Zabójca

Świetna, dobrze skrojona powieść, którą lekko się czyta, a przy tym naprawdę daje do myślenia, bo porusza nie tylko tematy damsko-męskie, ale mówi także o strasznych więziennych warunkach, trudnych relacjach między rodzeństwem, a także o specyfice życia na Podhalu. Postaci są ciekawe i niejednoznaczne, zakończenie dość zaskakujące. Bardzo wciąga, ja przeczytałam podczas jednej podróży pociągiem, bo nie mogłam się oderwać.

Kryminał z wątkiem miłosnym, albo romans z wątkiem kryminalnym - jak kto woli :) . Historia o odczuwaniu i przeżywaniu emocji oraz radzeniu sobie z traumatycznymi przeżyciami. Opowiada, jak zmienia się podejście człowieka do życia, jak przewartościowuje swój świat w momencie kiedy spotyka niespodziewaną miłość i bratnią duszę na swojej drodze. Przeczytałam jednym tchem!

Powieść rzeczywiście czyta się znakomicie, łatwo, szybko, bo też styl niewyszukany. Historia na początku zapowiada się ciekawie,jest mocno osadzona we współczesnych realiach, jednak mnie zakończenie rozczarowało. Jest proste, wręcz banalne, a jednocześnie baśniowe, a co za tym idzie - nierealne. Bohater z łatwością zdobywa pracę (mimo, że w cv ma pobyt w więzieniu), od razu dobrze zarabia i kupuje jej prezenty itd. mam wrażenie, że fabuła oparta na ciekawej historii została zbudowana pospiesznie, byle się dobrze czytało i skończyło. Oczywiście to się udało. Ot, wakacyjna literatura, którą się czyta i natychmiast zapomina.

Bardzo dobra historia z zaskakującą fabułą, która naprawdę mocno wyróżnia się na tle innych książek z tego gatunku. Akcja jest niejasna przez prawie całą powieść, dzięki czemu nie sposób się od niej oderwać ani na chwilę. Do tego autorka zadbała także o tło wszystkich wydarzeń i pieści czytelnika naprawdę miłymi dla wyobraźni opisami podhalańskich widoków. "Zabójca" jest naprawdę interesującym tytułem, który czyta się bardzo szybko i przez cały czas z wypiekami na twarzy. Zdecydowanie polecam tym, którzy mają ochotę na wciągającą lekturę z pogranicza sensacji, kryminału i romansu obyczajowego.

Przypadkowe spotkanie młodej dziennikarki z tajemniczym "ciemnym typem" przeradza się w przyjaźń, a nawet coś więcej. Mogło być banalnie, prawda? Ale Nurowska jest przecież mistrzynią, a smaczku dodaje to, że bazowała na prawdziwych zdarzeniach z Podhala. Książka, ktorą się wchłania, nie czyta, płynna, spójna i miejscami zaskakująca.

Na jakie dziwne indywiduum można natrafić jadąc w góry. Tajemniczy Adam od razu przykuwa uwagę reporterki Joanny Padlewskiej. Padlewska podąża intuicyjnie za Adamem i drąży jego historię, nieświadoma, że czasem "ignorance is a bliss". Adam, były więzień San Quentin, rzekomy zabójca, odkrywa przed nią coraz więcej. Do czasu przecieku jego historii do prasy. Mamy więc rozwój wątku miłosnego, zawód i wycofanie się tajemniczego bohatera, wątek kryminalny - "co" w tej powieści jest schematyczne, ale "jak" jest bardzo dopracowane. Autorka tworzy postacie i historię na bazie rzeczywistych historii i postaci spotkanych w okolicach Zakopanego i Bukowiny Tatrzańskiej, gdzie mieści się pensjonat Nurowskiej. Zabiegi stylistyczne i językowe są konsekwentne (gwara), tworzy się klimat, który powoduje, że opowiadanie czyta się jednym chaustem, aż za szybko. Zdecydowanie za szybko się kończy, chciałoby się więcej i dłużej.

Wszystko mi się w tej książce podoba - historia, bohaterowie, język powieści. Od pierwszych kartek dałam się wciągnąć w ten świat. To jest historia miłosna, ale niebanalna. Z tajemnicami, majaczącym gdzieś w przeszłości amerykańskim więzieniem, polskimi realiami, Tatrami. Całkiem zgrabnie skomponowała to Pani Nurowska - szczerze polecam!

Wyobraźcie sobie sytuację, w której odrzucacie w kąt kolejną przeczytaną książkę z serii literatury "babskiej" i znów nie zrobiła na Was żadnego wrażenia, a historia w niej opisana jest któryś już raz z kolei odgrzanym kotletem o smaku, którego nie da się znieść. Wyobrażacie sobie? Cóż, w zalewie takich książek, które w ogromnych ilościach zasypują półki w księgarniach proponuję wybrać "Zabójcę" Nurowskiej. Powieść, która jest owszem o miłości, ale z tłem takim, jakiego jeszcze wcześniej nie było.

Nurowska stworzyła coś na kształt powieści romantyczno-kryminalnej, która wciąga prawie od początku. Na wstępie poznajemy Joannę Padlewską - młodą dziennikarkę pracującą dla jednej z bardziej poczytnych gazet w kraju, która akurat znajduje się w pociągu pędzącym do Zakopanego. Jedzie tam wprawdzie w celu przeprowadzenia wywiadu, jednak jej plany krzyżuje specyficzny współpasażer, który przykuwa jej uwagę. Klękający na peronie mężczyzna okazuje się byłym więźniem San Quentin - amerykańskiego zakładu karnego o zaostrzonym rygorze, w którym odsiadywał 20-letni wyrok za morderstwo. Morderstwo, którego jak się potem okazuje nie popełnił, jednak nie to jest trzonem fabuły. Jego wina roztrząsana będzie właściwie do końca powieści, bowiem sprawa okazuje się znacznie bardziej skomplikowana. Joanna postanawia poznać Adama Madeja bliżej i decyduje się pomóc mu w odnowieniu jego starego domu. Dziennikarskie zacięcie nie pozwala jej pozostawić tej historii, które ostatecznie doprowadza do...namiętnej miłości między parą świeżo poznanych bohaterów. Tutaj pozwólcie, że przerwę opowieść o fabule, bo zdradzić musiałabym Wam największe smaczki tej powieści. Muszę jednak przyznać, że Nurowska zaprezentowała kawał świetnej literatury, która tak samo trzyma w napięciu, jak i rozaniela uroczo. Jest interesująco, to mogę Wam obiecać.

Całość powieści bazuje na wydarzeniach aktualnych, ale czytelnik ma też wgląd do pamiętnika więziennego głównego bohatera. Jego zapiski nie tylko pomagają zrozumieć całą historię, ale przede wszystkim umożliwiają wejście w głąb psychiki mężczyzny, która chyba jest największą tajemnicą tej książki. Otóż Adam Madej, nieufny i zagubiony, który potrzebuje ciepła wyszedł dopiero z więzienia. Co wydarzyło się w zakładzie? Dlaczego tam się znalazł? Co działo się z nim i jak bardzo wpłynęło to na jego charakter? Gdzie jest jego rodzina? To ogromna podróż po ludzkiej psychice, gdzie podręcznikiem do psychologii jest jedynie dziennik. W tę wyprawę wybiera się wraz z nami właśnie Joanna Padlewska, która za cel stawia sobie rozwikłanie zagadki mężczyzny, w którym przyszło jej się zakochać. Tak, miłości jest tutaj całkiem sporo, ale nie jest to nudne romansidło, które możemy przewidzieć. To książka o trudnym uczuciu, do którego wstyd i strach się przyznać, a które jednocześnie tak bardzo nie pozwala o sobie zapomnieć. Polecam wszystkim, którzy chcą zatopić się w interesującej historii z dobrą fabułą i naprawdę zaskakującym pomysłem na wartką akcję. A kto nie zna Nurowskiej powinien zakochać się w niej po lekturze "Zabójcy".

Książka Marii Nurowskiej przedstawia historię Joanny, dziennikarki, która podczas podróży pociągiem do Zakopanego spotyka zagadkowego mężczyznę. Zaciekawiona jego niespotykanym postępowaniem, postanawia go śledzić i poznać jego historię. Nasza bohaterka pomaga mu w remoncie jego bardzo zniszczonego domu i dzięki rozmowom w trakcie prac lepiej poznaje jego przeszłość. Z czasem zaprzyjaźniają się. Mężczyzna daje jej do przeczytania pamiętnik. Z niego Joanna dowiaduje się, że Adam jest sam na świecie. To były więzień. Spędził 20 lat w federalnym więzieniu San Quentin w USA. Został skazany za zabójstwo. Po pewnym czasie kobieta zdaje sobie sprawę, że czuje do mężczyzny coś więcej niż tylko przyjaźń. Ich uczucie zostaje poddane próbie, gdy gazeta w której pracuje Joanny drukuje wywiad z Adamem bez jego zgody. Mężczyzna zrywa wszelki kontakt z naszą bohaterką... To pierwsza książka tej autorki w moim życiu. Przeczytałam ją w ciągu jednego wieczora. Tak mi się spodobała, że postanowiłam w niedalekiej przyszłości zapoznać się z pozostałymi powieściami pisarki. Powieść posiada ciekawą fabułę, wciągającą od początku do końca, oraz nietuzinkowych bohaterów. W książce znajdziemy namiętność i tajemnicę. Szczególnie interesujący jest dziennik Adama z amerykańskiego więzienia, który opisuje piekło jakie przeżył młody skazaniec, który musiał zmierzyć się z bezwzględnym światem więzienia. Autorka uwypukla jego słabości, błędy młodości. Pokazuje człowieka, który poszukuje bliskości, miłości, mimo, że jeszcze nie całkiem powrócił do normalności po koszmarnych doznaniach. Dzięki bliskiej relacji damsko-męskiej mężczyzna powoli odzyskuje zaufanie do świata i poskramia lęk. Autorka również wykazuje się znajomością regionu, warunków życia i gwary. Przy okazji pisarka opisuje piękne, urokliwe zakopiańskie widoki. To historia, która wzrusza, skłania czytelnika do refleksji. Dotyka problemów, które bliskie są wielu z nas. Opowieść rozwija się w świetnym tempie. Warto sięgnąć po tą książkę chociażby po to aby poznać historię mężczyzny, dla którego życie nie było łatwe. Dość obszerna intryga kryminalna i opis życia codziennego w więzieniu dla skazanych za najcięższe wyroki może spodobać się nie tylko paniom...

Kiedy książka pochłania Cię bez reszty, a opowieśc krąży w głowie nawet kilka dni po lekturze, wiedz, że to dobra książka i nic nie jest w stanie tego podważyć. Ja mam właśnie takie syndromy dobrej lektury po przeczytaniu zabójcy, zatem z czystym sercem polecam.

Nigdy wcześniej nie czytałam książek Marii Nurowskiej. "Zabójcę" dostałam w prezencie i od razu mnie pochłonęła. Nietuzinkowa historia byłego więźnia z San Quentin, który po odsiedzeniu wyroku wraca do rodzinnego Zakopanego. Opowieść o poczuciu winy za i potrzebie zadośćuczynienia, a także o miłości mimo wszystko.

W każdej książce Marii Nurowskiej lubię odnajdywać jej epizody z prawdziwego życia. Jak wiem, autorka mieszka od dłuższego czasu w wielkim domu na Podhalu i poznaje tamtejszą społeczność przez autopsję. W najnowszej książce jest wiele wątków dotyczących uprzedzeń i ich niesłuszności. Świetnie skonstruowana, jedna z najlepszych powieści Marii Nurowskiej jest bez wątpienia godna polecenia.

Moja mama od lat czyta książki Marii Nurowskiej. Ja jakoś nigdy nie byłem nimi zainteresowany, bo najbardziej lubię czytać kryminały i książki sensacyjne. Tym razem zaciekawił mnie tytuł: ,,Zabójca" to zdecydowanie moje klimaty i o dziwo nie ma tutaj babskiej gadaniny. Wciągająca, dynamiczna akcja i złożona historia morderstwa zadowoliły mnie jako czytelnika i kto wie, może sięgnę jeszcze po jakąś książkę Marii Nurowskiej.

Zabójca wciągnął mnie bez reszty. Świetnie skonstruowane postaci, literacko też jest według mnie bardzo dobrze. Mam wrażenie, że Maria Nurowska doskonale wie, czego oczekują od literatury czytelnicy i konsekwentnie ich zadowala. Mnie to odpowiada : )

Ewidentnie mamy w Polsce modę na kryminały. Tym razem po ten gatunek sięgnęła jedna z najbardziej poczytnych polskich autorek ? Maria Nurowska. Pisarka dodatkowo opatruje misternie utkaną kryminalną intrygę materiałem zaczerpniętym z własnych życiowych obserwacji, które poczyniła jako mieszkanka i właścicielka pensjonatu w Bukowinie Tatrzańskiej. W ?Zabójcy? nie zabraknie góralskiej gwary i całego tego fascynującego kolorytu. Wątki są świetnie zrównoważone: z jednej strony dostajemy polskie góry, z drugiej ? Amerykę (stamtąd przybywa jeden z kluczowych dla przebiegu fabuły bohaterów). Nie chciałbym tu streszczać, ani zdradzać fabuły, żeby nie odebrać radości z lektury czytelnikom, a proszę mi wierzyć ? można tu poczuć się zaskoczonym. ?Zabójca? jest jedną z lepszych książek, jaką udało mi się przeczytać w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Polecam nie tylko miłośnikom kryminałów, ale wszystkim, którzy cenią sobie żwawość i lekkość lektury.

"(...) nie należy nikogo sądzić po pozorach. Jeśli ktoś trzyma w ręku zakrwawiony nóż, to nie znaczy, że kogoś zabił."

Najnowsze dzieło naszej rodzimej autorki Marii Nurowskiej opowiada historię dwojga ludzi, których pewnego dnia zupełnie przypadkiem połączył los. Joanna Padlewska, dziennikarka pisząca dla jednej z większych polskich gazet, zmierza właśnie w kierunku Zakopanego, aby tam przeprowadzić wywiad z panią Stasią, salową z pewnego szpitala, która odsiedziała w areszcie dwa lata za to, że nie chciała podpisać dokumentu obciążającego winą jej przełożonego. W pociągu jej uwagę przykuwa pewien tajemniczy mężczyzna, który wysiada wraz z nią na tej samej stacji. Kobieta zauważa dość niespotykane zachowanie swego współtowarzysza podróży - po wyjściu z pociągu pada on na kolana i wygląda tak, jakby się modlił. Instynkt dziennikarki nakazuje Joannie podążyć za mężczyzną, aby dowiedzieć się, jaką skrywa tajemnicę. Nie spodziewa się, że historia, jaką opowie jej Adam Madej, bo tak się nazywa ów tajemniczy mężczyzna, może stanowić temat na pierwsze strony gazet. Oto bowiem po dwudziestu latach odsiadki wyszedł on z więzienia o zaostrzonym rygorze - San Quentin, gdzie odbywał karę za popełnienie morderstwa... Joanna szybko przekonuje się, że sprawa Adama nie jest taka prosta, jak się wydaje. Jest ona skomplikowana, przerażająca i niezwykle bolesna. Jak doszło do morderstwa? Czy faktycznie sprawcą był Adam? A może jest kolejną osobą twierdzącą, że siedział za niewinność? Odpowiedzi na wszystkie pytania skrywają jego dzienniki z czasu pobytu w więzieniu. Jednak i one nie zawierają wszystkiego. Czy Joannie uda się odkryć każdą z tajemnic, jakie skrywa przeszłość mężczyzny? Z czasem kobieta zaczyna zdawać sobie sprawę, że zaczyna czuć coś więcej do Adama poza zwykłą dziennikarską ciekawością. Tylko czy kogoś takiego jak on warto obdarzyć uczuciem?

Maria Nurowska to jedna z najbardziej znanych i poczytnych polskich pisarek, którą docenili czytelnicy nie tylko w naszym kraju, ale również za granicą (jej książki przetłumaczono na szesnaście języków). Mimo że swą karierę literacką rozpoczęła w 1974 roku, do tej pory sama nie miałam okazji zapoznać się z jej twórczością. Najnowsze jej dzieło "Zabójca" było zatem moim debiutanckim spotkaniem z piórem autorki. Książkę przeczytałam w ciągu zaledwie jednego wieczora i jeśli pozostałe powieści Nurowskiej są tak samo wciągające i elektryzujące, a do tego tak bardzo uczuciowe, to z chęcią po nie sięgnę i nadrobię czytelnicze zaległości.

"Zabójca" opowiada historię człowieka, którego los nie oszczędzał. Adama oraz jego rodzeństwo wychowała matka z pomocą babci. To z tą drugą kobietą wiązała go głęboka uczuciowa więź oraz nić porozumienia. Nawet dziś, po ponad dwudziestu latach, nadal z czułością w głosie wspomina tę starszą kobietę. Mężczyzna jest głęboko przekonany, że nad jego rodziną wisi klątwa. Stracił wszystkich, których kochał - wpierw babcię, później matkę, dalej siostrę, a na końcu brata. Jakby tego było mało, sam trafił na długie lata do więzienia, gdzie o przeżyciu decydowało to, czy zdołasz się podporządkować zasadom panującym wewnątrz jego murów. Dzienniki Madeja przedstawiają przerażającą rzeczywistość, w której nagle znalazł się główny bohater. Muszę przyznać, że lektura jego fragmentów była dla mnie o wiele bardziej interesująca niż cała reszta historii. Przyglądałam się temu, przez jakie piekło musiał przejść do czasu, aż ponownie ujrzał świat bez krat. Dogłębnie mu współczułam i bolałam nad jego losem. Nic więc dziwnego, że po powrocie przypominał wrak człowieka - nieufnego, uważającego siebie za niegodnego pokładanych w nim uczuć, pustego wewnętrznie, o roztrzaskanej duszy. Jedno, co pozostało w nim niezmienne, to bezgraniczna miłość do gór i otaczającej go podhalańskiej przyrody.

"Halny to najbardziej tajemnicza sprawa w tamtych okolicach (...) ma jakiś wyjątkowo depresyjny wpływ na psychikę ludzką."

Autorka dużą uwagę skupiła na przedstawieniu czytelnikowi Podhala - piękna tutejszej przyrody oraz mentalności jego mieszkańców. Już na samym początku mamy okazję przekonać się, co na temat podhalańczyków myśli wybierająca się do Zakopanego Joanna - "O mieszkańcach Podhala miałam jak najgorsze zdanie, Gdyby odrzucić te wszystkie legendy o ich niezależności i honorze, pozostaliby ludzie mali duchem, zawistni, broniący swego nawet wtedy, kiedy przekracza to granice zdrowego rozsądku. Dwie rzeczy ludowi podhalańskiemu wychodziły: picie wódki i mnożenie potomstwa." Wyobrażenie bohaterki w zderzeniu z rzeczywistością karze jej zmienić zdanie o tutejszych mieszkańcach. Nurowska wyraźnie udowadnia, aby nie sądzić po pozorach i nie wierzyć we wszystko, co się gdzieś usłyszało bądź przeczytało. Prawda bowiem wielokrotnie bywa zupełnie inna niż to, w co dotąd wierzyliśmy. Spodobał mi się również fakt, że tubylcy nadal porozumiewają się gwarą tak typową dla tego regionu. Nie starają się na siłę dostosowywać do reszty społeczeństwa, a dbają o zachowanie tradycji i własnej tożsamości.

"Zabójca" to powieść doskonała pod każdym względem. Posiada ciekawą fabułę, wciągającą czytelnika od samego początku aż do końca, oraz wielowymiarowych, wartych poznania bohaterów. Jest to opowieść o bólu, stracie, tęsknocie, poczuciu winy, ludzkich pragnieniach i potrzebie miłości oraz bliskości drugiego człowieka. To historia, która dogłębnie wzrusza oraz zmusza do głębszych refleksji, zastanowienia się nad własnym życiem, a także wartościami, którymi kierujemy się na co dzień. Dotyka tematów, które bliskie są nie jednej osobie, dzięki czemu czytelnicy być może odnajdą w niej cząstkę samych siebie. Dlatego też z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że warto sięgnąć po "Zabójcę" i poznać losy człowieka, którego zbyt mocno doświadczyło życie.

Moja ocena: 5/6