W krainie czarów (twarda)

10 opowiadań i jedna "scena dramatyczna" tworzą zbiór niebanalny. "W krainie czarów" czarów brak, bo i dobre wróżki nie dałyby rady w tym mrocznym środowisku. Bohaterowie Sylwii Chutnik to ludzie przetrąceni, cierpiący, tracący... Każdy z nich ma swój "krzyż", który niesie w milczeniu bądź z wyrzutem na ustach. Alicja traci dziadka i próbuje znieść ból po swojemu. Anna pomstuje wiecznie na życie, które sprzedało jej męża nieudacznika i sparaliżowaną matkę. Pola miała być Negri, ale przegapiła moment. Tadeusz chciał pomóc matce i zdusiło go milczenie...I jeszcze Bożena - prostytutka; i dwie przyjaciółki, które boli, choć jedną utrata "jedynie" kota; i syn, co ucieka przed umierającą matką; i niedoszły ksiądz, który dla świętości musiał pozbyć się bliskich; i duchy Holocaustu na osiedlu depczącym dawne getto... W miniaturze cały świat ludzkich bolączek i niespełnionych marzeń. Chutnik podaje go nam w sprawnej narracji, z sugestywnie oddanymi bohaterami."Bożena z Poznańskiej", "Muranooo", "Anna" - majstersztyki w swojej kategorii. Ze szczerego serca polecam!

Zbiór 11 opowiadań oraz dramat autorstwa Sylwii Chutnik pokazują, że autorka ma sporo do powiedzenia o ludziach wykluczonych. Poznamy poruszające historie: prostytutki, mordercy, czy kobiet chroniących się w piwnicach przed bombardowaniami w czasie powstania warszawskiego. Nie będzie to lekka i łatwa lektura, za to z górnej półki. Tematem głównym opowiadań jest empatia, a chyba warto czasem coś poczuć? Życie codzienne może być trudne, a my obserwujemy te trudne wybory oraz sytuacje bez wyjścia. Dzięki takim opowieściom czujemy, że bohaterowie są prawdziwi, z krwi i kości, a lubię wiarygodność w literaturze. Przekonał mnie styl Sylwii Chutnik. Teraz czekam na jej nową powieść.

Sylwia Chutnik wydała na świat dość niełatwe dziecko. Psychologiczne studium nad uciążliwą codziennością to trudny orzech do zgryzienia dla czytelników. Nie zawsze jednak jest tak, że to co nieklarowne znaczy, że nie jest ciekawe. Autorka, za pomocą tych zgrabnych opowiadań udowadnia, że należy mówić o rzeczach, które wywołują marsa zadumy na czole. Doświadczamy przez to czegoś ważnego i uświadamiamy sobie własne błędy. Podnosimy także poczucie własnej wartości, widząc opłakane życie kogoś innego. Sylwia Chutnik pokazuje nam inny świat. Ale nie taki, który zawsze dobrze się kończy. Często kończy się tragedią i nie ma wyjścia - trzeba to zaakceptować. Owa Alicja, która zagląda do serc obcych ludzi to wrażliwa obserwatorka, gawędziarka, która umie utrzymać uwagę czytelnika. Świadoma wad, ale i zalet wynikających z gatunkowych ograniczeń. Ciekawostką, która dodatkowo nęci do czytania jest element biograficzny który przewija się na kartach książki. Bohaterką jednego z opowiadań jest... Sylwia, która opowiada o śmierci dziadka. Autorka zatem sama staje się częścią tych niełatwych historii. Jakby chcąc ulżyĆ wszystkim innym, pokazując, że na świecie nie są sami ze swoim zmartwieniem. Ot, taka mała grupa wsparcia. I dobrze, bo może my też należymy do tej grupy? Myślę, że warto pomóc, nawet samemu sobie, zagłębiając się w słowa Chutnik.

Czytając "W krainie czarów" miałam wrażenie, że Sylwię Chutnik mogłabym zestawić z inną autorką młodego pokolenia (tak, tak, pokolenie trzydziestolatków) Dorotą Masłowską. O ile ta druga słowem wręcz szokuje i jej fabuły, choć genialne, pozostają czasem nieczytelne dla czytelników, Chutnik potrafi przekazać swoje opowieści w dużo przystępniejszej i bardziej czytelnej formie, a językiem czaruje tak jak Alicja z tytułowej bajki. Książka jest zbiorem opowiadań, z których większość pojawiła się już w innych miejscach, jednak wszystkie zebrane razem tworzą nową jakość. Łatwo zauważyć, że w kolejnych historiach przewija się Zagłębie, gdzieniegdzie bohaterką jej Sylwia i pisze na przykład o swoim zmarłym dziadku (opowiadanie tytułowe). Pojawia się dużo wątków i dużo miejsc, którym można się przyjrzeć bliżej. Mnie wystarczy aż nadto. Z lektury jestem bardzo zadowolona, dlatego polecam.

Kiedy nie ma już ratunku, ani nadziei, pozostaje historia, którą można wysłuchać, zdaje się, że właśnie o tym jest ta książka. Opowiada o ludziach, których życie postawiło w sytuacji, gdzie oba wyjścia są złe. Przedstawiony świat nie jest czarno-biały, to raczej niekończąca się wstęga szarości, gdzie każdy odcień jest podobny do drugiego. Jednak autorka oferuje swoim postaciom zrozumienie a ich historie okrasza niebanalnym humorem. Przede wszystkim jest to błyskotliwie napisana książka o dorastaniu i o tym , że nie ma magicznej daty zmiany stanu umysłowego. Człowiek może być trochę dorosłym a trochę dzieckiem przez większość swojego życia, bo to doświadczenie, a nie wiek decyduje o naszej dojrzałości. Książka zawiera treści uniwersalne jednak bez moralizatorskio-edukacyjnego tonu. Gorąco polecam fanom dobrej literatury psychologicznej.