W jednej osobie

Ciężko pisać, bo należę do grona najwierniejszych fanów prozy Irvinga i zawsze liczę na mistrzostwo. Tym czasem jednak "W jednej osobie" jest powieścią dobrą, może nawet bardzo dobrą, ale - nad czym ubolewam - nie wybitną. Nie mistrzowską i nie doskonałą. Trudno powiedzieć, czego zabrakło? Nie dobrego słowa, bo tu Irving nie zawiódł. Nie ciekawej postaci, bo taką i tu znajdujemy. I fabuła też ma potencjał. Historia jednak wydaje się "przegadana", "przerysowana", "przesycona". Może takie było założenie mistrza - pokazać tyle inności na jednej przestrzeni, by uświadomić nam, że wszyscy jesteśmy tacy sami. Umieścić historię w kręgu tych, którzy "odstępują od normy", by tę skostniałą normę zdyskredytować; pokazać, że inność to też norma. Niestety, w tym przeroście inności gubi się historia odnajdywania własnego ja przez głównego bohatera - narratora. Bo jak to? William musi dochodzić do tego, że jest inny; musi z nietolerancją wobec tej inności walczyć, mimo że wokół aż kipi od tej inności??? W małej mieścinie nie trzeba ze świecą szukać geja czy transseksualisty, bo gdzie by się Billy nie odwrócił, tam znajdzie jemu podobnych. Skąd więc mowa o trudnościach, wyalienowaniu, szukaniu akceptacji? Powieść Irvinga nie przekonuje mnie; brakuje mi w niej... szczerości. Brakuje mi również samego Irvinga: jego humoru, ironii, cynizmu. Mam wrażenie, że powstała powieść poprawna politycznie, która krzyczy o tolerancję dla inności. Tylko...dla mnie ów krzyk jest zbędny - akceptacja drugiego człowieka jest kwestią bezdyskusyjną. Czy wiara, że dla reszty - również, to naiwność?

Sam opis wydawał się ciekawy. Naprawdę chciałabym dowiedzieć się, co kryje się w głowie biseksualisty ( zwłaszcza, iż jest to autobiografia). Co czuje, myśli, jak sobie radzi z reakcją środowiska. I może dalej tak by było, ale, kiedy przez ok. 30 stron autor opisywał życie swojej " utalentowanej rodziny, ograniczając się do tego jak babka, dziadek, ciotka grali na scenie teatru, a matka była suflerką. A i dziadek to w ogóle mistrz- grał kobietę lepiej niż babcia.. A przez 30 stron o autorze dowiedzieć się można TYLKO tyle,że nie znał swojego ojca, lubił wujka alkoholika, zakochał się w bibliotekarce z pięknymi piersiami i ciągle marzył o uprawianiu z nią seksu. Oraz,że.. czuł dziwny pociąg...

Podsumowując, dużo niepotrzebnych, nudnych jak flaki z olejem faktów, mało konkretów- a ja muszę mieć konkret! Czy polecam? Sama nie wiem... Mieszane uczucia mam.