Witraże

No i stało się... niestety pora pożegnać się z niezwykłą grupką przyjaciół, których od wyjazdu na Kanary, troszkę przybyło.

"Witraże" to ostatni tom z serii czasnazmiany .
Minęło 12lat od chwili gdy spotkali się po raz pierwszy. Wiele się wydarzyło, pojawiło się kilka nowych "twarzy", wiele radości i smutków, ale to co się nie zmieniło to przyjaźń. To dzięki niej przetrwali nie jedną burzę.

Agata po sprzedaniu firmy nie bardzo potrafi poradzić sobie z nadmiarem wolnego czasu. Julita wciąż rozwija swój biznes jednocześnie zostaje wyciągnięta przez dwie nastoletnie córki Zbyszka w ekologię. Darek postanawia zająć się swoim zdrowiem a Sylwie i Kacpra czeka spora życiowa rewolucja.

Tak jak poprzednie tomy, ten również przeczytałam jednym tchem. Autorka stworzyła piękną, czterotomową powieść o sile przyjaźni. Mamy tutaj cały przekrój emocji, uczuć, pasji, o różnych barwach z czego powstaje witraż życia. Nie brakuje czerni, szarości ale to od nas zależy czy pozwolimy im dominować, bo każdego dnia możemy poprzez nasze wybory dokładać kolejne elementy czerwieni miłości i wszelkich odcieni dobra, aby nasz witraż zachwycał pięknem utkanym z tych drobnych, codziennych gestów.

Po raz kolejny polecam wam całą serię ???????????? idealnie skomponuje się ze słońcem, wypoczynkiem, i letnią atmosferą ????????

Agata sprzedała swoją firmę i teraz próbuje odnaleźć się w otaczającym ją świecie. Julitę całkowicie pochłania praca zawodowa, a domowe obowiązki dostarczają wielu wrażeń. W życiu Sylwii i Kacpra również nadchodzi czas na zmiany. Jak ułoży się finalnie życie bohaterów? Czy czegoś żałują?

Książka "Witraże" jest czwartym i ostatnim tomem z serii czasnazmiany. Tym razem spotykamy się z bohaterami po dwunastu latach od ich poznania na Wyspach Kanaryjskich. Od samego początku bardzo polubiłam wszystkie postaci tego cyklu i z czasem zaczęłam traktować ich jak dobrych przyjaciół i przyznaje, że czytając ostatni tom opowiadający o ich losach poczułam smutek, że to już koniec mojej przygody z tymi na wskroś prawdziwymi ludźmi. W życiu bohaterów nadchodzą kolejne zmiany, stają na rozstajach dróg, mierzą się oni z problemami dnia codziennego, które wielokrotnie dostarczają im wrażeń. Z powodzeniem możemy się z tymi postaciami utożsamiać, ja wielokrotnie widziałam w niektórych momentach siebie w ich postawie, sposobie myślenia czy radzeniu sobie z uczuciami. Przez te dwanaście lat od ich pierwszego spotkania, wiele się w ich życiu zmienio, czasem na lepsze, czasem na gorsze, jednak jedno jest pewne - w każdej chwili mogą na siebie liczyć, otaczają się wzajemnie troską, to taka przyjaźń o którą warto walczyć i którą warto pielęgnować! Ta książka, a w zasadzie cała seria dostarczyła mi naprawdę wielu emocji - był śmiech, były łzy i wzruszenie, czyli wszystko to, co w powieściach obyczajowych lubię najbardziej - różnorodność. Będę mile wspominała tych bohaterów i z pewnością będę do nich często wracała myślami. Polecam! Moja ocena to 8/10.

Przyjaźń to najpiękniejszy dar jaki możemy otrzymać od wszechświata. Często rodzi się nieproszona- podobnie jak miłość, jednak jest od niej odporniejsza na wszelkie perturbacje, mniej wymagająca, bowiem nie oczekuje pełnej uwagi każdego dnia i bardziej wyrozumiała. Bywa i tak, że tworzy więzi silniejsze niż te rodzinne, tworząc na swój sposób jedną, wielką rodzinę z przyjaciół i ich bliskich, choć nie są złączeni żadnymi więzami krwi. I w ten sposób grupy obcych sobie ludzi tworzą ze swoich osobowości witraże- różne, wielobarwne, uwydatniające wraz z biegiem czasu inne części, lecz niezmiennie trwałe i godne podziwu. I o ostatnim spisanym etapie zmian w życiu bohaterów opowiada najnowsza książka Agnieszki Lis. Choć po zakończonej lekturze mocno wierzę, że poza jej kartkami czeka na nich jeszcze wiele wyzwań, przygód, a przede wszystkim kolejnych zmian.
Patrycja mieszka z babcią, która mniej ingeruje w jej sprawy aniżeli Sandra. Stara się znaleźć swoją drogę i siebie, bowiem wczesne macierzyństwo wywarło na niej wiele zmian. Musi jedynie je uzewnętrznić, upewnić się w nich i spróbować podążać mniej utartą ścieżką. A przede wszystkim przestać się bać- rozwoju, miłości i wyzwań. Luiza dalej święcie wierzy w swoje przekonania odnośnie mężczyzn w jej życiu i twardo stoi przy dawno obranej ścieżce. Ani myśli o emeryturze, choć nauczyła się odrobinę zwalniać i polegać na innych. Czas jeszcze by porzucić pewne przekonania dotyczące życia prywatnego. Sandra z kolei musi w końcu dojrzeć do jednej z trudniejszych decyzji- co zrobić z Piotrem? Choć wiara czyni cuda, a nadzieja umiera ostatnia, to w życiu zdarzają się takie rzeczy, na które ani wiara ani nadzieja ani nawet miłość nie są w stanie nic poradzić. Kacper spełnia się w korporacji, choć kosztuje go to wiele nerwów i zdrowia. Doskonale wie, że nie znajdzie tam przyjaciół, musi jedynie zrobić to, co do niego należy i wrócić do domu. A tam czeka na niego niesforna i słodka Zosia oraz Sandra, która miota się między tym, co powinna zrobić ze swoim życiem (lub też czego oczekuje jej matka), a tym czego sama by chciała. Agata mierzy się ze stagnacją i nudą, czuje się niepotrzebna i osamotniona. W odróżnieniu od Darka, który większość czasu spędza w kolejnych delegacjach i jest tylko gościem w swoim domu. Julita ze Zbyszkiem z kolei muszą opanować swoje domowe nastolatki, poradzić sobie z biznesem i przede wszystkim przetrwać. Jednak gdy mają siebie wiedzą, że są w stanie wyprostować wszelkie sprawy, w końcu nie pierwszy raz stoją przed nimi wyzwania.
"Witraże" to swoiste domknięcie serii "Czas na zmiany", wywołujące najwięcej emocji i nostalgii. Trudno rozstać się z bohaterami, gdy było się świadkiem tylu ich przygód i wyzwań, które stawiało przed nimi nie tylko samo życie ale i oni sami. Nie wszystko zawsze szło po ich myśli, nie zawsze było łatwo- ba, wręcz przeciwnie, ale to wszystko scaliło ich jeszcze bardziej. Autorka zręcznie ukazuje jak silna relacja wytworzyła się przez lata między tymi ludźmi, jak mogą na siebie liczyć- każde z nich, o każdej porze, jak mimowolnie wprowadzali do swego grona kolejne istoty. Śledząc ich perypetie nie sposób zauważyć wewnętrznej walki, jaką każdy z nich stoczył z samym sobą- i pewnie jeszcze wiele takich odbędzie w przyszłości. Jak te walki na nich wpłynęły, jak szukali pustych sloganów o marzeniach, wolności, szczęściu, nie dostrzegając tego, co mają oraz wszystkich możliwości jakie roztacza przed nimi świat każdego dnia. Czy w pełni to zauważyli i docenili? Pewnie nie, ale są na dobrej drodze. Czy zakończyli swoje zmiany? Z całym przekonaniem- też nie, bowiem one będą im towarzyszyć do końca życia, z większym lub mniejszym natężeniem. Czy docenili przyjaźń i rodzinę i ujrzeli to, co najważniejsze? Tak, i oby tego się trzymali. Koniec końców, to była inspirująca i ciekawa podróż, pełna rzeczywistych sytuacji i problemów, zwyczajnie życiowa, z którą każdy czytelnik może w jakiś sposób się utożsamiać. Tym razem okraszona pięknymi cytatami z "Kubusia Puchatka".