Z najlepszymi życzeniami śmierci

Nie słyszałam wcześniej o autorce, dlatego poszperałam trochę w Internecie i okazało się, że w latach 60-70 ubiegłego wieku była jedną z najpoczytniejszych w Anglii, a jej powieści wydano w wielu krajach i sprzedawano w milionach egzemplarzy. Zdobyła wiele nagród za swoje książki detektywistyczne, a na podstawie jednej z nich sam Pedro Almodóvar nakręcił film.

Akcja książki rozgrywa się w niewielkim miasteczku, którego spokojną egzystencję przerywa morderstwo kobiety. Margaret była niczym nie wyróżniającą się żoną i gospodynią domową, prowadzącą wręcz nudne życie, jednak mimo braku jakichkolwiek punktów zaczepienia nadinspektor Wexford z uporem dąży do wyjaśnienia sprawy. Okazuje się, że ważnym elementem układanki, jest kontekst obyczajowy, który w obecnych czasach nikogo zapewne by nie zszokował, ale dla ówczesnych pozostawał tematem tabu.

Warto zwrócić uwagę, że metody prowadzenia śledztw ponad pół wieku temu znacznie odbiegały od obecnych. Wszystko przebiegało znacznie wolniej, w oparciu o dowody, rozmowy ze świadkami i podejrzanymi i przede wszystkim dedukcję. Dlatego niektórym osobom, przyzwyczajonym do współczesnych kryminałów pełnych brutalności i nieprawdopodobnych zwrotów akcji, styl autorki i tempo akcji mogą się wydać zbyt spokojne.

?Z najlepszymi życzeniami śmierci? to debiutancka powieść autorki, będąca początkiem serii o nadinspektorze Wexfordzie. Kolejny tom jego przygód ?Grzechy ojców? ukaże się na początku października 2018 i z przyjemnością po niego sięgnę.

Książka nie ma zbyt pokaźnych gabarytów, jest więc idealna na spędzenie przyjemnego i leniwego wieczoru z dreszczykiem.

Niestety ostatnio nie mam szczęścia w doborze lektury. Zachęcona słowami z okładki: ?Najprawdopodobniej najlepsza autorka kryminałów na świecie?, pod którymi podpisał się Ian Rankin, z nadzieją sięgnęłam po ?Z najlepszymi życzeniami śmierci?, choć powinno mi dać do myślenia to, że nigdy wcześniej nie słyszałam o autorce, a jestem miłośniczką książek z dreszczykiem, więc jakim cudem nie znałabym tak dobrej pisarki? Po rekonesansie twórczości Iana Rankina odkryłam, że jednej z jego książek dałam jedną na dziesięć gwiazdek, więc temu panu również nie powinnam wierzyć. Ogólnie irytują mnie rekomendacje pojawiające się na okładkach książek, bardzo często stanowczo odbiegają one od prawdy. Historia opowiada losy Margaret Parsons, która została zamordowana z niewiadomych przyczyn, a jej ciało porzucono w pobliskim lesie. Kobieta była przykładną żoną i gospodynią domową, nie rzucała się w oczy oraz wiodła spokojne życie. Któż więc dopuścił się zbrodni? Nadinspektor Wexford rozpoczyna śledztwo, podczas którego na jaw wychodzą skrywane sekrety. Dochodzenie prowadzi do tajemniczego ?Doona?, który dedykował ofierze książki. Mój największy zarzut? Nuda. Kryminał powinien trzymać w napięciu, powodować bezsenność i dreszcze, wciągać oraz nie pozwalać się na moment oderwać. Tym razem nie dostałam nic z tych rzeczy. Właściwie akcja książki całkowicie legła w gruzach, ciągnąc się jak flaki z olejem, na jej miejsce wkroczyło za to morze dialogów. Chyba pierwszy raz w życiu narzekam na zbyt dużą ilość rozmów, a nie opisów. Trzeba jednak umieć wywarzyć obie te kwestie tak, by czytelnik ani się nie wynudził, ani nie poczuł się, jak gdyby czytał filmowy scenariusz. Bohaterowie wydali mi się nijacy i przerysowani, nie mieli w sobie nic, co pozwoliłoby mi ich zapamiętać na dłużej. Zakończenie mnie nie zaskoczyło, gdyż mniej więcej w połowie książki wpadłam na właściwy trop. Oczywiście nie jest to pozycja zasługująca na najgorszą ocenę, ponieważ czytałam już o wiele bardziej kiepskie powieści, ale książce tej można poświęcić wieczór lub dwa i odłożyć ją na półkę, zupełnie o niej zapominając. Autorki jeszcze nie szufladkuję, muszę sięgnąć po inne jej pozycje, by wyrobić sobie opinię.