Zaginięcie (miękka)

Erni2015

Przyznaję się bez bicia, że jeszcze niedawno trudno mi było sobie wyobrazić dobry współczesny polski thriller prawniczy. Jednak niezwykle pozytywne wrażenie, jakie wywołała u mnie "Kasacja" Remigiusza Mroza, spowodowało, że już po tej pierwszej lekturze jestem skłonny swoje zdanie zmienić diametralnie. I sięgnąć po "Zaginięcie", drugą część z cyklu o Joannie Chyłce i Kordianie Oryńskim. Ten mocno kontrastowy prawniczy duet tym razem staje w obronie rodziców trzyletniej dziewczynki, która którejś nocy znika bez śladu. Nie ma ciała, nie ma sprawców, nie ma dowodów. W wąskim kręgu podejrzanych pozostają jedynie rodzice, a zwłaszcza ojciec dziewczynki, nad którym w toku tak zwanego procesu poszlakowego zawisa widmo wieloletniego wyroku. ?Kto oskarża, powinien mieć dowód? - mówi motto "Zaginięcia". I z takim właśnie założeniem duet Chyłka-Oryński bierze się za obronę potencjalnego zabójcy.
No i się zaczyna...
Choć "Zaginięcie" wypada w moim odczuciu nieco słabiej niż "Kasacja", i tak otrzymujemy tu sporą dawkę fascynującej lektury. Mimo (zaznaczonych w posłowiu przez autora) paru odstępstw od litery obowiązującego w naszym kraju prawa, ?Zaginięcie? jest świetnym dowodem na to, że kulisy polskiego wymiaru sprawiedliwości mogą być naprawdę bogatym tłem dla stworzenia dobrego thrillera prawniczego. Poszukiwanie prawdy nie ogranicza się do przerzucania papierków, adwokaci muszą wyjść w teren i rozdrapywać rzekomo jałowy, bezdowodowy grunt. A jeżeli w gruncie tym grzebie Chyłka, możecie być pewni, że w końcu znajdzie coś, co wywali cały temat do góry nogami. No i w końcu oczywiście wywala.
"Zaginięcie" to książka, którą chce się czytać. Może i zwroty akcji nie są tu jakoś szczególnie szokujące, ale na tyle częste i tak wyważone, że na nudę na pewno nie będziecie narzekać. I choć dość wcześnie można się domyślić "kto zabił", nijak nie psuje to przyjemności czytania, a zakończenie powieści i tak mocno zaskoczy nawet największych książkowych wyjadaczy. Całość wzbogaca niewyparzony jęzor i bezkompromisowe zachowanie Chyłki oraz próbujący skruszyć lód jej serca Kordian. I - uwaga, mały spoiler! - kto się czubi, ten się lubi ;)
Ponadto po raz kolejny docenić muszę pisarski styl Mroza. Widać, że facet lubi to, co robi, i że pisząc nie męczy się. Lekkość pióra przekłada się na pozytywny odbiór jego powieści u czytelnika, co mnie osobiście cieszy, bo mam nad czym zarwać parę kolejnych nocy. I niechybnie to zrobię.
Na koniec dodam tylko tyle, że gdyby jeszcze niedawno ktoś zapytał mnie o synonim mocnej prawniczej prozy, powiedziałbym: "Grisham". Teraz mówię: "Mróz".

DOŚKA

MROŹNY MISTRZ
Po pierwszym tomie cyklu nie byłam w stanie jeszcze tego przyznać, ale teraz robię to bez dwóch zdań. Remigiusz Mróz zdecydowanie jest mistrzem kryminału, mistrzem książek z motywem prawniczym. Fabuła Zaginięcia przypadła mi nieco bardziej do gustu niż Kasacji. Tym razem Chyłka i Kordian rozwiązują sprawę zaginionej dziewczynki. Kto jest winny? Ojciec, matka, oboje? A może ktoś zupełnie inny? Sprawa jest całkowicie zagmatwana i w żaden sposób nie oczywista.

Przeczytałam dopiero dwie książki autora, a już wiem, że przy tworzonych przez niego sprawach nawet nie mam co próbować rozwiązywać ich na własną rękę. Choćbym nie wiem jak się starała, nie ma mowy, żebym domyśliła się zakończenia, tego, jak było naprawdę. I to jest świetne, takie książki czyta się z największą przyjemnością.


CHYŁKA CHYŁKA, LATA MI OD NIEJ ŻYŁKA
Nie wiem czy ktoś pamięta, ale przy recenzji Kasacji pisałam, że nie za bardzo przypadła mi do gustu główna bohaterka - Joanna Chyłka. I niestety, w drugim tomie nie zmienia się to. Dalej jest dla mnie irytującą kobietą, wredną po cholerze, której niektórych tekstów nie mogę znieść. Na szczęście niechęć do tej postaci nie jest czymś, co sprawiłoby, że nie chciałabym czytać dalej książki czy całej serii. Jest świetną prawniczką i trzeba jej to przyznać.

Kordian aka Zordon natomiast wzbudza moją sympatię. Jest mądry i ma naprawdę dobre pomysły, szybko się uczy i jestem pewna, że będzie z niego świetny prawnik. Aczkolwiek wciąż czuję niedosyt związany z jego postacią. Mam wrażenie, że nadal jest trochę niedoceniany, chociaż może to wrażenie bierze się stąd, że chciałabym więcej czytać o nim niż o Chyłce.

W trakcie sprawy poznajemy też wiele innych bohaterów, którzy mają duży wpływ na fabułę. Angelika i Awit, których córka zaginęła, okazują się zupełnie inni, niż myślimy na początku. Postacie, które według nas są po naszej stronie, okazują się być wrogiem, co mocno zaskakuje.


CO TU DUŻO MÓWIĆ...
... kto nie zaczął jeszcze swojej przygody z Remigiuszem Mrozem, niech raz dwa się za to zabiera, bo naprawdę warto. A coś czuję, że im dalej, tym lepiej, dlatego nie mogę doczekać się, aż przeczytam kolejne tomy. Interesujące sprawy, których przebiegu nie możemy przewidzieć, do tego duża dawka humoru i mamy naprawdę dobrą lekturę, o której szybko nie zapomnimy. A Mroza zdecydowanie można nazwać mistrzem w swoich fachu.