Willa pod czarnym tulipanem

Hrabia Tulipanowski jest zamożnym właścicielem posesji na wyspie. Co pewien czas zaprasza do siebie kilkoro ludzi, by zapoznali się z wystrojem rezydencji i zgromadzonymi w niej dziełami sztuki. Dla zaproszonych gości to nie lada gratka: możliwość zapoznania się z kulturą oraz okazja do wypoczynku na łonie natury, nic więc dziwnego, że bez wahania decydują się na weekend u nieznajomego mężczyzny.

Gdy Lidia otrzymuje zaproszenie na taki wyjazd wydaje się być lekko zaskoczona. Jednak, jak tylko dowiaduje się, że wśród zaproszonych osób znajduje się jej przyjaciółka Elżbieta, z chęcią przystaje na możliwość krótkiego urlopu. Niestety, już wkrótce okazuje się, że wśród obecnych osób znajduje się Zbyszek, mężczyzna z którym kiedyś łączyła ją bliższa zażyłość. Pech chciał, że ich związek nie zakończył się happy endem. Jakby tego było mało, pobyt na wyspie nie do końca jest takim, jak się spodziewała. Co jeszcze może się wydarzyć na tym odludziu? Jak zakończy się ten krótki wypad w towarzystwie całkiem obcych osób?

Szczerze, początek książki był niezwykle obiecujący. Zawiązanie intrygi i jej stopniowy rozwój, zainteresowanie czytelnika w takim stopniu, że z ciekawością czeka na dalszy rozwój wypadków. Pomijam dosyć liczne błędy w pisowni, gdyż na to autor nie ma wpływu, a to niestety, utrudnia odbiór powieści. Zaczęłam czytać tę lekturę z ogromną chęcią. Z czasem trochę się rozczarowałam. Nie podobał mi się rozwój wydarzeń pomiędzy Lidią i Zbyszkiem, nie do końca wydawał mi się naturalny. Jeśli chodzi o przebieg intrygi, to spodziewałam się zupełnie innego zakończenia. Po dosyć obiecującym początku nastąpił punkt kulminacyjny, który nie zaspokoił mojej ciekawości. Moim zdaniem finał powinien być znacznie bardziej rozwinięty. Nie podobało mi się wyjaśnienie, które nam zaproponowała autorka. Jest to jednak wyłącznie moją subiektywna opinia, z ktorą nie każdy musi się zgadzać. Zachęcam do zapoznania się z tą książką by móc samemu sprawdzić, czy moje odczucia są zgodne z Waszymi.

Moja ocena to 6/10.

Zapraszam do Willi Pod Czarnym Tulipanem
Dwustuletnia willa, ukryta na jednej z prywatnych mazurskich wysp, leżących na Jeziorze Wielkim? Wypełnione obrazami i innymi dziełami sztuki domostwo? Tajemniczy hrabia, który fascynuje, podobnie jak jego siedziba, mieszkańców okolicznych wiosek? Wszystko to brzmi niezwykle intrygująco i wiele osób oddałoby wiele, by móc spędzić w takiej scenerii choćby weekend.
A co, jeśli w praktyce, zamiast sielanki otrzymujemy dość upiorną atmosferę, mroczne legendy i ? wiadomość że wyspy tak naprawdę nie można opuścić? Przekonamy się o tym dzięki lekturze kryminału autorstwa Danuty Korolewicz, pt. ?Willa Pod Czarnym Tulipanem?. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Lucky książka to prawdziwa gratka dla miłośników kryminalnych zagadek, a także dla tych, którzy z zapartym tchem śledzą legendy szczególnie wówczas, kiedy są one dość przerażające, jak ta opowiedziana przez właściciela starego domu, hrabiego Tulipanowskiego.
Kiedy Lidia, młoda malarka, która ma właśnie za sobą pierwszą poważną wystawę, otrzymuje zagadkowe zaproszenie, jest nie tylko zdumiona, ale przede wszystkim zafascynowana, bowiem już od dawna chciała obejrzeć bogatą kolekcję obrazów, która według krążących w okolicy plotek, znajduje się w willi. Okazuje się, że nie jest jedynym gościem hrabiego, bowiem wraz z nią zaproszenie otrzymała również jej przyjaciółka Elżbieta, znana charakteryzatorka, Zbyszek, były chłopak dziewczyny, jej przyjaciel Andrzej, a także czwórka innych, dotąd nieznanych artystce osób: Hanna, najstarsza z gości Krystyna, która nie może dojść do siebie po bankructwie firmy i śmierci męża, Hubert ? fotoreporter oraz Bogdan, dekorator wnętrz. Żadne z nich nie wie, dlaczego doznali tego zaszczytu i są zaproszeni przez hrabiego, ale wszyscy ochoczo ruszają w drogę, licząc na pełen wrażeń pobyt.
I rzeczywiście, wrażeń nie brakuje, bo dom jest wyjątkowo piękny, wypełniony antykami i obrazami, pokoje są przestronne i wygodne, zaś jedzenie ? wyborne. Pomimo tego trudno jest zignorować napięcie, które rośnie z każdą przeczytaną stroną, a które związane jest z osobliwym zachowaniem hrabiego oraz przyciągającym uwagę obrazem kobiety z bukietem czarnych tulipanów. Jak się okazuje, to portret niejakiej Krwawej Bernadetty, ponoć sprawczyni wielu morderstw. Według legendy, każdą kolejną śmierć oznacza jeden ubywający z jej bukietu tulipan. W chwili przyjazdu gości do willi tych kwiatów jest osiem, ale liczba ta szybko maleje.
Kiedy hrabia nagle wyjeżdża z powodu rzekomych interesów, zaś jego goście tkwią w willi niczym w pułapce, zaczynają wie wzajemne oskarżenia. Gwałtowne ulewy uniemożliwiają odkrywanie piękna wyspy, z której zresztą nie można się wydostać. Tymczasem zaczynają dziać się różne niepokojące rzeczy, które pozwalają uwierzyć, że legenda o zabójczej piękności z obrazu jest prawdziwa?
Czy rzeczywiście to Krwawa Bernadetta czyha na ich życie? Kim tak naprawdę jest hrabia? Jak zakończy się ta mroczna opowieść i ilu gości przeżyje te osobliwe wakacje? Przekonamy się o tym dzięki lekturze książki, która ? z uwagi na zamknięty obiekt i ograniczoną do liczby bohaterów liczbę podejrzanych, budzi skojarzenia z kryminałami Agathy Christie. Na uwagę zasługuje niezwykła plastyczność opisów, dzięki którym autorka zabiera i nas na wyspę, niemal możemy odtworzyć w wyobraźni wygląd willi, czujemy też narastające napięcie i atmosferę grozy. Ekscytująca fabuła i gwałtowne zwroty akcji sprawiają, że od książki nie można się wprost oderwać, chcemy bowiem rozwikłać zagadkę tajemniczych wydarzeń w willi. Jedynym minusem powieści są nieco szkolne, wręcz sztuczne niekiedy dialogi, ale po jakimś czasie ? dążąc do zgłębiania prawdy ? przestajemy analizować ich zasadność. To wszystko sprawia, że książka jest całkiem udaną propozycją, szczególnie na długie jesienne wieczory, oczywiście jeśli jesteśmy gotowi bez lęku śledzić ubywające z bukietu kwiaty?

Młoda, utalentowana malarka Lidia otrzymuje zagadkowe zaproszenie. Ma dołączyć do grupy, która spędzi weekend u tajemniczego hrabiego Tulipanowskiego w jego willi na niewielkiej prywatnej wyspie pośrodku jeziora. Okazuje się, że wśród zaproszonych jest też dawna miłość dziewczyny, Zbyszek. Załamanie pogody sprawia, że wysepka jest odcięta od świata. Goście dokonują coraz bardziej mrocznych odkryć i nie mogą być pewni, czy wrócą z tego wyjazdu żywi? Wiedzą jedno: wśród nich znajduje się morderca. Tymczasem wspólnie przeżywane niebezpieczeństwo znów zbliża do siebie Lidię i Zbyszka.

Co naprawdę dzieje się w willi pośrodku jeziora?
Czy hrabia jest tym, za kogo się podaje?

Czy sprawdzi się powiedzenie, że stara miłość nie rdzewieje?

"Po raz kolejny uświadomiła sobie, że właśnie "uwięziła się" na własne życzenie w miejscu otoczonym ze wszystkich stron wodą, w pięknej willi, z której nie wychodzi się ot tak, po prostu, schodami na ulicę."

Już od pierwszych stron zostałam porwana w historię tajemniczego hrabiego Tulipanowskiego. A gdy czytałam te wszystkie piękne opisy willi i otaczającej je tereny, czułam się jakbym przekroczyła próg krainy bajki. Ale urzekające tło stanowi jedynie preludium do niepokojących wydarzeń. A muszę powiedzieć Wam, że dzieje się naprawdę sporo. Im głębiej wchodzimy w fabułę, tym robi się coraz bardziej tajemniczo, niepokojąco, aż wreszcie przerażająco. Zagadkowych sytuacji (łącznie ze zwłokami) oraz odkryć przybywa, i nie tylko bohaterom powieści, ale i samemu czytelnikowi towarzyszy napięcie. Kim jest morderca? Komu można zaufać, a komu nie? Z kim zawiązać współpracę, a kogo trzymać dystans? Rodzi się mnóstwo podejrzeń, pytań przybywa, odpowiedzi już niekoniecznie.

Podobnie jak główną bohaterkę, Lidię, tak i mnie zaintrygował obraz przedstawiający kobietę trzymającą bukiet czarnych tulipanów. Dlaczego pewnego dnia z płótna znika jeden z kwiatów? Oczywiście tego zdradzić Wam nie mogę.

Danuta Korolewicz w interesujący sposób nakreśliła gorący wątek miłosny. Aczkolwiek nie stanowi on nadrzędnego punktu powieści, nie przysłania innych elementów powieści. Lidia i Zbyszek rozstali się jakiś czas temu, a w willi ponownie się do siebie zbliżają. Podobało mi się to, iż autorka pozwoliła rozwijać się temu uczuciu powoli. Jeśli zaś właśnie chodzi o Lidię, to podobała mi się jej postać, jej szczerość, nieugiętość, śmiałe dążenie do poznania prawdy. Zbyszek również zdobył moją sympatię.

"Może właśnie... uciekała przed i jego uczuciem do niej i... swoim do niego? (...) Przecież nie można tchórzyć przed życiem, ono tak szybko upływa, a czasu nie zatrzyma się ani nie cofnie."

Książkę charakteryzuje lekki, swobodny styl. Dzięki temu czyta się naprawdę szybko i przyjemnie. Autorka umiejętnie buduje napięcie, wprowadza odpowiednią nutę grozy i niepokoju.

Jakie sekrety skrywają pomieszczenia i zakamarki dwustuletniej willi? Czy wszyscy wyjdą cało z wyspy, która stała się dla nich pułapką? Sprawdźcie, warto! Lubicie czuć strach na plecach? "Willa pod Czarnym Tulipanem" zaprasza w gościnne progi. Odważycie się?