Więcej upiornych opowieści po zmroku (twarda)

Ludzie uwielbiają się bać, dlatego też wszelkiej maści horrory i straszne opowieści towarzyszą nam od niepamiętnych lat. Na ?strachu? zawsze można więc coś zarobić, z takiego założenia wyszedł Alvin Schwartz, który wydał w 1981 roku swoje dzieło ?Upiorne opowieści po zmroku? i dwa lata później jego kontynuację, która na rodzimym rynku zadebiutowała dopiero w 2019 roku.
Słowo ?więcej? w tytule książki jest mocno adekwatne do zawartości dzieła. Mamy tutaj kolejną porcję krótkich (jedno lub maksymalnie trzystronicowych) mrocznych historii, które najlepiej czytać (a właściwie to opowiadać) w momencie, kiedy to na niebie króluje księżyc. Publikacja została podzielona na cztery części, w której każda zbiera inny rodzaj ?przerażających? bajań.

W pierwszej królują wszelkiej maści opowieści o duchach, gdzie na szczególną uwagę zasługują te ociekające wiktoriańskim klimatem (świetnie wpasowującym się w tematykę). Drugi rozdział to z kolei kilka niestety dość przeciętnych opowieści o ludziach, na zachowanie których wpływ miały pewne tajemnicze przedmioty. Przedostania część to nic innego jak zbiór całkiem przyjemnie czytających się miejskich legend i historii, które ukazują człowieka jako potencjalnie najgorszego i najbardziej niebezpiecznego potwora. Ostatni rozdział ma z kolei dostarczyć odbiorcy krótkich treści przesyconych czarnym humorem, mającym wywołać mieszankę przerażenia i radości (z dość mizernym skutkiem). Każde opowiadanie podobnie jak w poprzedniej części jest wzbogacone klimatycznymi rysunkami autorstwa Stephena Gammella. Niektóre z nich zawierają również wskazówki, jak należy je prezentować bardziej strachliwemu słuchaczowi, aby wywołać u niego uczucie przerażenia.

Już w poprzedniej recenzji narzekałem na zbytnią lekkość i nijakość wybranych opowiadań. Tutaj niestety jest tak samo. Co prawda niektóre z zaserwowanych w kontynuacji historii są na swój sposób interesująca, jednak nadal stanowią one mały promil treści (można je policzyć na palcach jednej dłoni). Oceniając więc książkę jako całość nadal mamy do czynienia z dziełem mocno przeciętnym. Być może lepiej sprawdziłby się jeden tom zbierający wszystkie wyszukane przez autora historie, zamiast dzielenie tego na trzy różne części.

Więcej upiornych opowieści po zmroku niestety kompletnie nie trafiły w mój gust, zdaje sobie jednak sprawę tego, że być może miłośnicy ?grozy? (w dużym cudzysłowie) znajdą w zaprezentowanych opowiadań chwilę relaksu. Nie muszą się oni również przejmować chronologią czytania, wybierając tę część, która będzie w danej chwili dostępna. Cała reszta raczej powinna poszukać czegoś innego.

Czytałam pierwszy tom serii ?Upiornych opowieści po zmroku?, więc doskonale wiedziałam czego się spodziewać. Historyjki utrzymane zostały w tym samym stylu, czyli mało strasznym, mało śmiesznym i mało ciekawym. Zmieniło się tylko moje podejście. Wyobraziłam sobie, że jestem dzieckiem, siedzę w namiocie z latarką, są lata dziewięćdziesiąte, nie ma telefonów, a dookoła mnie znajduje się las. Wtedy może ta pozycja zrobiłaby na mnie wrażenie. Nie możemy zapomnieć, że Alvin Schwartz stworzył tę serię w latach osiemdziesiątych i nie ukrywajmy, w tamtych czasach panował zupełnie inny styl.

?Więcej upiornych opowieści po zmroku? to zbiór opowiadań na jeden wieczór. Liczy nieco ponad sto stron i bardzo krótkie rozdziały, w zasadzie niecała godzina i będziecie mieli ją za sobą. Muszę przyznać, że pozycja została pięknie wydana: twarda oprawa, mroczna okładka, klimatyczne ilustracje, ale na tym się kończą rzeczy, które mnie zachwyciły. W zasadzie nie wiem, do kogo może być ona skierowana. Dla dorosłych będzie ona zbyt infantylna, ale nie do końca jestem pewna, czy bym chciała, by moje dzieci czytały o odciętych głowach, zjawach i kościotrupach, bez względu na to, czy opowiadania wydają mi się słabe, czy też nie. Może zatem młodzież? Nie jestem pewna, czy choć w tej grupie wiekowej znajdzie swoich zwolenników. Może lepiej wypadałyby w moich oczach, gdyby były dłuższe, a czytelnik mógłby bardziej wczuć się w mroczny klimat.

Książka podzielona została na cztery rozdziały. Pierwszy opowiada o duchach, drugi o przerażających rzeczach, trzeci o niebezpiecznych miejscach, a czwarty o historiach zarówno przerażających, jaki i śmiesznych. Znaleźć w niej możemy między innymi historię o kanibalu, o kotce, która tak naprawdę była kobietą, o zjawie w oknie, czy też o zupie na kości, po którą wrócił właściciel. Na końcu zbioru znajdują się uwagi, źródła oraz bibliografia.

Można tę książkę potraktować jako szybką, niezobowiązującą lekturę na wieczór, ale muszę uprzedzić, że nie robi ona wrażenia i jeśli ktoś, tak jak ja jest miłośnikiem dreszczowców, to raczej się na niej zawiezie, chyba że z góry nastawi się na coś lekkiego, niestrasznego, bardziej w klimatach legend miejskich, ot folklor opowiadany z pokolenia na pokolenie.

WIĘCEJ OPOWIEŚCI Z DRESZCZYKIEM

Jeśli interesujecie się choć trochę opiniami czytelników, to wiecie, że pierwszy tom ?Upiornych opowieści po zmroku? zebrał dość mieszane recenzje. Rozumiem z czego to wynikało, ale muszę powiedzieć, że była to zupełnie niesłuszna ocena. Owszem, literacko owo dzieło nie było niczym wybitnym, jednak wcale takie nie miało być. Jego celem było przybliżenie nam typowych legend miejskich i strasznych historii, które opowiada się nocą w gronie znajomych i swoją rolę spełniło naprawdę dobrze. I równie dobrze wypada też drugi tom, który znów zabiera nas w mroczny, czasem makabryczny, a czasem zabawny świat lęków ludzkiego folkloru.

Pewien mężczyzna odkrywa, że jest na ulicy. Nie wie skąd się tam wziął, nic nie pamięta? A jakby tego było mało, każdy na jego widok ucieka z krzykiem?
Pewien chłopak poznaje na zabawie dziewczynę. Ponieważ dobrze się dogadują, kiedy podwozi ją do domu, postanawia wrócić za nią i zapytać jak się nazywa. To, co odkryje, wstrząśnie jego światem?
W roku 1864 załoga okrętu konfederatów dostrzega na wodach statek, którego nie ma prawa tam być. Tymczasem w naszych czasach kobieta znajduje w ziemi kość i uznaje, że ta idealnie nadaje się na zupę? Co wyniknie z obu tych sytuacji?
A to tylko część tego, co czeka Was na stronach tej książki!

Co jest największym zarzutem do tej publikacji, wspomniałem już na samym początku: styl. Wszystkie historie zebrane w tym i poprzednim tomie, to króciutkie opowiastki, napisane tak prosto, jak to tylko możliwe. Nie ma tu rozwiniętych fabuł, nie ma kwiecistego, literacko rozbudowanego stylu. Ale wcale ich być nie musi. Owszem, dla miłośników grozy, którzy oczekują takich właśnie rzeczy, może stanowić to pewne rozczarowanie, pamiętajmy jednak, że taka właśnie, a nie inna miała być niniejsza książka.

To w końcu nic więcej, jak zapis podań i krótkich opowieść do opowiadania czy to nocą przy ognisku, czy w podobnej porze w jakimś ciemnym pomieszczeniu, w towarzystwie znajomych. Wszystkie zostały przygotowane tak, by łatwo było je zapamiętać i powtórzyć ? każdy już sam zinterpretuje je według własnego uznania, choć autor podaje nam pewne przepisy na to, jak należy to zrobić. Choć akurat w drugim tomie więcej jest typowych ?opowiadań?, niż eksperymentów wszelkiej maści (choć mamy tu nawet piosenkę i nuty do niej), więc miłośnicy bardziej klasycznej formy chyba nie będą aż tak bardzo narzekać. Skoro jednak nie narzekaliby na zbiór legend, dlaczego mają narzekać na niniejszy tytuł? Tym bardziej, że to naprawdę ciekawa antologia podobnych historii i jeśli lubicie horrory i legendy miejskie, warto jej się przyjrzeć.

Poza tym całość naprawdę znakomicie prezentuje się od strony edytorskiej. Twarda oprawa, sympatyczna filmowa okładka i piękne, nastrojowe ilustracje w wykonaniu Stephena Gammella robią duże wrażenie. Dodawać chyba nic więcej nie trzeba. Choćby dla przekonania warto całość przeczytać. Może i forma nie każdego kupi, jednak sama treść na pewno usatysfakcjonuje wszystkich, którzy lubią się bać.