WŁADCA MUCH

"Władca much" – władca pożeracz serc. Apodyktyczny i absolutny, a książka ta – jego monarchia straszliwa, choć w stronnice nieszczególnie zasobna. Gdy tylko zaczniemy czytać, spokoju nam nie da. Oj gryzie, jak muchy, osiadłe na swoim królu. Dobra literatury, bez dwóch zdań.
Po książkę sięgnęłam, zaciekawiona niezmiernie filmem. Klimtem jego, czernią i bielą. I nie rozczarowałam się.
Grozy pełna, grozy owa książka. Apokaliptyczne wizje okraszone humorem, jednocześnie radują serce i mrożą resztki krwi w żyłach. Literackie rekwizyty - muszla, ów tytułowy "władca much" czy prosiaczkowe okulary pozwalają wyobraźni naszej odbyć wielką, pełną niespodzianek, zamorską podróż. A każda kolejna strona jest swoistą widokówką – z dziwnej wyspy na której rządzą mali chłopcy. Mali, wydawałoby się – niewinni, a tu – masz ci babo placek! I to bynajmniej nie czekoladowy.
Golding bohaterami swojej książki uczynił dzieci, właśnie dzieci, które rzekomo widzą więcej, niewinne są, o czystych myślach i cukierkowych ideałach. Jednak dzieciństwo jego bohaterów przerywa przymus natychmiastowej dorosłości, doświadczenia pełni człowieczeństwa. Przed nimi szkoła życia, przed nami "kartka z dziejów ludzkości", jakże inna od wersji poety Tuwima, jednak… równie nie-optymistyczna.
Aż strach się bać, jak powtarzała babcia.
Nad „Władcą much” nie ma się co dłużej rozwodzić – powieść trzeba znać. Goldinga na półce należy mieć, nie po to jednak, by się kurzył. Polecam zaprawdę.

Na samym początku zaznaczyć trzeba, że „Władca much” nic wspólnego z „kul(t)owym” serialem o podobnym tytule nie ma.
„Władca much” jest powieścią wybitną. Poprzez dość, tuzinkowy banalny pomysł do mistrzostwa. Nie bez powodu wszak Golding Nobla otrzymał.
Owa powieść opowiada Mo małych chłopcach porzuconych w puszczy. Samych, zdanych tylko na siebie. Owi chłopcy próbują odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Próbują zbudować swoje małe państewko – wybierają przywódcę, ustanawiają prawo.
Jednak po pewnych czasie wesołość w ich oczach gaśnie, entuzjazm wyparowuje… na źle się dzieje w państwie chłopców.
Powieść owa jest parabolą ludzkiego losu. Niczym Orwell, który w świńskich skórach przemycał do swej powieści straszliwych komunistów, Golding pod postacią 10- i 12lastków kreśli na kartach swej książki portret społeczeństwa. Pod postacią drobnych, przypadkowych być może wybór chłopców kryją się smutne prawdy, rodzi się chęć przywództwa, dominacji, pragnienie władzy i podziwu. Owo człowieczeństwo, którym kiedyś byli nasiąknięci, stopniowo zanika. We „Władcy much” chłopcy, zwróceni przyrodzie są zagubieni, nieporadni w swojej dziecinności, a pozbawienie ich nadzoru rodziców łatwo może uczynić z nich maszynki do zabijania. Bezmyślne i nieodpowiedzialne.
Golding polemizuje z J. J. Rousseau, który uparcie twierdził, że człowiek powrócony na natury łono staje się szczęśliwszy, staje się wolny.
„Władca much” doczekał się dwóch adaptacji filmowych, doczekał, choć z początku nikt nie chciał wydać tak pesymistycznej powieści. Pesymistycznej i prawdziwej.
Powieść trzeba znać. Obok niej nie sposób przejść obojętnie. Polecam!

I co tu mówić. Książka mówi sama za siebie. Autor ma bardzo dobry styl. Wydarzenia , które przeżywają bohaterowie sa straszne ale zarazem prawdziwe lub prawdopodobne.To jest wspaniałe czytałem to już chyba 5 razy i za każdym razem mnie zaskakuje! Serdecznie polecam!