Zawsze będziemy mieli Paryż

Główną bohaterką oraz narratorką jest młoda Emma. Od dzieciństwa uwielbia ona Paryż oraz wszystko to, co jest z nim związane. Uczy się języka francuskiego, zakochuje się w stylu paryżanek oraz postanawia, że będąc dorosłą, zamieszka w swojej ukochanej Francji. Po drodze poznaje Oliviera, w którym zakochuje się z wzajemnością. Wkrótce potem sprowadza się do Paryża właśnie z nim oraz dwójką dzieci. W porównaniu z pięknymi Francuzkami Emma jest dość zaniedbana, niezbyt szczęśliwa oraz jest zdecydowanie mniej francuska, niż jej się wydawało. Jak więc ma poradzić sobie z tym wszystkim? Jak pokochać to miasto, które odbiega od pięknych wyobrażeń?

Powiem Wam, że spodziewałam się, iż będzie to książka napisana zupełnie inaczej. Nie wiem nawet dlaczego, ale byłam przekonana o tym, że jest to typowa powieść obyczajowa, w której główna bohaterka przeżywa różne przygody we Francji, o której marzyła od dziecka.

Jednak powieść Emmy Bedington to tak naprawdę jej autobiografia. Tak, dobrze widzicie. Opowiada ona o tym, jak zaczęła się jej miłość do Paryża, jak wyglądała jej przeprowadzka tam oraz wiele innych. I na swój sposób było to naprawdę interesujące i wciągające.

Ja jednak miałam wrażenie, że główna bohaterka miała po prostu zbyt wypaczony obraz tej całej francuskości. Przez kilkanaście ładnych lat żyła w przekonaniu, że jest to piękne, beztroskie i absolutnie nieoceniające miasto, a jednak okazało się, że jest zupełnie inaczej. No i z jednej strony rozumiem jej oburzenie, ponieważ sama nie chciałabym się rozczarować wymarzonym miejscem zamieszkania, jednak z drugiej strony... Nie rozumiem. Czy Emma naprawdę myślała, że zupełnie obce społeczeństwo przyjmie ją z otwartymi rękami?

Mimo tego, że Emma jako główna bohaterka tej historii nie wzbudziła za bardzo mojej sympatii, to nie mogę jej odmówić umiejętności pisarskich. Kolejną zaletą tej książki jest atmosfera, którą nazwałabym jako "paryską". Dziwne, wiem, ale podczas czytania w głowie słyszałam typową francuską melodyjkę, przez co poczułam się tak, jakbym była tam razem z autorką.

Dla mnie niestety nie była to książka, o której będę pamiętać przez długi czas i do której kiedyś wrócę. Miałam nadzieję, że spodoba mi się bardziej, no ale trudno. Czuję się nawet trochę rozczarowana.

Jednak jeżeli Wy przepadacie za powieściami autobiograficznymi lub interesuje Was Francja oraz życie tam, to mogę Wam śmiało polecić tę pozycję.

Książka Emmy Beddington ?Zawsze będziemy mieli Paryż? to ciepła, zabawna i bardzo trafna powieść. To pamiętnik najlepszego rodzaju, wyczuwa się pisarza, jego życie. Czytelnik czuje się jakby siedział w paryskiej kawiarni przy herbatce, rozmawiał i niespiesznie pił kawę.

Emma Beddington zrobiła to, o czym tak bardzo marzy wiele młodych kobiet. Wyjechała na studia do miasta zakochanych, poznała Francuza, który został jej mężem. Później razem przenieśli się do Paryża, by pracować i właśnie tam założyć rodzinę. Brzmi całkiem nieźle i przez pewien czas tak było. Jak możesz nie kochać swojego życia, jeśli mieszkasz w Paryżu, prawda? Ale Emmie zadano straszliwe ciosy, w tym niespodziewaną śmierć jej matki. Olivier, jej mąż, a także jej przyrodnia siostra i dziadkowie, zapewniają coś w rodzaju siatki bezpieczeństwa. Jednak pewne czynniki sprawią, że jej życie wcale nie będzie tak idealne jakby mogło się wydawać.

Beddington z wielką szczerością pisze o swoim życiu, o wszystkich dobrych, ale i bolesnych sprawach.. Paryż jest o wiele trudniejszym miejscem do zanurzenia się nawet z francuskim mężem i dwoma pół-francuskimi synami. Zderzenie kultur i oczekiwań. Emma nie może się poczuć jakby w całości należała do Paryża. Wspomnienia z czasów mieszkania w Anglii podążają za Emmą w ciągu kilku lat, a jej życie jest wypełnione wielkim wstrząsem między krajami i sytuacjami w pracy. Choć niektóre z nich są bolesne, to dzieli się nimi z wielką otwartością, której nie jestem w stanie sobie wyobrazić. Myślę, że to właśnie sprawia, że ??wspomnienia są tak bardzo wciągające - Emma Beddington jest cudownym gawędziarzem. Z ogromną przyjemnością pochłaniałam kolejne strony powieści.

Autorka uświadamia sobie, że obraz, który stworzyła w swojej głowie, po przeczytaniu książek i czasopism, słuchaniu muzyki, nie był nawet w najmniejszym stopniu oparty na rzeczywistości. Potrzebowała trudnych lekcji, aby zrozumieć, co oznacza prawdziwe szczęście, prawdziwy dom i przynależność. Bardzo się cieszę, że pisarka podzieliła się swoją historią i z ogromną przyjemnością zajrzałam do innego życia. Bardzo gorąco polecam!