"Śmierć mojej przyjaciółki wymagała hołdu równie doniosłego jak nasza przyjaźń... Przytknęłam płomień do czubka papierosa i nagle zrozumiałam. Nie chciałam, ale wiedziałam, co powinnam zrobić. Co muszę zrobić. To jedyny gest wystarczająco istotny, by pokazać, jak bardzo ją kochałam."
Bardzo bolesny, wzruszający i prawdziwy obraz wypełniania przejmującej pustki po śmierci bliskiej osoby, sposobu radzenia sobie z wielkim cierpieniem i poczuciem ogromnej straty, próbą przedefiniowania własnego życia, odnalezienia w nim istotnych punktów zaczepienia umożliwiających ponowne otworzenie się na świat, ludzi i emocje. Autorka z wielką wrażliwością i uczuciem opisuje nam ten długotrwały, wiążący się z wieloma bolesnymi przeżyciami, proces dochodzenia do siebie, łapania odpowiedniego dystansu, uzmysłowienia sobie wielu istotnych spraw, zdobywania chęci i woli walki na wprowadzenie odważnych zmian w życiu. Z wielkim zainteresowaniem śledzimy zapiski wspomnień dojrzałej kobiety, której w ciągu roku tak mocno zmienia się świat, coś bezpowrotnie traci, ale również niespodziewanie coś zyskuje. Powieść niezwykle ciekawa, nietuzinkowa, wyróżniająca się szerszą perspektywą, spojrzeniem na problem definiowania siebie i innych przez pryzmat kondycji ciała, noszonego rozmiaru ubrań, presji społecznej, utożsamiania szczęścia i sukcesu ze szczupłą sylwetką i nienagannym wyglądem.
Główna bohaterka, Barbara Avers, po śmierci najlepszej przyjaciółki, pragnie dokonać czegoś symbolicznego i znaczącego w życiu. Ponieważ jest nałogowym palaczem, od dwudziestu pięciu lat wypalającym trzy paczki papierosów dziennie, decyduje się zerwać z nałogiem, który tak mocno stał się tożsamy z jej osobowością. A teraz, po pozbyciu się tej części siebie, zaczyna z wielką siłą odczuwać jej brak, niemożność kontynuowania utartych przyzwyczajeń i towarzyszących im rytuałów. Następuje przemożna chęć zastąpienia ich czymś innym, takim wypełniaczem staje się jedzenie, najpierw nieświadomie i lekko dostrzegalnie, lecz z czasem nabierające znamion silnego uzależnienia i przywiązania, potwierdzają to coraz większe wskazania wagi. Wpada w pułapkę z jednego nałogu w drugi, a strata bliskiej przyjaciółki wciąż pozostaje odczuwalna i przygnębiająca, a do tego, ujawniają się z całą mocą rodzinne problemy i dramaty. Barbara przestaje wierzyć w siebie, wycofuje się z życia społecznego, zaszywa w domu, lecz stopniowo za sprawą poznanych osób i własnej determinacji, podejmuje próbę uwolnienia się od krępujących ją ograniczeń. W jaki sposób przeciwstawić się piętrzącym się trudnościom i zmartwieniom? Dlaczego tak trudno dostrzec i zrozumieć to, co wyraźne i oczywiste? Jak bardzo przewrotny potrafi być los? Czy Barbarze uda się ponownie poskładać swoje życie, odważyć się mieć nadzieję, pokochać siebie na nowo, uwierzyć w siebie i innych?
