Wszyscy mamy tajemnice

po­tem ob­ró­ci­ła się na pię­cie i po­bie­gła do drzwi. My­ron pró­bo­wał ze­rwać się z ka­na­py, ale mięk­kie obi­cie spo­wol­ni­ło jego ru­chy. Za­nim zdo­łał wstać, Kit­ty Bo­li­tar - szwa­gier­ka My­ro­na i ko­bie­ta, któ­ra tak dużo mu za­bra­ła - zni­kła za drzwia­mi. 5 My­ron ru­szył za nią. Gdy biegł do drzwi loży dla VIP-ów, przez gło­wę prze­mknął mu taki ob­raz: je­de­na­sto­let­ni My­ron i jego brat, sze­ścio­let­ni Brad z roz­wi­chrzo­ną strze­chą krę­co­nych wło­sów, gra­ją w swo­im po­ko­ju w mi­ni­ko­szy­ków­kę. Ta­bli­ca była z cien­kiej tek­tu­ry, a za pił­kę słu­ży­ła im okrą­gła gąb­ka. Ob­ręcz przy­cze­pi­li do drzwi sza­fy za po­mo­cą dwóch przy­ssa­wek, któ­re trze­ba było po­li­zać, żeby chwy­ci­ły. Gra­li go­dzi­na­mi, wy­my­śla­jąc dru­ży­ny i na­da­jąc so­bie roz­ma­ite prze­zwi­ska. Był Strze­la­ją­cy Sam, Ska­czą­cy Stan i Pod­ska­ku­ją­cy Paul, a My­ron, jako star­szy brat, kon­tro­lo­wał wszyst­ko, two­rząc fik­cyj­ny świat do­brych i złych gra­czy, dra­ma­tycz­nych roz­gry­wek i me­czów wy­gra­nych tra­fie­niem rów­no z sy­re­ną. Jed­nak naj­czę­ściej w koń­cu po­zwa­lał Bra­do­wi wy­grać. Wie­czo­rem, gdy kła­dli się do pię­tro­we­go łóż­ka - My­ron na gó­rze, Brad na dole - po ciem­ku od­twa­rza­li me­cze, ni­czym ko­men­ta­to­rzy spor­to­wi ana­li­zu­ją­cy grę. To wspo­mnie­nie na nowo zła­ma­ło mu ser­ce. Espe­ran­za za­uwa­ży­ła bie­gną­ce­go My­ro­na. - Co jest? - Kit­ty. - Co? Nie było cza­su na wy­ja­śnie­nia. Do­padł do drzwi i prze­le­ciał przez nie. Znów zna­lazł się w klu­bie z ogłu­sza­ją­cą mu­zy­ką. Sta­ry czło­wiek w za­ka­mar­ku jego umy­słu za­sta­na­wiał się, kogo cie­szy ta­kie ży­cie to­wa­rzy­skie, je­śli nie sły­szysz, co do cie­bie mó­wią. Jed­nak za­raz sku­pił wszyst­kie my­śli na tym, jak zła­pać Kit­ty. My­ron był wy­so­ki - metr dzie­więć­dzie­siąt trzy cen­ty­me­try - więc sto­jąc na pal­cach, pa­trzył nad gło­wa­mi więk­szo­ści obec­nych. Ani śla­du Może Kit­ty. Co mia­ła na so­bie? Tur­ku­so­wy top. Szu­kał tur­ku­so­we­go ko­lo­ru. Tam. Ty­łem do nie­go. Kie­ro­wa­ła się do wyj­ścia. Mu­siał dzia­łać. Gło­śno prze­pra­sza­jąc, pró­bo­wał prze­drzeć się przez tłum, lecz ten był zbyt gę­sty. Stro­bo­sko­po­we świa­tła i pro­mie­nie la­se­rów też mu nie po­ma­ga­ły. Kit­ty. Co ona tu robi, do dia­bła? Przed laty Kit­ty też była obie­cu­ją­cą te­ni­sist­ką i tre­no­wa­ła ra­zem z Suz­ze. Tak się po­zna­ły. Może przy­ja­ciół­ki znów były w kon­tak­cie, ale czy to wy­ja­śnia, dla­cze­go Kit­ty była dziś wie­czo­rem tu­taj, w tym klu­bie, bez jego bra­ta? A może Brad też tu był? My­ron przy­spie­szył kro­ku. Sta­rał się nie wpa­dać na ni­ko­go, ale to - rzecz ja­sna - było nie­moż­li­we. Lu­dzie rzu­ca­li mu nie­chęt­ne spoj­rze­nia i po­krzy­ki­wa­li ,,Hej!" albo ,,Gdzie się pali?", lecz My­ron igno­ro­wał ich i parł da­lej. Cała ta sy­tu­acja za­czy­na­ła przy­po­mi­nać sen, je­den z tych, w któ­rych bie­gniesz i nie mo­żesz do­trzeć do celu, a two­je nogi sta­ją się co­raz cięż­sze albo brniesz w śnie­gu. - Au! - wrza­snę­ła ja­kaś dziew­czy­na. - Ba­ra­nie, na­dep­ną­łeś mi na pa­lec! - Prze­pra­szam - rzu­cił My­ron, nadal pró­bu­jąc prze­ci­snąć się przez tłum. Na ra­mie­niu My­ro­na wy­lą­do­wa­ło wiel­kie łap­sko i ob­ró­ci­ło go. Ktoś moc­no po­pchnął go od tyłu, o mało nie zwa­la­jąc z nóg. My­ron zła­pał rów­no­wa­gę i zo­ba­czył grup­kę jak­by żyw­cem wzię­tą z te­le­wi­zyj­ne­go se­ria­lu Jer­sey Sho­re. Mnó­stwo żelu na wło­sach, sztucz­na opa­le­ni­zna, wy­sku­ba­ne brwi, wy­de­pi­lo­wa­ne tor­sy i po­zer­skie mu­sku­ły. Na twa­rzach mie­li szy­der­cze gry­ma­sy, dziw­ne miny u fa­ce­tów, któ­rzy nie­ustan­nie się stro­ją i pie­lę­gnu­ją. Rąb­niesz ta­kie­go w nos, to go za­bo­li, ale jesz­cze bar­dziej bę­dzie cier­piał z po­wo­du ze­psu­tej fry­zu­ry. Było ich czte­rech, pię­ciu, a może sze­ściu - zle­wa­li się w jed­ną masę, śli­ską i roz­ta­cza­ją­cą odór wody ko­loń­skiej Axe - i wy­raź­nie pod­nie­ca­ła ich moż­li­wość wy­ka­za­nia się mę­sko­ścią w obro­nie ho­no­ru pal­ca ja­kiejś dziew­czy­ny. My­ron nadal pró­bo­wał dy­plo­ma­cji: - Prze­pra­szam, lu­dzie, to na­gła spra­wa. - O, a gdzie się pali? - po­wie­dział je­den z pięk­ni­siów.