętników bohaterek oraz ich wspólnej korespondencji.
To na bazie tych osobistych zapisków poznajemy każdą z nastolatek.
Okazuje się, że każda z przyjaciółek jest zupełnie inna.
Julia, Anouchka, Colombe i Raphaelle- wiele je łączy ale i tyle samo dzieli.
Licealistki borykają się z problemami dojrzewania. Pojawia się wątek pierwszej miłości, zakochania, inicjacji seksualnej,
homoseksualizmu.
Dziewczyny swoją przyjaźń uważają, za trwalszą od miłości.....Ale czy aby na pewno tak jest?? Czy tytułowa zazdrość okaże się niszcząca??
Książkę "Zazdrośnice"czyta się bardzo szybko- refleksja po jej przeczytaniu pozostaje na dłużej.

Książka jest świetna, jak się ją zaczyna czytać nie można przestać. Mocno wciąga, dobrze napisana, w taki sposób, że każdy może znaleźć coś dla siebie. Mnie najbardziej podoba się to, że w tak bardzo umiejętny i obrazowy sposób Schmitt opisuje troski, emocje i trudne wybory młodych dziewczyn.

Cztery nastolatki ? Anouchka, Julia, Raphaëlle, Colombe ? są sobie bardzo bliskie. Ich przyjaźń jest silna, dzielą się ze sobą wszystkim, wspierają. Po rozmowie dochodzą do wniosku, że miłość nie istnieje ? ich dziadkowie i rodzice rozstają się, a one same też nie mają chłopaków. Gdy Julia oznajmia, że w wakacje przespała się z Terencem, przyjaciółki są zaskoczone. Uznają, że stała się już kobietą. Raphaëlle przeprowadza śledztwo ? chce poznać chłopaka, z którym jej przyjaciółka straciła dziewictwo. Wyjeżdża do Londynu i odnajduje chłopaka, a potem zaczyna z nim korespondować. W tym samym czasie Julia zaczyna coraz bardziej się zamykać, skupia się na grze w spektaklu, Colombe również przeżywa inicjację seksualną, a Anouchka musi odnaleźć się w nowej sytuacji, która podzieliła jej rodzinę.
Zazdrośnice Erica-Emmanuela Schmitta opowiedziane są w dość niezwykły sposób. To narracja prowadzona przez wszystkie bohaterki, które prowadzą pamiętniki. To z nich dowiadujemy się tego, co się dzieje. Dzięki pamiętnikom poznajemy również lepiej same dziewczyny, które nie kryją się ze swoimi myślami i marzeniami. W narracji przytoczono też wiadomości wymieniane między dziewczynami.
W powieści jest kilka wątków, ale główne to chyba miłość i przyjaźń. Ta pierwsza pokazana jest szeroko ? to uczucie, które zaskakuje, które niszczy, buduje, przynosi radość i cierpienie. Każda z dziewczyn odnajduje inne jej blaski. Dla jednej jest to uczucie, które łączy ją z wymarzonym chłopakiem, dla innej to więź między dziadkami, a dla kolejnej to nieistniejące uczucie.
Przyjaźń jest tu pokazana w stu procentach prawdziwie. To nie tylko coś, co przynosi radość. Czasem przyjaciele potrafią nas zdenerwować, nie zgadzamy się z nimi, chcemy trochę od nich odpocząć, mamy przed nimi tajemnice. To także więź, która łączy mimo różnic.
Jest też wątek zazdrości, urazy i pewnego rodzaju zaborczości. To wszystko wplątane jest w trudne relacje między młodymi kobietami, które poszukują siebie, zastanawiają się nad swoją przyszłością, chcą być szczęśliwe i kochane.
Książka jest naprawdę dobrze napisana. Pomysł na oddanie głosu głównym bohaterkom jest świetny. Czytelnik może je lepiej poznać i zrozumieć. Jest też bliżej ich emocji i myśli. Czasem nastolatki cytują jakieś dialogi, ale one uzupełniają jedynie historię, o jej istocie dowiadujemy się z pamiętników dziewczyn.
Jak może skończyć się ukrywanie prawdy przed bliskimi? Do czego zdolne są zakochane nastolatki? Czy przyjaźń przetrwa próby, na które zostanie wystawiona? I czy dziewczyny zaczną wierzyć w miłość? Tego dowiecie się z tej właśnie powieści. Bardzo polecam.

Zazdrośnice E Schmitta to niepozorna mała książeczka naładowana całą gamą emocji i rodzajami relacji międzyludzkich. Cztery nastoletnie przyjaciółki znające się od dzieciństwa wkraczają w świat dorosłych. Poznają swoje pierwsze sympatie, miłości jak również obserwują świat rówieśników jak i dorosłych- rodziców i dziadków. Nie mają przed sobą tajemnic, wieszają kłódkę na moście jako znak nieskończonej i dozgonnej przyjaźni....

Poznają swoje marzenia każda z nich porównuje się z pozostałymi. I tu zaczyna się tytułowa zazdrość. Przez uczucia pojawia się konflikt na wielu płaszczyznach. Pomiędzy koleżankami, których interesuje ten sam chłopak. U rodziców jednej z koleżanek gdzie ojciec odchodzi do przyjaciela i trudność pogodzenia się i ułożenia się z rzeczywistością.

Jednym z niewielu jest potwierdzenie prawdziwej miłości w postaci relacji dziadków kolejnej z dziewczyn. Pomimo stwierdzenia przez lekarzy choroby babci dziadek kocha ją ponad wszystko i jako jedyny traktuje ją jak na początku znajomości.

Fabułę poznajemy poprzez pamiętniki dziewczyn. Widzimy jak świat postrzegany jest przez młodych ludzi.

Dużym plusem jest także włączenie dramatu Romeo i Julia, które świetnie łączy się z książką.
Książkę warto przeczytać ze względu na wachlarz tych wszystkich emocji i uczuć jakie towarzyszą na co dzień nie tylko nastolatkom.