Zabawka

Na samym początku nie byłam przekonana do tej powieści. Nic nie zdradzający tytuł, kilka wątków pozornie nie związanych ze sobą, policjantka, która musi mocno walczyć o swoje, dziewczyna, która robi niezrozumiałą dla mnie aferę, ze sprawy która jej nie dotyczy. I jeszcze pamiętnik.

Trochę czytałam, trochę słuchałam w audiobooku przed snem. I w końcu okazało się, że nie mogę się od tej powieści oderwać. Kawałki układanki powoli wskakiwały na swoje miejsce, aż z chaosu wyłonił się niepokojący obraz brutalnej rzeczywistości. Bo mimo, że mamy tutaj jakąś fikcję literacką, to ja wierzę autorowi, że takie rzeczy się dzieją. Ta autentyczność jest pokazana w prozaicznych sytuacjach, w rzeczach codzinnych, a jednocześnie w złych do szpiku kości. A gdy już wydaje nam się że wiemy wszystko, sprawa jest rozwiązana, końcówka to weryfikuje i zaskakuje.

To serio dobry kryminał, dobrze napisany, wielowątkowy, który cały czas trzyma nas w niepewności. Oryginalny, bez oklepanych schematów. Ja polecam.

"Jej śmierć pozostaje zagadką. On pozostaje bezkarny.
Mroczny kryminał oparty na prawdziwych wydarzeniach."

"Zabawka" robert_ziebinski , została wydana nakładem wydawnictwomova . Ta książka, która od początku zaintrygowała mnie okładką i opisem. Co więcej, gdy przeczytałam informację, że jest to kryminał oparty na prawdziwych wydarzeniach, to tym bardziej chciałam ją przeczytać.

Nigdy wcześniej nie miałam przyjemności przeczytać żadnej książki autora, ale to nasze pierwsze spotkanie uważam za bardzo udane i z przyjemnością sięgnę po kolejne jego książki.

?Zabawka? wstrząsnęła mną od samego początku, wywołała we mnie tyle emocji, że ciężko to opisać słowami. Byłam zszokowana, zniesmaczona, wściekła, a momentami przecierałam oczy z niedowierzania. To jest jedna z tych książek, której nie da się tak łatwo odłożyć i która szokuje i zostaje w pamięci na długo.

Autor w swojej powieści nawiązuje do zaginięcia siedemnastoletniej Kasi, która do dzisiaj nie została odnaleziona. Dodatkowo do morderstw, które miały miejsce przed laty na warszawskim Bródnie.

W tej powieści autor porusza kilka wątków, które stopniowo się zazębiają i na koniec idealnie łączą się w logiczną całość. Ta historia została ukazana z dwóch perspektyw. Policjantki Kai, która zajmuje się sprawą morderstwa i Ani Kryńskiej, córki znanego biznesmena. Dodatkowo pomiędzy rozdziały wplecione zostały fragmenty pamiętnika zaginionej Kasi, i tak naprawdę to one wzbudziły we mnie najwięcej emocji, momentami doprowadziły mnie do łez, a na koniec zostawiły mnie z pytaniami, na które na pewno nie uzyskam odpowiedzi. Dodatkowe emocje wzbudzał fakt, że jak już wspomniałam wcześniej, część tych wydarzeń wydarzyła się naprawdę. Ciężko rozróżnić co jest prawdą a co fikcją. Ja polecam, naprawdę warto ją przeczytać?

Lubicie książki o prawdziwych zbrodniach? Które książki z obszaru true crime zrobiły na Was największe wrażenie?
?Zabawka? to moje pierwsze literackie spotkanie z Robertem Ziębińskim. Historia nawiązuje do dwóch warszawskich zbrodni (bezdomnych kobiet) z początku lat dwudziestych.
Brudna, gęsta i pełna niepokoju atmosfera książki przyciąga uwagę i budzi wielką ciekawość. Autor pokazuje ciemną stronę ludzkiej natury. Oblicze, które jest skrywane nie tylko przed obcymi, ale również przed najbliższymi. Jednak czy prawdę można ukryć? Czy wielkie pieniądze mogą sprawić, że przeszłość znika, że człowiek znika?
Odnalezione zwłoki kobiety stanowią początek dochodzenia policyjnego i rodzinnego oraz walkę o awans w prokuraturze. Zagadkę będą rozwiązywały dwie kobiety: ambitna policjantka i córka zamordowanej. Co wyniknie z tej nietypowej współpracy? Czy dotrą do prawdy?
Historia odkrywania prawdy, przepleciona jest zapiskami nastolatki wykorzystywanej seksualnie przez wujka? zapiskami, które wywołują wielkie emocje i wielki opór w lekturze... niczym niemy krzyk czytelnika. Czytając ten pamiętnik, czułam się brudna, winna, zła i bezradna. Bardzo doceniam fakt sięgnięcia po tak ciężki temat i próbę nagłaśniania ważnego tematu, który często jest przykryty zasłoną milczenia.
To książka, którą czyta się bardzo dobrze. Która pokazuje, że człowieczeństwo balansuje między prawdą a kłamstwem, między brudem życia a bezinteresownymi, krystalicznymi postawami. Przypomina, że ofiary zawsze będą krzyczały o sprawiedliwość, bierność jest zbrodnią, a czar iluzorycznego świata kiedyś pryśnie. Gorąco polecam lekturę ?Zabawki?.

W tej książce poznajemy 3 prawdziwe śledztwa, które autor zgrabnie połączył w spójną całość. Oczywiście historia jest fabularyzowana fikcją, a jej finał bardzo życzeniowy, bo sprawy częściowo nadal tkwią w zakurzonych pudłach policyjnych archiwów, jako te, które zapewne nigdy nie zostaną rozwiązane. Nie zmienia to jednak faktu, że Kasia została skrzywdzona nie tylko w świecie fikcyjnym. Jej historii było niewiele i została trochę zepchnięta na drugi plan, jednak jestem pewna że ta dziewczyna zostanie że mną na długo. Czytanie pamiętnikowych fragmentów, ze świadomością, że są inspirowane prawdziwym pamiętnikiem zaginionej bez śladu dziewczyny, było wstrząsającym doświadczeniem.

Mam jednak wrażenie, że autor nie do końca udźwignął ten temat. Może bał się, że to będzie zbyt wiele dla zwykłego czytelnika i chciał wprowadzić nieco lekkości, a może nie ma na to innego wytłumaczenia niż to, że bez tak dużej ilości bezsensownej zapchajdziury ta książka miałaby jakieś 150 stron mniej. Bez wątpienia ma ogromy potencjał. Widać, że autor wie co robi, bo książkę czyta się doskonale, jednak duża ilość historii pobocznej sprawia, że są fragmenty gdzie umyka nam jej prawdziwy sens.
Bo czy muszę wiedzieć, że młoda matka, która znalazła denata ma konflikt z teściową albo jakiej muzyki słucha biegaczka, która znalazła pierwszą ofiarę? Nie, nie muszę. Postacie, które nie wnosiły dosłownie nic to fabuły a zajmowały niekiedy cały rozdział, były marnotrawstwem papieru. Do tego przesadne opisy, przerysowane główne bohaterki, ulewa stulecia, luki i błędy logiczne. Jednak to jak doskonale autor posklejał cała historie, jaki sprzedał nam świat kryjący się w zakamarkach wielkiej metropolii a wreszcie, jak zaskakujące zakończenie nam zaserwował, zrekompensowało częściowo te niedociągnięcia.
Nie jest to średniak ale też nie jest to książka wybitna. To coś co warto przeczytać choćby przez wzgląd na to, że to częściowo, wydarzyło się naprawdę.

Słowo ?zabawka? nasuwa mi skojarzenie z beztroskim dzieciństwem. Miałam kiedyś lalkę, która po przechyleniu mówiła ?mama?. Kochałam ją, bo była to pierwsza tylko moja zabawka. Kiedyś obcięłam jej włosy, innym razem dorysowałam piegi. Z upływem lat zaginęła gdzieś porzucona.

W powieści Roberta Ziębińskiego słowo ?zabawka? zyskuje pejoratywny wydźwięk. Dotyka bowiem bolesnego tematu molestowania nieletnich. Osoba, która powinna zapewnić dziecku beztroskie dzieciństwo i bezpieczeństwo zmienia je we własną zabawkę, wykorzystując emocjonalną pustkę po śmierci ojca. Traktując je przedmiotowo, manipulując i kształtując dla swoich potrzeb, by wyrzucić jak niepotrzebny śmieć, gdy się znudzi.

Sprawa zaginionej przed laty Kasi, która pozostawia po sobie wstrząsające i przytłaczające świadectwo zbrodni popełnionej na niewinności to jeden z wątków powieści. I nie jedyny oparty na faktach. Autor umiejętnie wplata w fikcję literacką tajemnicze morderstwa bezdomnych kobiet, czy zabawną historię dwóch sióstr w podeszłym wieku, z których jedna upiera się, że zabiła drugą, ale nie pamięta co zrobiła z ciałem. Tka dla nich fabułę pełną tajemnic z przeszłości, rodzinnych sekretów i spraw, które na zawsze miały pozostać w ukryciu.

Historia opowiadana z perspektywy zdeterminowanej Ani, która odkrywa zatajone przed nią informacje sprzed lat oraz policjantki Kai prowadzącej śledztwo ujawnia coraz to nowe szczegóły. Czy uda im się dojść prawdy i wymierzyć sprawiedliwość za wyrządzone krzywdy choć na kartach książki?

Ile w tej powieści jest prawdy, a ile fikcji literackiej oceńcie sami. W każdym razie jest ona nie tylko budzącą emocje znakomitą rozrywką, której zakończenia wyczekujemy z ciekawością, ale również, a może przede wszystkim hołdem ku pamięci ofiar, których wciąż nierozwiązane sprawy są jak wyrzut sumienia.

Traktującą o sprawach społecznie ważnych, molestowaniu, bezdomności, wykorzystywaniu władzy, braku tolerancji dla odmienności. I zbrodni, która ma zamknąć usta, pozbyć się problemu i przykryć podłość.

Robert Ziębiński jest tak wszechstronnym gatunkowo autorem, że każda kolejna książka, a przeczytałam ich już siedem, stanowi pewną niespodziankę, niewiadomą, którą odkrywam z przyjemnością. Jedno jest niezmienne - znakomity styl autora, który bardzo cenię.

Zdaję sobie sprawę z tego, że jestem chyba jedyną osobą która tak nisko oceniła tę książkę ale muszę być szczera przede wszystkim sama ze sobą.

Zacznę od tego, że bardzo lubię książki w których są zawarte prawdziwe historie. Więc gdy tylko dowiedziałam się że w tej książce to znajdę- zacierałam już rączki.

I to byłoby na tyle jeśli chodzi o plusy. Bazowanie na prawdziwych zdarzeniach.

Jaka by to nie była ciekawa, mroczna, pełna tajemnic historia nie obroni się przez styl pisania. Książka straaaasznie się dłużyła. Mnie osobiście ona nie przypadła do gustu, początkowo chciałam zaprzestać czytania ale, że tego nie robie jakoś dotrwałam do końca.

Nie czułam tutaj żadnych emocji (może poza lekkim zażenowaniem policjantką, i jej absurdalnym zachowaniem chociażby związanym z przekazywaniem tajnych informacji obcym... naprawdę?)

Niestety te historie nie zostały przekazane tak jak powinny, po przeczytaniu powinnam mieć chęć sięgnięcia do archiwalnych wpisów, aby poznać te historie głębiej tak jak zawsze robię po przeczytaniu tego typu książek, tutaj niestety już miałam dość.

Kolejny minus za niepotrzebne opisy, które nic nie wnosiły do książki, chociażby snu.

Strasznie męczyłam się z tą książką. Niestety. Musiałam sobie robić od niej przerwę i dozować bo inaczej bym jej nie skończyła. To moja pierwsza książka autora (nie licząc krótkiego opowiadania) i ostatnia, niestety.

Akcja książki toczy się dwutorowo. Z jednej strony poprzez lekturę pamiętnika z końca lat dziewięćdziesiątych poznajemy historię Kasi, która po śmierci ukochanego taty zapisuje swoje uczucia oraz to w jaki sposób ulubiony wujek i przyjaciel rodziny spowodował że Jej życie całkiem się zmieniło. Z drugiej strony mamy do czynienia ze współczesnym śledztwem w sprawie zabójstwa dwóch bezdomnych kobiet, których ciała znaleziono w Lasku Bródnowskim. Zabójstwo jednej z nich doprowadza do wyjawienia rodzinnych tajemnic, które miały nigdy nie ujrzeć światła dziennego. Nie będę psuć zabawy, więc aby dowiedzieć się co łączy te sprawy, musicie przeczytać sami. Powiem tylko, że zarówno sprawa Kasi, która zaginęła, a Jej ciała nigdy nie odnaleziono, oraz sprawa seryjnego mordercy z Lasku Bródnowskiego są prawdziwe. Realnie nie są ze sobą związane, ale autor bardzo zgrabnie je połączył tworząc naprawdę dobry kryminał. Jeśli szukacie dynamicznych pościgów czy brutalnych opisów, tu ich nie znajdziecie, natomiast znajdziecie ciekawą i bardzo dobrze opisaną sprawę.