Zaginięcie (miękka)

Erni2015

• 6-04-2017
• 11:45

Przyznaję się bez bicia, że jeszcze niedawno trudno mi było sobie wyobrazić dobry współczesny polski thriller prawniczy. Jednak niezwykle pozytywne wrażenie, jakie wywołała u mnie "Kasacja" Remigiusza Mroza, spowodowało, że już po tej pierwszej lekturze jestem skłonny swoje zdanie zmienić diametralnie. I sięgnąć po "Zaginięcie", drugą część z cyklu o Joannie Chyłce i Kordianie Oryńskim. Ten mocno kontrastowy prawniczy duet tym razem staje w obronie rodziców trzyletniej dziewczynki, która którejś nocy znika bez śladu. Nie ma ciała, nie ma sprawców, nie ma dowodów. W wąskim kręgu podejrzanych pozostają jedynie rodzice, a zwłaszcza ojciec dziewczynki, nad którym w toku tak zwanego procesu poszlakowego zawisa widmo wieloletniego wyroku. ?Kto oskarża, powinien mieć dowód? - mówi motto "Zaginięcia". I z takim właśnie założeniem duet Chyłka-Oryński bierze się za obronę potencjalnego zabójcy.
No i się zaczyna...
Choć "Zaginięcie" wypada w moim odczuciu nieco słabiej niż "Kasacja", i tak otrzymujemy tu sporą dawkę fascynującej lektury. Mimo (zaznaczonych w posłowiu przez autora) paru odstępstw od litery obowiązującego w naszym kraju prawa, ?Zaginięcie? jest świetnym dowodem na to, że kulisy polskiego wymiaru sprawiedliwości mogą być naprawdę bogatym tłem dla stworzenia dobrego thrillera prawniczego. Poszukiwanie prawdy nie ogranicza się do przerzucania papierków, adwokaci muszą wyjść w teren i rozdrapywać rzekomo jałowy, bezdowodowy grunt. A jeżeli w gruncie tym grzebie Chyłka, możecie być pewni, że w końcu znajdzie coś, co wywali cały temat do góry nogami. No i w końcu oczywiście wywala.
"Zaginięcie" to książka, którą chce się czytać. Może i zwroty akcji nie są tu jakoś szczególnie szokujące, ale na tyle częste i tak wyważone, że na nudę na pewno nie będziecie narzekać. I choć dość wcześnie można się domyślić "kto zabił", nijak nie psuje to przyjemności czytania, a zakończenie powieści i tak mocno zaskoczy nawet największych książkowych wyjadaczy. Całość wzbogaca niewyparzony jęzor i bezkompromisowe zachowanie Chyłki oraz próbujący skruszyć lód jej serca Kordian. I - uwaga, mały spoiler! - kto się czubi, ten się lubi ;)
Ponadto po raz kolejny docenić muszę pisarski styl Mroza. Widać, że facet lubi to, co robi, i że pisząc nie męczy się. Lekkość pióra przekłada się na pozytywny odbiór jego powieści u czytelnika, co mnie osobiście cieszy, bo mam nad czym zarwać parę kolejnych nocy. I niechybnie to zrobię.
Na koniec dodam tylko tyle, że gdyby jeszcze niedawno ktoś zapytał mnie o synonim mocnej prawniczej prozy, powiedziałbym: "Grisham". Teraz mówię: "Mróz".

DOŚKA

• 3-03-2017
• 09:37

MROŹNY MISTRZ
Po pierwszym tomie cyklu nie byłam w stanie jeszcze tego przyznać, ale teraz robię to bez dwóch zdań. Remigiusz Mróz zdecydowanie jest mistrzem kryminału, mistrzem książek z motywem prawniczym. Fabuła Zaginięcia przypadła mi nieco bardziej do gustu niż Kasacji. Tym razem Chyłka i Kordian rozwiązują sprawę zaginionej dziewczynki. Kto jest winny? Ojciec, matka, oboje? A może ktoś zupełnie inny? Sprawa jest całkowicie zagmatwana i w żaden sposób nie oczywista.

Przeczytałam dopiero dwie książki autora, a już wiem, że przy tworzonych przez niego sprawach nawet nie mam co próbować rozwiązywać ich na własną rękę. Choćbym nie wiem jak się starała, nie ma mowy, żebym domyśliła się zakończenia, tego, jak było naprawdę. I to jest świetne, takie książki czyta się z największą przyjemnością.


CHYŁKA CHYŁKA, LATA MI OD NIEJ ŻYŁKA
Nie wiem czy ktoś pamięta, ale przy recenzji Kasacji pisałam, że nie za bardzo przypadła mi do gustu główna bohaterka - Joanna Chyłka. I niestety, w drugim tomie nie zmienia się to. Dalej jest dla mnie irytującą kobietą, wredną po cholerze, której niektórych tekstów nie mogę znieść. Na szczęście niechęć do tej postaci nie jest czymś, co sprawiłoby, że nie chciałabym czytać dalej książki czy całej serii. Jest świetną prawniczką i trzeba jej to przyznać.

Kordian aka Zordon natomiast wzbudza moją sympatię. Jest mądry i ma naprawdę dobre pomysły, szybko się uczy i jestem pewna, że będzie z niego świetny prawnik. Aczkolwiek wciąż czuję niedosyt związany z jego postacią. Mam wrażenie, że nadal jest trochę niedoceniany, chociaż może to wrażenie bierze się stąd, że chciałabym więcej czytać o nim niż o Chyłce.

W trakcie sprawy poznajemy też wiele innych bohaterów, którzy mają duży wpływ na fabułę. Angelika i Awit, których córka zaginęła, okazują się zupełnie inni, niż myślimy na początku. Postacie, które według nas są po naszej stronie, okazują się być wrogiem, co mocno zaskakuje.


CO TU DUŻO MÓWIĆ...
... kto nie zaczął jeszcze swojej przygody z Remigiuszem Mrozem, niech raz dwa się za to zabiera, bo naprawdę warto. A coś czuję, że im dalej, tym lepiej, dlatego nie mogę doczekać się, aż przeczytam kolejne tomy. Interesujące sprawy, których przebiegu nie możemy przewidzieć, do tego duża dawka humoru i mamy naprawdę dobrą lekturę, o której szybko nie zapomnimy. A Mroza zdecydowanie można nazwać mistrzem w swoich fachu.

Robert Woźniak

• 9-11-2015
• 09:05

Czytając "Kasację", czułem się, cytując bohaterów, jak ksiądz w minarecie, czyli krótko rzecz ujmując, nie na miejscu.
Ani bohaterowie, ani tym bardziej akcja, w ogóle mi nie przypadły do gustu.
Czułem jakieś znużenie, odwracając kolejne strony i szukając jakiegoś sensu w kolejnych scenach.Ale, jako, że lubię się maltretować, postanowiłem sięgnąć po kolejny tom przygód zwariowanej prawniczki i jej ciapowatego podopiecznego.

Tym razem nasi bohaterowie muszą zmierzyć się ze sprawą, niczym z intrygi, której sam Poe, by się nie powstydził.
Oto, z zamkniętego na cztery spusty domu, znika mała dziewczynka, a sprawca, czy też sprawcy nie zostawiają żadnych śladów.
Nasi bohaterowie, nie bardzo wierząc w niewinność rodziców, postanawiają przyjrzeć się bliżej okolicznościom wydarzenia.
Swoją droga, jestem ciekaw, czy ktoś stworzy bohatera, który bardziej mnie skłoni do zgrzytania zębami i załamywania rąk, niż ta osławiona Chyłka.
Co za kobieta, nie dziwię się wcale, że biedny Kordian jest taki zastraszony.
Pasa trzeba, ot co.

A wracając do książki, ogłaszam, że drugi tom, jest o wiele ciekawszy od pierwszego, z tego względu, że nawet ja dałem się wciągnąć w całą intrygę i z zainteresowaniem obracałem kolejne stronice.Jedynie finał z lekka mnie rozczarował.Toć nawet "Kasacja" miała lepszy.
Ale widocznie, nie można mieć wszystkiego.Przyjemna i wciągająca lektura, to trzeba przyznać.
Z pewną dozą nieśmiałości, polecam, ale błagam nie sugerujcie się opiniami rozszalałych czytelniczek.
Remigiusz wyda listę zakupów i uznają, że arcydzieło, klasy zerowej w dodatku.

Radosław

• 2-11-2015
• 14:43

Remigiusz Mróz podnosi poprzeczkę, czego owocem jest "Zaginięcie" - książka napisana na wysokim, światowym poziomie. Szalenie trudna w rozwiązaniu intryga, będąca ciężkim orzechem nawet dla doświadczonych "rozwiązywaczy zagadek", jeden z najlepiej nakreślonych duetów, którego po prostu nie da się nie kochać, barwny język, ciekawie poprowadzona fabuła, idealne dawkowanie napięcia i profesjonalne przyjrzenie się pracy adwokata - oto elementy, które sprawiają, że "Zaginięcia" nie da się ot tak odłożyć na półkę. Młody pisarz po raz kolejny przekracza niemożliwe do pobicia granice. Nikt nie pisze tak dobrze, jak Remigiusz Mróz. Bardzo, naprawdę bardzo zachęcam Was do przeczytania najnowszej powieści tego pisarza.

Więcej: http://recenzjeoptymisty.blogspot.com/2015/10/chyka-i-zordon-przyprawiaja-o.html#more

Izabela Nestioruk

• 24-10-2015
• 18:57

Pewnej nocy Joannę prawniczkę kancelarii Żelazny & McVay budzi telefon.

"My ... zaczęła kobieta. Położyliśmy ją spać przed dwudziestą ... Aśka ona ma dopiero trzy lata ... jak ktokolwiek mógłby chcieć...

(...) - Zamknęliśmy drzwi, potem wypiliśmy trochę wina, oglądaliśmy film ... Przed snem włączyliśmy alarm. Rano już jej nie było."


To dawna przyjaciółka z liceum - Angelika potrzebuje pomocy. Z domu nad jeziorem w mazurskim lesie ginie mała Nikola. Nie ma żadnych śladów uprowadzenia, nie odnaleziono ciała. Jedynymi podejrzanymi zostają rodzice Angelika i Awit Szlezyngierowie, bogaci biznesmeni. Czy Nikola zaginęła, a może jest to zabójstwo lub uprowadzenie dla okupu? Komu przeszkadzała mała dziewczynka? Wciąż brakuje śladów, a wszystkie tropy prowadzą do rodziców. Sprawa jest z góry przegrana. Media nagłaśniają zaistniałą sytuację, z góry wskazując winnego. Nie brakuje porównań do porwania Madzi z Sosnowca.

Znana prawniczka, choć nie do końca wierzy w niewinność swoich klientów, podejmuje się obrony dawnej koleżanki. Razem ze swoim początkującym podopiecznym Kordianem Oryńskim zaczyna zbierać materiały. I tu na światło dzienne wychodzą pewne fakty. Jedynym świadkiem w sprawie może być Antoni Ekiel. To on w nocy ze swej łódki widział ludzi prowadzących dziewczynkę wzdłuż jeziora. Niestety nie jest wiarygodny, odsiadywał wyrok za maltretowanie własnego dziecka. Kolejne ślady prowadzą do Aleksandra Sobonia, ten jednak raczej wydaje się być niewinnym. Ujawnia za to fakt znajomości Antoniego z podejrzanym Białorusinem. Przeszukanie telefonu matki dziewczynki ujawnia romans Angeliki z Sakratem. "Pięćdziesiąt twarzy Angeliki" rzuca nowe spojrzenie na sprawę.




Niestety, zebrane dowody świadczą przeciwko małżeństwu. Szlezyngierom stawia się zarzut o współsprawstwo z artykułu 148 paragraf pierwszy Kodeksu Karnego. Wspólnie mają odpowiadać za zabójstwo córki, a prokurator żąda kary dożywotniego pozbawienia wolności. Dla Joanny Chyłki to nie lada wyzwanie. Nadchodzi czas batalii. Wreszcie będzie mogła rozwinąć skrzydła i pokazać soje zdolności. Czy jednak uda jej się obronić przyjaciółkę i obalić ciążące na małżeństwie zarzuty? Czy prokurator Aronowicz wygra walkę i udowodni winę Szlezyngierów? Nie ma śladów, nie ma wiarygodnych świadków są tylko poszlaki. Czy one wystarczą do wygrania sprawy? Dlaczego w trakcie procesu małżeństwo nie trzyma się uzgodnionego z prawniczką postępowania, a postępuje według własnego scenariusza? Czy poznamy prawdziwą historię zniknięcia Nikoli?




Książka Remigiusza Mroza to prawdziwy majstersztyk, wspaniały polski thriller prawniczy. To powieść, którą pożera się jednym tchem. Plątanina zagadek, ostry język, liczne zapierające dech w piersi zwroty akcji oraz autentyczne uczucia sprawiają, że nie można obok tej książki przejść obojętnie. Razem z Joanną i Kordianem dążymy do rozwiązania zagadki, przeżywamy emocje sali sądowej. Tu niczego nie da się przewidzieć. Odpowiedź na pytanie kto jest winien zaginięcia małej Nikoli przez wiele stron pozostaje zagadką. Możemy to uznać za wielki atut tej powieści.

"Zaginięcie " to także książka o zaufaniu, rodzinnych sekretach i przyjaźni.




Kiedy skończyła się miłość między małżeństwem Szlezyngierów? Czy romans Angeliki z Saratem był przyczyną pasma nieszczęść? Joanna podejmuje się obrony swojej koleżanki, choć nie do końca jest przekonana o jej niewinności. Wychodzące na jaw sekrety utrudniają jej pozyskanie zaufania. Media nagłaśniające sprawę już dawno wydały wyrok. Jakże łatwo ocenia się innych. Sami nie wiemy jak zachowalibyśmy się w takiej sytuacji. Nie chce jednak zostawić Angeliki na pastwę prokuratora, sędziego i mediów.




Odpowiedzi na te pytania uzyskujemy wraz z kolejnymi kartami książki. Kiedy towarzyszymy Joannie i w śledztwie, jesteśmy z nimi na sali sądowej, uczestniczymy wyjaśnieniu zagadki.


"Zaginiecie" to pierwsza książka Remigiusza Mroza jaką czytałam, ale z pewnością nie ostatnia. Z ogromną przyjemnością i ciekawością sięgnę po kolejne. Ten styl pisania mnie po prostu urzekł. mam nadzieję, że wspólnie z nim rozwiążę następną fascynującą zagadkę kryminalną.

Izabela Nestioruk
ksiazkomaniacyrecenzje.blogspot.com

Kto czyta - nie pyta

• 21-10-2015
• 19:36

Sądy z założenia powinny bronić niewinnych ludzi, karać przestępców, pomagać słabym i biednym i przede wszystkim walczyć o sprawiedliwość. Jak jednak wygląda rzeczywistość? Czy sędziowie zawsze są obiektywni, a świadkowie szczerzy? Jakie jest zadanie prawników i jaką rolę odgrywają w tym wszystkim media? Tego wszystkiego dowiecie się z drugiej części przygód Chyłki i Zordona, którzy będą próbować rozwikłać sprawę zaginięcia trzyletniej dziewczynki?



Zordon i Chyłka ? aplikant i jego patronka, czyli doskonale dobrana para prawników, która kolejny raz zaciekle broni swoich klientów. Tym razem sprawa dotyczy tajemniczego zaginięcia bezbronnego dziecka... Nie spodziewajcie się tutaj jednak długich opisów emocji rodziców! Rzeczywistość oglądamy bowiem z perspektywy naszych ulubionych prawników. Dziewczynka ginie bez śladu, a wszystko wskazuje na to, że to rodzice w jakiś sposób się jej ?pozbyli? i prawdopodobnie ukryli ciało. Chyłka postanawia podjąć wyzwanie i razem z Zordonem reprezentować ich w sądzie. Nie zdaje sobie jednak sprawy z tego, jak wiele wysiłku, nerwów i wyrzeczeń będzie ich to kosztować?


Dawno żadna książka nie wywołała we mnie tylu emocji! Nie chodzi tutaj o wzruszenie (to mi się przecież zdarza), ani o rozbawienie czy irytację... Remigiusz Mróz zmroził mnie zupełnie ? wywołał gęsią skórkę i prawdziwe przerażenie. Możecie sobie myśleć, że przesadzam, ale jeżeli przeczytacie tę książkę, to przekonacie się, że mam rację! Strach obudził we mnie fakt, że "Nie ważne jest to, co wiesz. Liczy się to, co możesz udowodnić w sądzie". To zdanie jest cytatem z filmu Prawo Zemsty z Gerardem Butlerem i w stu procentach opisuje to, co pokazał nam Remigiusz Mróz (film z całego serca polecam!).
Tym razem jednak mamy do czynienia z Polskim Wymiarem Sprawiedliwości, a nie amerykańskim! I właśnie to jest najbardziej przerażające?


Zawsze, kiedy czytam kolejną część znanej mi książki, to je ze sobą porównuję. Tak było i w tym przypadku. Muszę przyznać, że Zaginięcie podobało mi się nieco bardziej niż Kasacja. Tym razem autor zredukował ilość prawniczych teorii do minimum - tłumaczy tylko to, co trzeba i robi to w taki sposób, że nawet ja rozumiem (mając jedyną poprawkę na studiach właśnie z prawa rodzinnego). Akcja toczy się błyskawicznie, wielokrotnie zaskakuje i trudno się domyślić zakończenia. Mimochodem uczymy się "jak to działa" w polskich sądach i jakie obowiązki ma prawnik.

Z książki nauczyłam się też, że mowa końcowa jest najważniejsza ? podobnie jak podsumowanie recenzji! :) Od Zaginięcia po prostu nie da się oderwać i nie ma zbyt wiele czasu na tak trywialną czynność jak zaznaczenie fragmentów. Muszę zatem przyznać, że książka jest pełna ironicznego humoru (uwielbiam dialogi Chyłki i Konrada!), napięcia, wartkiej akcji, tajemnic, wiedzy (na temat sądów, prawa i życia prawników) i emocji.