W zasadzie tak

Dla ludzi mojego pokolenia, czyli trzydziestolatków, lata PRL-u są znane z opowieści rodziców i dziadków o kolejkach, absurdalnych sytuacjach, ogromie absurdów codzienności i sposobach na przeżycie. Zbiór felietonów Jacka Fedorowicza pozwala nam na bliższe poznanie tamtych czasów.
Jacka Fedorowicza chyba nikomu przedstawiać nie trzeba. Znany jest szerokiej publiczności jako dziennikarz, aktor, publicysta, felietonista, satyryk i rysownik. Zapamiętany jako pan okienka, czyli prezenter "Dziennika telewizyjnego" (ja pamiętam jak moi dziadkowie, na czarno-białym telewizorze oglądali ten program.) .
W 1975 roku, czyli w odległej dla nas galaktyce :-) powstał zbiór felietonów, które autor pisał podczas obserwacji codzienności ówczesnej. Na okładce czytamy : "największy antykomunistyczny bestseller wydany za pieniądze komunistów". Już sam ten podtytuł sprawia, że na twarzy pojawia się uśmiech. Dalej jest tylko lepiej.
Recepcja - notabene sympatyczna - przyjęła moją prośbę z pewnym zakłopotaniem i przez dwa tygodnie obiecywała codziennie, że już lada dzień. Potem przyznała, że napraw nie przewidziano. Przestałem nudzić, bo zrozumiałem, że nie chodzi wcale o to, żeby radio grało, tylko żeby było. s. 41
Z tego podzielonego na 16 wątków zbioru, możemy dowiedzieć między innymi się jak wyglądały hotele, restauracje, jak powinno rozmawiać się z władzą (swoją drogą ciekawe czy te mechanizmy zadziałały by w kontaktach z policją dziś? :-) ), jak podpisywać umowy i korzystać z taksówek.
My zawsze będziemy się dziwić, że bilet tramwajowy kupuje się w kiosku z gazetami i jeżeli nie ma kiosku, to nie będzie biletu, a do nabycia domku campingowego potrzebne jest zaświadczenie z miejsca pracy, a nie - logicznie rzecz biorąc - zaświadczenie z miejsca wypoczynku, bo z tym raczej kojarzy się nam camping. s. 59
Jest to rewelacyjna lektura dla osób w każdym wieku. Babcia i dziadek przypomną sobie to co przeżyli. Rodzice wspomną absurdy, a my zobaczymy z przymrużeniem oka, co nas ominęło :-)
Każdy łysiejący blondyn jest w stanie przedstawić zaświadczenie, że jest brodatym brunetem i wszystko jest w porządku, bo blondyn sobie pójdzie, a zaświadczenie zostanie. s. 68
Dodatkowo książka jest wydana z ilustracjami robionymi przez autora, które obrazowo pokazują to o czym czytamy. Polecam każdemu, kto chce się dowiedzieć, jak to wszystko wyglądało i puścić oko do tamtych czasów, bo choć tak w rzeczywistości było, to jednak wszystko wydaje się być żartem.

Jacek Fedorowicz nic już nikomu udowadniać nie musi, jego dokonaniami można by obdzielić przynajmniej kilka innych osób. Wznowione ?W zasadzie tak? nie wnosi do jego dorobku nic nowego, z pewnością nie wzbudzi też wielkich emocji wśród czytelników. Dla fanów autora i pamiętających PRL może to być sympatyczna podróż w czasie, dla reszty jedynie historyczna ciekawostka. Wybór pozostawiam Wam.

Jacek Fedorowicz to człowiek orkiestra można by powiedzieć. Aktor, pisarz, felietonista, prowadzący audycję w radiu i w telewizji. Bazując na jego cyklicznych audycjach radiowych, w latach siedemdziesiątych ukazała się jego książka ?W zasadzie tak?. Według informacji na okładce, to cud, że została wydana w niezmienionej formie.

A zawarte tu są pozornie poważne porady, dla każdego, kto w tamtych czasach miał do czynienia z pewnymi sytuacjami, czy chciał uzyskać fachową poradę.
Autor radzi jak się zachować w sytuacjach, które mogą wymagać naszego zaangażowania.

Możemy się dowiedzieć co następuje:
-dlaczego należy unikać dopiero co wybudowanych hoteli i dlaczego lepiej meldować się w hotelu, który już ma przynajmniej parę lat
-dlaczego należy unikać meldunku na niższych piętrach
-jak zamawiać posiłki w restauracji
-jak rozmawiać z taksówkarzem
-jak najszybciej naprawić auto, jeśli je mamy
-jak poruszać się po drodze
-czy należy brać autostopowiczów
i o wiele więcej.

Autor śmiertelnie poważnie, niesamowicie zabawnie objaśnia, radzi i przestrzega przed pewnymi zachowaniami. Robi to znakomicie i zabawa jest naprawdę murowana.
Dodatkowo całość ilustrowana jest zabawnymi rysunkami, które wykonał sam Fedorowicz.
Polecam wszystkim, którzy pamiętają te-nie tak znowu odległe czasy, ale i tym którzy szukają lekkiej i przyjemnej lektury, która jest także zabawnie poważna.