Więzy przeznaczenia

Pamiętam doskonale, kiedy zauważyłam w sieci ?Cudzoziemkę? autorstwa B.M.W. Sobol, nie wiedziałam wtedy, że to taka wspaniała książka. Zaintrygowana i zauroczona okładką oraz opisem poczułam, że muszę ją przeczytać. Nie było opcji, żebym przeszła obojętnie obok niej. Piękny rozłożysty las, runy przyciągały mój wzrok i cieszyły oczy. Po wydarzeniach finalizujących opowieść czułam ogromny niedosyt i chciałam koniecznie dowiedzieć się, co było dalej. Nadszedł czas, aby ta tajemnica się wyjaśniła, drugi tom Skandynawskiego Cyklu wpadł w moje ręce. Książka nosi tytuł ?Więzy przeznaczenia?, a jej okładka jest równie piękna jak jej poprzedniczka. Co tym razem czeka Judytę?
Judyta postanowiła zwiedzić Skandynawię wspólnie z grupką przyjaciół, przenosili się z miejsca na miejsce, aby jak najwięcej zobaczyć i skorzystać z wakacji. Kiedy to, co dobre powoli zmierzało do końca dziewczyna postanowiła pospacerować po lesie, skutkiem, czego zabłądziła i nie potrafiła odnaleźć powrotnej drogi. Udało jej się za to znaleźć coś innego, pewne formacje skalne, straciła przytomność, a kiedy się obudziła znajdowała się w zupełnie innym miejscu i czasie. Zamiast domu odnalazła potężnych Wikingów, a dla jednego z nich straciła głowę. Einar rozbudził w niej dzikie i nieokiełznane emocje, a teraz, kiedy ponownie wróciła do XXI wieku, zwyczajnie jest jej ciężko. W VIII weku Einar stara się zrobić wszystko, aby ją odszukać, tymczasem we współczesności pojawia się ktoś, z kim Judyta się zaprzyjaźnia, pewien mężczyzna. Czy z tego będzie coś więcej? Judyta zdaje sobie sprawę, że jej życie nie jest takie zwyczajne jak wcześniej myślała, czy będzie sobie potrafiła ze wszystkim poradzić? Czy uda jej się jeszcze kiedyś spotkać Einara?
?Więzy przeznaczenia? pochłonęły mnie całą sobą. Autorka sprawiła, że byłam tak zaaferowana książką, że nie docierały do mnie inne bodźce z otoczenia. Tak bardzo kibicowałam głównej bohaterce, tak mocno zaabsorbował mnie jej świat i problemy, że nic innego nie miało dla mnie znaczenia. Nie często książka robi takie rzeczy z czytelnikiem, a więc musi to coś znaczyć. Z początku akcja książki jest raczej powolna i spokojna, miałam czas na nowo zaznajomić się ze stylem autorki, jak i tym klimatem, który stworzyła. Taki spokój nie trwa jednak zbyt długo, fabuła rozkręca się, a B.M.W. Sobol zaczyna prowadzić swoją grę z czytelnikiem, chociaż podsuwa nam fragmenty, które mogą coś znaczyć, ukazać nam, z czym mamy do czynienia, z pewnością nie podaje nam rozwiązania na talerzu. To, co podobało mi się także w ?Cudzoziemce? to fakt, że B.M.W. Sobol posiada sporą wiedzę na temat, który pisze. Niestety, kiedy już nie mogłam wysiedzieć, czułam, że coś się wydarzy książka dobiegła końca a musicie przyznać, że do cienkich nie należy, a tutaj nie mam kontynuacji pod ręką. Mam nadzieję, że autorka szybko powróci z kolejnym tomem Skandynawskiego Cyklu.

Judyta po zaskakujących wydarzeniach, po długich miesiącach dla jej najbliższych, ponownie wraca w dwudziesty pierwszy wiek. Opuszcza Einera i zamierzchłą Skandynawię. Dziewczyna ponownie uczy się żyć. Dostosować się do świata. Z każdym kolejnym dniem wspomnienia z czasów wikingów spowija mgła ale uczucie do ukochanego nie gaśnie. Na domiar złego pojawiają się sekrety, tajemnice i intrygi ze strony najbliższych jej osób. Na drodze Judyty los stawia przystojnego i młodego Daniela. Powolutku rodzi się przyjaźń. Czy zrodzi się głębsze uczucie? Czy główna bohaterka odkryje wszystkie tajemnice? A co z Einerem? Czy uda mu się odnaleźć Joddrid? A może to był tylko sen?

Od premiery "Cudzoziemki" minęły prawie dwa lata. W grudniu dwa tysiące dziewiętnastego roku otrzymałam od autorki egzemplarz jej debiutanckiej powieści. Grubasek zaskoczył mnie swoimi rozmiarami - ponad pięćset stron. Przeraziłam się wtedy nie na żarty. Ale wiecie co? Im głębiej w tekst, tym bardziej wsiąkałam. To było genialne. Moja ocena była mocną dziewiątką. Tom pierwszy skończył się w takim momencie, że dosłownie siedziałam z otwartą buzią i tępo wpatrywałam się w czystą kartkę. To było genialne. Do tej pory pamiętam wydarzenia z tamtego tomu. Serio. Zapadła mi ona w pamięć. Z niecierpliwością wypatrywałam informacji o kontynuacji. I w końcu jest. Kolejny grubasek trafił do mych rąk. Autorka świetnie pociągnęła tę niesamowitą autorkę. Choć żałuję ogromnie, że więcej dzieje się współcześnie. Ale widocznie taki był zamysł autorki. Mam cichą nadzieję, że w trzecim tomie ponownie przeniosę się w czasie. Oczarowały mnie bowiem opisy wczesnośredniowiecznej Skandynawii. Mentalności, mowy, obyczajów. A najbardziej bohaterów z ósmego wieku. Tam wszystko było inne. Całe szczęście, że oni pozostali w drugim tomie. Nawet nie wiedziałam, że za nimi tęskniłam, dopóki nie zaczęłam czytać. Wyobraźnia szalała. Realizm wiódł prym. Nie czułam się, bym czytała baśń. Raczej bardziej wątek historyczny z obyczajem i romansem. Uwielbiam styl autorki w tej kwestii. Nie gubiła się a tylko stale podsycała moją ciekawość. Na ogromny plus jest research - słówka z języka staroangielskiego oraz staronordyckiego dodawały lekturze smaczku i jeszcze bardziej wciągały mnie w fabułę. Widać, że autorka zrobiła kawał ciężkiej pracy, by wczuć się i oddać nam, czytelnikom ten klimat, tę surowość bohaterów. Brawa - jestem od wrażeniem. Współczesność wita nas problemami Judyty. Z ponownym przyzwyczajeniem się do rzeczywistości. Troska wujostwa i koleżanek. Ale to przede wszystkim smutek, ból i żal. Rozpacza po stracie ukochanego. Serce mi się krajało, gdy czytałam tę walkę Judyty. Starania o złapanie równowagi. Bohaterka miała szansę odnaleźć się w swojej rzeczywistości. Judyta dostała czas. Autorka dorzuciła tutaj zagadkę rodziców głównej bohaterki. Tajemnice i intrygi dosłownie zwaliły z nóg. Zostały świetnie pociągnięte i rozłożone w czasie, doskonale podsycając ciekawość. Nawet nowa postać męska dołożyła swoje trzy grosze i okazała się być potrzebnym puzzlem w tej układance. Basia ma przyjemny styl. Lekki a przekaz powieści jest jasny. Można się przyczepić do długich opisów ale w moim odczuciu one oddawały całe to historyczne tło. Na samych dialogach ta powieść nie miałaby sensu. Obyczaj z nutką historyczną, szczyptą romansu i tajemnic oraz dramatem rozstania ukochanych - o tym jest ta książka. Jeśli czytacie takie powieści i jeśli podobała się Wam "Cudzoziemka", to myślę że powinniście się skusić po tę pozycję. Zarezerwujcie sobie dłuższy czas - wciąga i fascynuje od samego końca. Gra na emocjach, intryguje i dostarcza wrażeń. Warto się na nią skusić. I wskazówka dla osób, które planują czytać "Więzy przeznaczenia" : koniecznie pamiętajcie o zachowaniu kolejności.

Polecam.