Do dzisiaj mój umysł nie chce przyjąć prawdy, która jest zapisana w tej książce. Chodzę po domu i zastanawiam się jak tak można żyć? Przeraża mnie afganistańska rzeczywistość wypełniona wojnami i powstaniami. Ludzie, którzy w skutek doświadczeń charakteryzują się tępym wyrazem twarzy albo idą na wprost bezustannie mówiąc do siebie. Rodzice, którzy sprzedają swoje dzieci na ulicach, bo nie mogą ich wyżywić. Ranne kobiety, które cierpią bardziej niż mężczyźni, ponieważ Talibowie nie pozwalają im chodzić do lekarzy rodzaju męskiego.
Wszystko to wywołuje we mnie uczucia żalu, smutku, bezsilności. Wraz z kolejnymi rozdziałami przychodzi czas na oburzenie, szok i niewiarę. Następnie bunt łączy się z nienawiścią. Myślę o chłopcach, którzy na matematyce rozwiązują zadanie: Jeśli jest 10 Żydów i zabijesz 5, to ilu pozostanie?, o gwałconych kobietach i ich analfabetyzmie, o przemocy, zacofaniu, biedzie. Snuję nad tym refleksję i w żaden sposób nie mogę zrozumieć tamtejszych mężczyzn, specyficznej religii i tak odmiennej cywilizacji.
Wszystkie jesteście niewierne to książka, która powstała dzięki opowieściom Zoi, a które zostały połączone w całość przez John Follain i Rita Cristofari. Zoja, młoda kobieta wspomina swoje dzieciństwo, które przypadło na okres rosyjskiej okupacji. Później Afganistan opanowują Madżahedini i przed ich terrorem, jako nastolatka ucieka z babką do Pakistanu. Następnie opowiada, co działo się w Kabulu, gdy do władzy doszli Talibowie. Cała ta historia ma swoje tło. Jest nim RAWA- Rewolucyjne Stowarzyszenie Kobiet Afganistanu. Książka ta pokazuje nam zupełnie inne zasady życia, relacje międzyludzkie, wartości, cele, do których się dąży. Te autentyczne relacje potrafią przygnieść czytelnika swą brutalnością i lękiem przed niepewnością.
Tej książki nie można rozpatrywać w kategorii dobra czy zła. Opinie typu: Podobało mi się. Polecam irytują mnie. Bo co ci się człowieku podobało? To, że ludność jak za czasów średniowiecza publicznie wraz z dziećmi patrzy na egzekucje innego człowieka? Obserwują jak obcinają złodziejowi ręce, a potem dzieci bawią się tymi dłońmi i rzucają je do siebie jak piłkę. A może komuś podoba się opis głodu, smrodu, strachu? Toalety szpitalne zalane moczem i ekskrementami ludzie obdzierani żywcem ze skóry? Chyba, że ktoś lubi, tak ortodoksyjne ideologie, gdzie człowieka zabija się za jego poglądy? Historie Zoi są przerażające. Chociażby ta: Słyszałam, że przywódcy mudżahedinów wymyślili nowy sposób zabijania, który nazwali tańcem zwłok. Żołnierze najpierw wymachiwali ostrymi nożami, jakby się popisywali, a potem obcinali ofierze głowę. Następnie wylewali na szyję wrzący olej, by zatamować krew, i rzucali ciało na ziemię, gdzie trzęsło się miotane drgawkami. Mudżahedini uważali to za bardzo zabawne i dopóty tańczyli, dopóki ofiara nie znieruchomiała. Czytając kolejne strony wsiąkałam w tę rzeczywistość całą sobą. Gdy zasypiałam śniłam, że biegam z karabinem i szukam schronienia w bunkrach. Ta prawda przeraża czy może się podobać?
Myślę jednak, że warto przeczytać tę książkę. Czasami należy otworzyć oczy trochę szerzej niż tylko dookoła własnej osoby. Książka w prosty, dynamiczny i rzeczowy sposób ukazuje nam piekło afganistańskie. Zoja przedstawia nam swoją historię, swojej rodziny i swojego kraju. Czytamy o codzienności, która jest wielu ludziom obca. Poznajemy kobiety w burkach, które są traktowane gorzej niż rzeczy. Często bite, katowane, znieważane nie posiadają żadnych praw. Pozbawione podstawowego wykształcenia są uzależnione od mężczyzn, którzy potrafią je zabić bez mrugnięcia okiem. I wydaje się, że to już było, że mamy teraz dwudziesty pierwszy wiek, ale czy na pewno? Dlatego warto zagłębić się w historie RAW-y i w jej dążenie do uświadamiania ludności a zwłaszcza kobiet. Ta książka poszerza naszą wiedzę, uświadamia na wielu płaszczyznach i zdejmuje zasłonę infantylności. Po przeczytaniu tej opowieści świat staje się inny.
książka 
