Zaginiona sukcesorka (twarda)

ydłe jajo. Teraz miało upiorną srebrną barwę, było wypolerowane i migotliwe, przez co wyglądało jak kawałek pełni, który spadł na ziemię. Powierniczka Sekretów podeszła do niego nieufnie. Czy to jakaś sztuczka? Może ktoś ją obserwował i czekał, żeby ją złapać? Mędrzec? Znakomitość? Czy może też coś z jej jajem było nie tak? Pięcioramienna gwiazda pęknięć już znaczyła gładką krzywiznę srebrnej skorupki. Powierniczka Sekretów obeszła jajo, węsząc. Jak się tu przeturlało? Dlaczego zmieniło kolor? Nie znalazła żadnych odpowiedzi w omszałej niecce, w której leżało teraz jajo skąpane w księżycowym blasku. Jajo zakołysało się nagle i długie pęknięcie przecięło jego czubek. Powierniczkę Sekretów ogarnęła panika. Powinna w jakiś sposób pomóc? Powinna sama rozbić skorupkę? Czy też może powinna spróbować ogrzewać jajo? Nigdy dotąd nie widziała wylęgu. Bardzo rzadko dochodziło do niego na wyspie Nocoskrzydłych i prawie nikomu nie było wolno brać w nim udziału, z obawy, że ktoś mógłby skazić bezcenne, nieliczne świeżo wyklute smoczęta. Gdyby nie okłamała wszystkich - że dostała skurczów w trakcie polowania w lesie deszczowym, że złożyła popękane jajo i że sama zakopała jego szczątki - gdyby złożyła jajo na wyspie, to pewnie pozwolono by jej zobaczyć wylęg w zeszłym roku. Wykłuło się wtedy tylko jedno smoczę imieniem Potężny Szpon. Spodziewającej się potomstwa matce pozwolono by zobaczyć, jak wygląda wylęganie. Nie pozwolono jednak na to smoczycy, która straciła jajo. Na wyspie żyło kilka smoczyc, których jaja popękały przed porą wylęgu, i uważano, że lepiej jest dla nich, gdy trzyma się je z dala od zdrowych jaj i smocząt. Dlatego Powierniczka Sekretów nie miała pojęcia, co teraz robić. Nigdy nie słyszała o jaju, które stało się srebrne. Zrobiła coś nie tak, kiedy złożyła je tu całkiem sama? Ukryła je w miejscu, które mu nie służyło? Może powinna była je obracać każdej nocy albo coś takiego? Może już zniszczyła życie smoczęciu, zanim się wykluło? Co się teraz stanie? A jeśli jej smoczę okaże się kalekie? Tak długo kłamała i zamartwiała się, że teraz nie była pewna, czy zniosłaby, gdyby coś poszło nie tak. I tak będę je kochać, pomyślała z uporem, mając nadzieję, że to prawda. Otarła łzy, próbując się skupić. Bez względu na wszystko w tym jaju było żywe smoczę, które próbowało się wydostać. Przykucnęła i delikatnie objęła skorupkę łapami. Skorupka natychmiast rozpadła się na tysiąc kawałeczków, zasypując ziemię skrzącymi się odłamkami. Pomiędzy szponami Powierniczki Sekretów siedziało maleńkie czarne smoczę. Zamrugało. - Och! - Powierniczce Sekretów wyrwał się zduszony okrzyk. Smoczę spojrzało w górę, wyżej i jeszcze wyżej na głowę i skrzydła matki, które wznosiły się nad nim. Pisnęło raz cicho, a potem wstało i się otrząsnęło, rozkładając własne małe skrzydełka. Powierniczka Sekretów spojrzała na nie z zachwytem. Smoczę było idealne pod każdym względem. Jego łuski lśniły jak wypolerowane, szpony wyglądały jak miniaturowe sierpy księżyca, a Powierniczka Sekretów nigdy w życiu nie widziała bardziej idealnego ogonka. Maleńka smoczyca już wyglądała na zdrowszą niż wszystkie Nocoskrzydłe znane Powierniczce Sekretów i to jedno jej wystarczyło. Właśnie dlatego podjęła tak wielkie ryzyko. Żałowała, że nie może dzielić tej chwili z ojcem smoczę Jednakże jemu nie można było ufać. Niemal na pewno powiedziałby plemieniu i nalegałby, żeby małą wychowano na wyspie. Jeśli to oznaczało, że nigdy nie dowie się o swojej córce, to trudno. Smoczę przechyliło główkę, żeby spojrzeć na dwa księżyce w pełni. Ich srebrne światło odbijało się jego oczach i Powierniczka Sekretów zdała sobie sprawę z jednej dziwnej rzeczy dotyczącej malucha. Srebrna łuska lśniła przy zewnętrznym kąciku jej oka jak gotowa spaść łza. Było to dziwne, ale piękne. Smoczę wyciągnęło drobne łapki do księżyców, jakby chciało je ściągnąć z nieba i poturlać dla zabawy. Powierniczka Sekretów wzięła je na ręce. Poczuła się wielgachna i niezręczna z czymś tak małym i delikatnym w szponach. Uniosła smoczę do góry, żeby popatrzyło na księżyce, a potem przytuliła je do piersi. - Jestem twoją mamą, maleńka - szepnęła. - Nazwę cię Strażniczką Pełni. Będziesz miała najszczęśliwsze życie ze wszystkich smoków i będziesz żyła wiecznie, a wulkan nigdy cię nie pochłonie. Strażniczka Pełni znowu pisnęła i przytuliła się do ciepłych łusek matki. Powierniczka Sekretów porzuciła troski i poczucie winy. Przestała się zastanawiać, co się stało i co może się stać. Znajdowała się dokładnie tam, gdzie potrzebowała. Minęła długa chwila i - POWIERNICZKO SEKRETÓW! -