WOJCIECH WEISS

Opis produktu:

Pierwsza publikacja albumowa poświęcona wybitnemu artyście polskiemu, Wojciechowi Weissowi (1875-1950). Jego twórczość, sięgająca swymi początkami zarania Młodej Polski, towarzyszyła następnie przemianom naszej sztuki i współuczestniczyła w kształtowaniu się kolejnych jej kierunków. Jest zatem w malarstwie Weissa akademicka poprawność, jest Przybyszewszczyzna i dekadentyzm, jest dialog z kulturą antyczną i jej mitologią, jest zafascynowanie sztuką japońską i twórcza jej trawestacja. Jest okres biały - radosny i intensywny - wykorzystujący wpływy japońskie i francuskie dla niezwykłego, jak na pierwszą dekadę stulecia, wyzwolenia koloru. Doświadczenie I wojny bynajmniej nie przytłacza malarstwa Weissa mroczną refleksją, wręcz przeciwnie, jego obrazy coraz bardziej nasycają się barwą i światłem, a rodzinna arkadia w Kalwarii Zebrzydowskiej, staje się najwspanialszym plenerem. W latach dwudziestych, kiedy sztuka europejska po pierwszej eksplozji awangardy oddycha klasyczną formą i modelunkiem, ten sam klasycyzm pobrzmiewa w strukturze obrazów Weissa. W latach trzydziestych twórczość artysty zabrzmi ponownie mocną nutą ekspresjonistycznego niepokoju. W końcu epilog, porażający trwogą II wojny światowej, ale i tu momenty smutnej refleksji Weiss przeplata - do ostatnich chwil życia - radosną afirmacją otaczającego go świata. Przez cały ten czas związany był z krakowską Akademią Sztuk Pięknych, jako uczeń (1892-1899), profesor (od 1908) i trzykrotny jej rektor (1918-19, 1933-36 i 1939). Wraz z Józefem Pankiewiczem, uznany został za ojca kapizmu i szeroko rozumianego krakowskiego koloryzmu. Bez reszty oddany sztuce, Akademii i studentom. Jego sztuka - ciągle poszukująca, aktywna wobec takich wyzwań, jak ekspresjonizm czy kubizm - przez ponad 50 lat utrzymywała poziom najwyższy. W krajobrazie sztuki polskiej malarstwo Wojciecha Weissa wyróżnia europejski, uniwersalny charakter. W zasadzie nie ma w nim wątków narodowych i zapatrzenia w historię, jest natomiast żywioł barwy i formy poskramiany coraz to nowymi środkami artystycznymi, a w tle głęboka zaduma nad sensem istnienia człowieka i artysty. W roku 1899 Stanisław Przybyszewski, zafascynowany młodym talentem, planował wydać, obok albumu Wyspiańskiego, album Wojciecha Weissa. Z niewiadomych przyczyn zamysł ten nie został nigdy zrealizowany. 1 stycznia 1900 roku krakowskie Życie donosiło: Przyrzekliśmy album prac Wojciecha Weissa, ale pomysł ten natrafił na tak wielkie techniczne trudności, że pomimo najszczerszych chęci nie mogliśmy się uiścić z naszego przyrzeczenia. Zła passa, która zaciążyła nad ideą albumu, została po przeszło stu latach przełamana przez Wydawnictwo Kluszczyński i pracę badawczą historyka sztuki Łukasza Kossowskiego.