Za królową i Ojczyznę - 3 - Kryształowa kula

Opis produktu:

Na początku muszę jedno ujawnić: Greg Rucka jest moim kumplem. Moim dobrym kumplem. Konspirujemy i dzielimy kłamstwa, które opowiadamy innym. Kocham go jak brata, jestem stronniczy. Ale tak czy owak, Greg Rucka jest jednym z najlepszych scenarzystów komiksowych. Jest jednym z najpotężniejszych pisarzy, jakich znam. "Potężny" nie jest słowem, które używam lekko, ale pasuje. Greg potrafi napisać więcej niż ktokolwiek, kogo znam. W ciągu dnia potrafi wystukać więcej niż większość w ciągu tygodnia. "Pewnie przychodzi mu to łatwo" - tak zapewne myślicie?
Nie, do cholery.

Widzieliście kiedyś zawody siłaczy? To transmitowane turnieje rozgrywane między przypadkami przerostu przysadki, które pojawiły się na świecie tysiąc lat za późno. Powinni chodzić z toporem i panować nad narodami, ale zamiast tego ciągną ciężarówki na ESPN 2. Pooglądajcie sobie tych gości.
Obserwujcie, jak podnoszą głazy. Popatrzcie, jak rzucają pustakami gigantycznych rozmiarów. Czy w ich wykonaniu wygląda to na łatwe? Nie, do cholery, wygląda, jakby dostawali tętniaków przy podawaniu kuli do kręgli.
Harują, chrząkają, walczą, dają z siebie wszystko. Fakt, że ci wielcy chłopcy potrafią podnieść dwadzieścia czy trzydzieści razy więcej niż my nie sprawia, że to łatwizna. Oni po prostu wysilają się na swoim poziomie. Taki jest Rucka. Siedząc przy klawiaturze, przerzuca pnie drzew po cztery na raz, zmuszając się do najwyższego wysiłku.

Co prowadzi nas do "Za Królową i Ojczyznę" i tego, jak wielu z nas - przyjaciół czy wrogów - to widzi: Grega odwalającego swą najlepszą robotę w tym medium. Ten komiks łączy wszystkie jego pasje, demony i wiatraki. Szpiedzy, terroryzm, wojna, ułomne charaktery przygniecione konfliktami, zabójcy po obu stronach gry, międzynarodowa intryga i nieco uciążliwych rozgrywek biurowych. Wszyscy w tym komiksie mają bardzo złą pracę i zdają się jej naprawdę nie lubić.
Ponadto, ten mały świat po prostu cuchnie realizmem. Aż nieprzyjemnie.
Greg bada globalną politykę i historię. Posiada również obszerną wiedzę na temat wojskowości (z którą może jedynie konkurować jego wiedza o pracy policji). Ten komiks łączy fakty i fikcję tak gładko, że czytelnik chciałby mieć przypisy mówiące "to jest prawdziwe", "nie, wymyśliłem to" i "cóż, to też wymyśliłem, ale jest to tak bliskie rzeczywistości, że byście się posrali".
Wszystko tu jest.

A teraz dochodzimy do rysownika tej historii, Leandro Fernandeza. Ten gość mnie rozwala. Uwielbiam jego kompozycje. Uwielbiam ujęcia. Uwielbiam cienie. Uwielbiam wybory, których dokonuje. Każda postać jest właśnie tym - postacią. Żadna nie jest podobna do innej i każda ma swój własny wizualny język. Wielu ludzi potrafi narysować laskę albo strzelaninę czy bójkę - to mięso i ziemniaki komiksu. Leandro robi to wszystko w doskonałym stylu, ale to, co naprawdę mnie bierze, to rozmowy. Chcesz odróżnić mężczyzn od chłopców, jeśli chodzi o rysowników? Niech twój ilustrator narysuje ludzi, którzy siedzą i rozmawiają. Słowa wychodzące z ich ust to jedynie połowa sukcesu, to musi też świetnie wyglądać. A tutaj? Wygląda. Gdyby Greg i Leandro zrobili podwójny zeszyt, w którym byłby jedynie Crocker, psioczący i palący paczkę papierosów, kupiłbym go.

Gratulacje. Trzymacie w rękach spotkanie dwóch potęg, które dostarczyły nam kolejną opowieść o Tarze Chace i jej pracy Ogara. I nie będzie to ostatnia. Kiedy tak sobie siedzicie, wielkolud zakłada świeżą parę rękawic i zabiera się do pni. Zawsze pracuj kolanami.

Judd Winick (który nigdy nie ogląda ESPN) San Francisco, grudzień 2002 roku